Tayo Na Lang

Chapter 10

I lazily lay down the court and closed my eyes after our coaching staff left the gym. Napabuntong hininga ako.  It was another draining training. Pakiramdam ko matatanggal na ang mga braso ko sa sobrang pagod nito. I guess intentional ang pagpapahirap ng training ni coach dahil isang linggo rin kaming mawawala for ate Pia's birthday celebration.

"Gatorade?"

Nakaramdam ako ng patak ng tubig na tumatama sa mukha ko. I was hesitant to open my eyes at first dahil baka ano pang magawa ko sa taong nasa harap ko ngayon but nonetheless binuksan ko pa rin ito. Revealing Caloy and the gatorade in front of me. Kinuha ko iyon and mouthed thank you saka ako umayos ng upo, tumabi naman siya sakin and we're both now sitting on the floor while our team-mates were also scattered around the gym, mga mukha kaming dinaanan ng malakas na bagyo dahil sa mga pagod naming hitsura.

"napagod ka? you want me to massage you?" Alok ni Caloy dahilan para mapatingin ako sa kaniya. I felt the circling motion of the butterflies in my stomach as soon as our eyes met each other. Agad akong umiwas ng tingin. Pakiramdam ko kase malulusaw ako.

"Baliw!" sambit ko,  she smiled, "sayo" she murmured and god knows how I tried hard to hide the kilig inside of me. sana nga,  caloy.  Sana nga.

"Nga pala, sakin ka na sumabay mamaya pagpunta ng airport ha." sabi nito. Tumango ako,  "okay," simpleng sambit ako.

A minute of silence between us had passed hanggang sa mapansin kong tumaya si Caloy, akala ko aalis na siya pero I was stiffened ng maramdaman ko naman ang kamay ni Caloy sa magkabilang balikat ko. It's moving gently. She's massaging it and I can not help but to smile. Sa kabilang dulo ng gym,  I saw two familiar faces throwing mocking stares and smiles at me. You know who? It's Isa and Ali.

"Jess!" Sigaw ko. She stopped on her track and turned to look at me. Ngumiti ito,  but there's something in her smile...

"Yel? Asan si Caloy, bakit di mo kasama?" Pagtatanong nito. Or baka wala naman talaga?

"She's has to do something important,  wala nga akong kasabay pauwi buti na lang naabutan kita." sabi ko saka nagsimulang maglakad,  sumunod din naman agad siya.

"Mas importante sayo? Si Celine ba?" she asked. Tumango lang ako, ayoko ng pag-usapan pa sila.

"May tanong ako" bulong nito as we continue to walk our way back to the dorm,  "Shoot it" walang ganang saad ko. I heard her sighed.

"Hindi ka ba napapagod?" simpleng tanong iyon that can be answered by yes or no, but it caught me off-guard.

"Anong tanong naman yan Jess? Eh sa pagpapahirap ba naman nina coach kanina,  sinong hindi mapapagod?  syempre pagod ako" I tried my best to light up my mood. Pinilit kong hindi ipahalata na hindi ako okay, kahit na sa totoo lang I am physically and mentally drained.

"Not about that,  yel. You know what I want to hear, a simple yes or no will do. Napapagod ka na ba?" muling tanong nito. Sa loob ko,  naririnig ko na naman ang until-unting pagkabasag ng kung ano sa dibdib ko. I stopped in my track, same goes with her. She stared at me with a hint of concern in her eyes. I shrugged.

"Pahinga lang naman kailangan nito, magiging okay ulit ako." Nginitian ko siya. Napalunok ito, hindi ko alam kung namamalikmata lang ako pero the expression in her eyes,  it turned into sadness.

Ipinatong niya ang kamay niya sa tuktok ng ulo ko. Mas matangkad kase siya sakin kaya ang dali lang para sa kaniyang gawin iyon, "I'm proud of you, Yel" sambit nito dahilan para mapangiti ako. What did I do in my past life to deserve her?

"Thank you Jess!" I said as launched myself to her for a hug. Pakiramdam ko kase ay maiiyak ako.

Mag-aalas otso na ng makauwi kami sa dorm. Nag-aya kase si Jessma na kumain sa labas dahil matagal na daw kaming hindi nagbo-bonding,  pumayag naman ako dahil totoong hindi naman na kami masyadong lumalabas ng kaming dalawa lang.