HÜMEYRA

Kestim

Yürekleri yüzleri gibi, sözleri kalbleri kadar güzel olan okurlara selam ve sevgi ile

İyi okumalar Yazarınız

*bölüm sözü*

Ben satır satır ince ince onu severken...
O incine incine bir baskasını sevdi...
Musab satır

#Musab #

Duyduklarım ile bir hısım mutafağa girdim hümeyra ürkerek arkasını döndüğünde onun en yakınında bittim

"kadir?... Kadir!...kadir..." vurgulayarak bastıra bastıra dediğimde o ne demek istediğimi anlamıs olacak ki bakıslarını yaşlı gözlerini yere eğdi

"hümeyra bu durumu sonra konusacağız! Lakin, öldürmek nedir bilirmisin?" dediğimde sinirden ellerimin içi soğuk soğuk terliyordu

O ise bilmediğini ifade edercesine basını sağa sola salladı usulca

Derin bir nefes aldım, o mutfaktaki adanın orda duruyordu onun üzerine dahada yaklaştığımda kaçınmak isterce geriye gitti
Adaya yaslandığında bende ellerimi adanın üzerine koyacak kadar önündeydim

Kesik kesik yüzüme vuran nefesi bile sakinleştirmiyordu beni...
Ben ise derin bir nefes alıp devam ettim
"birini öldürmek için her zaman silaha basvurmak gerekmiyor! Senin suan yaptığında cana kast etmek değil mi?! Canıma kast ediyorsun" dediğimde yerdeki gözleri sözlerimin üzerine beni bulduğunda

"üzgünüm" dedi ıcıne kaçmış sesi ile
dolu gözlerinden inci inci yaşlar dökerken alnımı onun alnına dayadım kalbim ikna olacağı bir çift söz arıyordu teselli bulacagı bir çift söz ama o yanlızca üzgünüm diye bilmişti ciğerlerime cok gelen bir soluk nefes çektim içime "inan bana bende üzgünüm hümeyra öyle böyle değil iliklerime kadar"deyip çekildim kenara cok fazla sürmedende çıktım mutfakdan hemen sonrasında da evden

Zira evde kalmak suan kaldıra bileceğim bir şey değildi...

Arabamın yanına geldiğimde içine kendimi zar zor attım... Kadir! Ne kadirmiş be! Ne kadir! Nasıl güzel bir söz söyledide mühürledi böyle kalbini... Nasıl bir güzel davranısta bulunduda unutamıyor bu kadar... Ne yaptıda sevdirdi kendini bu kadar ne yaptı!... Stemle tüm sinirimle direksiyona vuruyordum! Neden! Beni sevmiyor! Niye! Basımı biraz nefes almak için direksiyona yasladım...

Çok geçmeden camın tık tık sesi ile irkildim hümeyra gelmişti... çığlıklar atan kalbim onu camın ucunda görünce duraksadı... seviyordum! Kalbim suan beni görmeye geldiği için bile mutluydu kendimi onun için değerli sanmıs olmalıyım...bir müddet o bana ben ona baktım o camımı açışımı bekledi bende açıp acmamaya karar vermeyi düşüncelerim ve kalbimin bu suredeki savasını aklım kazanmıstı her ne kadar kalbim o geldiği için mutlu olsada hazmedemiyordum duyduklarımı camı açmadan arabayı çalıştırdım.

Hümeyra "ısrarla aç camı konusalım" desede arabının kapısını açmaya çalıssada galiba artık umrumda değildi... Söyleyecekleri... Ben aldırıs etmeden son gaz arabayı sürdüm biraz ilerlediğimde dikiz aynasından düştüğünü gördüm eli kapıda olduğu için olsa gerek savrulmustu arabayı durdum ama ayağa kalktığını görünce devam ettim yoluma evden ayrılmam aklımında ondan ayrıldığı anlamına gelmiyordu.. Sehrin en güzel yeri bir ucurum kenarına geldim... İnsanın Rabbine içine dökmesi için camii ye gitmesi sart mı?..
Peygamberlerimizde rahmanla görüşmek için dağlara çıkmazlar mıydılar...?

Benimkide o hesab benim bağıra bağıra Rabbimle konusmam gerekiyordu... Biliyorum rahman olan iç sesimizle bile bizi rahatlıkla işitir ama gönlümün aklımında işitmesi için bağırmam gerekiyordu...
Biraz ferahlamak için bağırmam gerekiyordu...