M e m o r i e s | TaeKook

#11#

როდესაც თეჰიონს უყურებდა,რომელიც უგონო მდგომარეობაში მის ლოგინში იწვა,ჯონგუკმა სიცივე იგრძნო,რომელმაც მას სხეულში ისევ გაურბინა.



როდესაც კუნძულზე ბრუნდებოდა,ჯონმა არ იცოდა,როგორ შეეხედა კიმზე,როგორ წამოეწყო ლაპარაკი.მაგრამ,რაც მან არხთან მისვლისას დაინახა, ტვინი გაეთიშა.

მან ბიჭის მეგობარი შენიშნა,რომელიც მთელი ძალით ცდილობდა მეგობარი დაეცვა,რომლის მოპოვებასაც ცდილობდნენ და თვითონ თეჰიონი,რომელიც მიწაზე უძრავად იწვა.ინსტიქტები ბრძანების გარეშე ამუშავდნენ.იმ წამსვე მოუსწრაფა სიცოცხლე იმ ნაბიჭვრებს და თან მათი საზიზღარი სისხლის დანახვით ტკბებოდა.

მაგრამ ახლა,როდესაც ის ნაბიჭვრები დახხოცა,და კიმმი აზრზე არადა არ მოდიოდა,მისი გონება ნელ-ნელა ისტერიკაში ვარდებოდა.როდესაც ჩუმი მოულოდნელი კაკუნისგან შეხტა,ჯონგუკი ადგა და ოთახიდან გავიდა,არ უნდოდა ბიჭის სიმშვიდე დაერღვია.

- გენერალო,ნება მომეცით მოგახსენოთ, - ხელი აუღო,პატივის ნიშნად დაიხარა და მოახსენა პოლკოვნიკმა იოშიმ. - ექიმი უკვე მოვიდა.

სამხედროს უკან მოხუცი ექიმი გამოჩნდა,რომელიც ბოლო დროს ამ კუნძულის ხშირი სტუმარი გახდა.ჯონი ამ ექიმს იმ დროიდან იცნობდა,როდესაც პატარაობაში იმ სასახლეში მოხვდა.ყველა ადამიანიდან,რომელიც იქ ცხოვრობდა,ექიმი ის ეთადერთი იყო,რომელიც ბავშვს თბილად ექცეოდა.ამიტომ,როდესაც ჯონგუკმა იმპერატორის სახლი დატოვა,რომ სამხედრო აკადემიაში ჩაებარებინდა,რის შემდეგაც აქ გადმვიდა,ექიმი ერთადერთი ადამიანი იყო,რომეთანაც კონტაქტი ჰქონდა.

- რა დაგემართა,ჩემო ბიჭო, - თქვა მოხუცმა,რომელმაც ახალგაზდა გენერალს გვერდით გაუარა,ისე,რომ კითხვაც არ დაუსვამს,მხოლოდ მისი ფიქრები ცოტა ხმამაღლა წარმოთქვა.

როდესაც მოხუცმა კარები დაკეტა,ჯონი შებრუნდა და მის ქვეშევდომს მკაცრად შეხედა.