Roommates with my crush 2

Deel 14: De liefde is een leugen!

POV LEYLA

Vanbinnen voel ik me breken. 'Levy, zeg dat je dit niet meent. Alstublieft, Levy!' Nu zie ik dat Levy ook begint te huilen, wat ik in twee jaar amper heb gezien.

'Leyla, ik kan niet telkens die verwijten van ontrouw aanhoren. Je kwetst me door me niet te vertrouwen. Na al die tijd! Het is beter zo...' Mijn tranen stromen en ik voel me niet goed worden.
Hij gaat met zijn duim over mijn wang om mijn tranen weg te vegen. 'Ssst, dit is de juiste optie.' Fluistert hij. Maar dat is het niet. Ruw sla ik zijn hand weg.
'Ik hou van je.' Is het enige wat ik nog uitbreng met een piepstem.

Ik loop zijn kamer uit, richting die van mij. Ik hoor dat hij mijn naam nog roept, maar ik negeer het. Het doet pijn. Meer pijn dat ik dacht dat het zou zijn. Maar Levy was nu eenmaal mijn Levy. Was mijn Levy.

Eens ik in mijn kamer ben, sla ik de deur dicht en laat me naar beneden zakken. Mijn snikken vullen de stille ruimte. Een kamer vult zich met gekwetste gevoelens.
Het is mijn eigen schuld. Ik ben hem kwijt, voorgoed. En hij heeft gelijk. Ik heb er zelf voor gezorgd. Nu pas realiseer ik me dat ik het hem niet makkelijk heb gemaakt. Naomi heeft het ook mooi verpest. Wat als Levy nu naar haar gaat? Zou hij dat echt doen?

Bij het denken eraan voel ik mijn maag keren. Ik sprint richting de badkamer en ga boven het toilet hangen. Heel mijn maaginhoud komt er langs mijn mond weer uit en mijn haren plakken in mijn gezicht. Ik vind dit nu al een vreselijk gevoel.

Dan voel ik twee grote handen die m'n haar naar achteren houd. Mijn ademhaling gaat steeds sneller en ik krijg een kleine paniekaanval. Het enige wat door mijn hoofd dwaalt is "Ik ben hem kwijt."

Helemaal in paniek loop ik naar de woonkamer en gooi kwaad een kader op de grond. Honderden scherven vallen met luide geluiden op de grond.

Ik ben kwaad op mezelf, kwaad dat ik zo dom ben geweest. Al mijn frustraties tegenover mezelf komen er nu uit.
Ik neem een vaas met bloemen die ik onlangs van Levy had gekregen. 20 Rode rozen. Samen met de witte vaas belanden ze op de grond. 'De liefde... De liefde is een leugen!' Roep ik hysterisch naar Mase. Ik gooi mijn glas kapot en wanneer ik mijn laptop kapot wil gooien, stopt Mase me en trekt mijn pc uit mijn handen. Mijn ademhaling raast nog steeds en ik laat me op de grond vallen. Mase komt onmiddellijk bij me zitten en trekt me in een knuffel.

'Baby, kalmeer. Wat is er?' Ik verschuil mijn hoofd in zijn shirt. 'Levy... Hij-... Hij heeft het uitgemaakt.' De zin komt er haperend uit, en nu ik het zelf luidop zeg doet het nog meer pijn. Voor de rest krijg ik niks meer uit mijn mond. Ik heb een krop in mijn keel. Maar Mase vraagt geen extra uitleg, wat fijn is. Ik heb geen zin om er verder over te praten.

Zo zitten we daar een tijdje; Ik snikkend in Mase zijn armen op de vloer. Tussen de glasscherven.
Ik heb deze armen gemist, maar het is vertrouwd.

Even later hoor ik de deur opengaan. Ik blijf zitten, het maakt me niet uit wie het is. Ik heb enkel Mase nu nodig. 'Leyla' De stem van Levy vult mijn oren. Ik begin weer luider te huilen bij het horen van zijn stem. 'Ben zo terug.' Fluistert de zware stem van Mase in mijn oor en dan laat hij me los. De warmte die hij me gaf verdwijnt onmiddellijk. Ik zie hem Levy de kamer uittrekken.

Ik klim recht en sleur mezelf naar de deur. 'Levy, ik snap dat je die jaloezie beu bent. Maar je hebt haar daarstraks niet bezig gezien. Ze heeft heel haar maag eruit gekotst, glazen en een vaas kapot gegooid, zelf bijna haar laptop. Ze is echt boos op zichzelf.'

Ik ben blij dat Mase het voor me opneemt. Ik besef nu dat ik hem wat heb verwaarloosd de laatste tijd. Maar hij is er nog steeds voor mij, en dat waardeer ik enorm.

'Het is moeilijk, Mase. Ik heb tijd nodig om na te denken. Maar toen ik dat zei, had ik wel spijt. Ik zie haar echt graag. Maar het verstikte me.' Ik hoor Mase zuchten. 'Laat het bezinken en denk er eens over. Leyla gaat je niet zomaar laten gaan, onthoud dat.'

Wanneer ik de voetstappen in de gang hoor afsterven gaat de deur weer open. Mase veegt mijn tranen uit mijn gezicht en tikt dan op mijn neus. 'We komen er wel uit, samen.' Ik glimlach klein en mompel iets dat lijkt op een 'dank je'. 'Daar zijn beste vrienden voor hé, lollypop.'

Hij tilt me op en gooit me in de zetel. 'Wacht hier.' Is het enige wat hij zegt. Hij loopt mijn keuken in en komt terug met twee grote glazen chocomelk, zakken chips en een XL bak chocolade-ijs. 'Pak een deken en zet Netflix op. Ik ga pizza halen. Hawai, toch?' Ik knik zachtjes. 'Wat zou ik zijn zonder jou?' Hij lacht naar mij. 'Een Leyla met veel verdriet. Maar deze avond wordt die van ons twee. Even aan niets denken.'

'Dank je Maziewazie.'