Roommates with my crush 2

Deel 6: Denk aan me in Berlijn

POV LEYLA

Ik loop richting mijn kluisje om een paar boeken mee te nemen naar Berlijn. Want geloof het of niet, ik studeer.
Niet dat er veel terecht van zal komen.

De jongens zullen me heel de tijd afleiden. Maar ik probeer, net zoals ik probeer ze een beetje manieren bij te schaven. Maar die missie is nog niet gelukt. Ooit gaat het me lukken, ooit.

Wanneer ik mijn kluisje dichtsla, zie ik James staan. Zijn bruine haar zit perfect in model en hij heeft een opvallend gele trui van Fila aan. Zijn groene ogen schitteren, en eerlijk? Dat maakt me bang.
Hij leunt tegen de andere lockers en kijkt me aan.

Voor de korte periode dat ik hem ken, is hij best aardig. Hij helpt me met wiskunde. Hij is daar echt een genie in. Ook vormen hij en Britt een super cute koppeltje.
'Hey, waarom zo'n haast?'
Zijn gifgroene ogen kijken twinkelend in mijn richting.

'Niks speciaals. Koffers inpakken en zo.' Hij staart me even niet-begrijpend aan.
'We hebben een interview in Berlijn.' Verduidelijk ik hem.

Hij laat een 'aah' geluid horen en hij stapt dichter naar me toe, te dicht. Hallo, persoonlijke ruimte?!
Ooit al van gehoord? Nee, oké, laat maar al.

Met elke stap dat hij naar me toe zet, zet ik er twee naar achter. Tot ik met mijn hoofd tegen de harde muur bots.
Sinds wanneer staan hier ook weer muren? Wat is dat nu voor een nutteloos ding? Ik wil gewoon weg wandelen, en die stomme muur staat in mijn weg.

Hij zet zijn handen tegen de muur, naast mijn hoofd zodat ik ingesloten sta. Ik slik even.
'Je bent mooi.' Is het enige wat hij zegt. Ik slik weer.
Mag hij dat van Britt tegen elk meisje zeggen?

'Euh, thanks.' Stotter ik. Mijn hartslag versnelt. Maar niet van deze jongen, gewoon van pure intimidatie.
Buiten Mase en Levy heeft een jongen nog nooit zoiets tegen me gezegd. Ik weet ook totaal geen houding aan te nemen. Ik kan beter random koprollen gaan maken.

Ik probeer zijn arm weg te duwen, maar tevergeefs beweegt die geen centimeter. Natuurlijk!
'Mag ik erlangs?' Vraag ik. Hij doet even of hij nadenkt. En dan verschijnt er een vuile grijns op zijn gezicht. En geloof het of niet, mijn handen jeuken om die van zijn gezicht te slaan. Dan zou zijn kop er niet meer zo knap uitzien en zal hij nooit meer zo'n mooie meisjes als Britt kunnen krijgen.

'Nee. Ik vind het juist zo gezellig.' De pretlichtjes in zijn ogen blijven maar twinkelen. Hij kan dit wel leuk vinden, maar ik niet.
Hij veegt een pluk haar achter mijn oor, en geeft er dan vervolgens een kus op. Dan geeft hij kusjes op mijn kaaklijn, mijn wang en enkele millimeters voor mijn lippen blijven de zijne hangen.

Ik kan niets doen, ik sta aan de grond genageld en ben totaal overdondert van zijn actie.
LEYLA, HALLO DENK EVEN NA! DOE IETS!
Ik kom uit mijn trance en prik met mijn vinger in zijn borst.

'Mag ik er nu langs? Ik heb wel wat beters te doen.' Ik probeer zo zelfzeker mogelijk over te komen, maar diep vanbinnen ben ik toch wel geïntimideerd door hem.
En juist wanneer ik de ruimte zie om te ontsnappen, wordt die me weer afgenomen.

James pint mijn armen boven m'n hoofd.
'Niet zo snel, we waren nog niet klaar.' Zijn zwoele stem doet me huiveren. Ik kan er niets aan doen. Maar hij geniet hiervan. Hij vind het leuk om me bang te maken.

'Je weet toch dat ik iets met Levy heb?' Mijn stem trilt, maar ik hoop dat hij dat niet hoort.
'Ja, dus? Ik heb ook iets met Britt. Maar op één been kun je niet staan.' Ik zucht. Zo'n typische opmerking. Heeft hij niks beters?
'Ik kan prima op één been staan.' Mompel ik nog. Maar daar besteedt hij geen aandacht aan.

Hij haalt zijn schouders op en
gaat dan verder met kusjes geven in mijn nek. Op een bepaalt plekje begint hij licht te zuigen en ik laat ongewild een gesmoorde kreun horen. Ik voel hem lachen tegen mijn nek. Ik haat het dat ik zo zwak ben opgesteld.

Dit is niet goed, helemaal niet goed. In mijn hoofd gaan er allerlei alarmen af en ontstaat er een enorme chaos.
Ik probeer hem van me af te duwen maar hij gaat gewoon door.

'James, stop oké!' Roep ik dan luid. Hij laat mijn nek los en kijkt me aan. Zijn ogen doorboren de mijne.

Ik wil juist mijn hand heffen om hem te slaan, maar juist op dat moment word ik gered.
'Heyhoi!' Roept de vrolijke stem van Britt door de gang. James zet onmiddellijk een paar stappen naar achter en geeft Britt een zoen.

Britt is mijn reddende engel. BRITT WE LOVE YOU! Nu ja, I LOVE YOU.

Ze gaat naast James staan.
'Over wat waren jullie bezig?' Vraagt ze nieuwsgierig.  Ik wil antwoorden, schreeuwen dat haar vriend me wou aanranden. Wacht, was het aanranden of waren het gewoon ongewenste intieme handelingen? Maakt niet uit, het was in ieder geval tegen mijn zin.

Maar alles wat ik wou zeggen, komt niet uit mijn mond.
Ik open hem, maar sluit hem dan weer. Britt zou me toch niet geloven, en dan ontstaat er zo'n typisch girls drama. En daar heb ik absoluut geen zin in.

'Leyla vertelde net dat ze naar Berlijn vertrekt voor een interview.' Verteld James even vrolijk als Britt er net. Een gast met twee gezichten, geweldig! Daar zat ik nu echt op te wachten.

Maar het enige wat ik kan doen is knikken.
'Zo leuk! App me als je er bent. Nu moet ik echt weg, ik heb een proef van Biologie en ik mag echt niet zakken. Bye!'
Ze zwaait nog even en loopt dan weg.

Snel voordat James het kan merken, loop ik de andere kant op. Maar ik, Leyla Herron, was weer eens te traag en hij zag me dus.

Hij trekt me aan mijn pols en ik draai me ruw om. 'Wat?' Snauw ik in zijn gezicht.
'Denk aan mij in Berlijn.' Is het enige wat hij nog zegt. Daarna geeft hij me nog een kus op mijn mondhoek en vertrekt, met zijn handen in zijn zakken het doolhof van gangen in.

En hij laat mij, vol met vragen achter. Gepind aan de grond. Alleen, in één van de gangen van het doolhof.