Roommates with my crush 2

Deel 32: Geen zorgen, ik vraag je nog niet ten huwelijk

POV LEYLA

Ik voel me net een prinsesje als ik hand in hand met Levy de trappen afwandel. Overal hebben ze foto's aan de muren gehangen en ze hebben duidelijk ook aan ballonnen gedacht. Aan elke ingang hangen grote heliumballonnen. Ik zie mezelf en Levy op een grote foto hangen.
Ik trek hem richting de foto met de grote gouden kader. Op de foto sta ik in mijn voetbal outfit, en ik knuffel Levy langs de zijlijn. Ik had zelf geen idee dat deze foto was getrokken. 

'Je ziet er toch wel mooi uit in je voetbalshirt.' Zegt Levy. En hij geeft me een kus op mijn wang. Ik voel me rood worden. Naast ons heeft Britt ook al de foto's ontdekt. Ze staat elke foto één voor één te analyseren. 'Mase, kijk! Dat ben jij! Je staat hier zo schattig op! Oh en hier, kijk dat ben ik!' Haar enthousiasme blijkt ze niet te kunnen onderdrukken.
Ze zijn ongelofelijk schattig met twee.

Langs de foto's lopen we richting de grote eetzaal die ze hebben omgetoverd tot gala ruimte. Aan de deur staan er twee bodyguards. En eerlijk? Het lijkt een beetje zoals in de films. En dat ik samen mag afstuderen met mijn vrienden, ik ben er best wel blij om. Ik zit net in een film.

Naast één van de bodyguards staat Theo. Hij heeft een beige geruit kostuum aan. Wanneer hij me ziet begint hij te lachen.
'Little Leyla! Je ziet er prachtig uit!' Hij spreid zijn armen als teken van verwelkoming. Ik laat Levy zijn hand even los en loop naar Theo om een knuffel te geven. Ik ben oprecht blij dat hij hier is. Hij is de enige persoon die bij mijn diploma-uitreiking moet zijn.

'Heb je zin in je optreden?' Ik knik heftig en draai me om naar Levy. Ik wenk hem zodat hij bij me komt staan. Hij stopt vlak achter me en legt zijn handen op m'n heupen.
'We gaan het knallen, zoals we altijd doen.' Zeg ik met een knipoog. En ik heb er zin in. Ik krijg vanavond mijn diploma, het galabal is vanavond, ik treed op, net voor de proclamatie en ik ben in het gezelschap van mijn vrienden en de meest lieve vriend ooit.

'Kom, jullie treden straks al op, ik leid jullie naar de backstage. Levy fluit op zijn vingers zodat Mase en Sem hun dates even verlaten. Maar ik denk dat Britt het niet zo erg vind. Ondertussen heeft ze Sophie meegetrokken naar de laatste foto's aan de muur om deze te bestuderen. 'Zorg dat je het optreden niet mist hé!' Roept Mase nog naar Britt. Ze schudt lachend haar hoofd en loopt dan met Soof via de ingang. 'We zijn onderweg, geen zorgen.'

Theo neemt mij, Levy, Mase en Sem mee langs de ouders en andere mensen die hier zijn  voor ons, richting de backstage die zich naast het podium bevindt. Het podium is versiert met gouden slingers langs de zijkanten. Alles in de zaal is goud gedecoreerd, dat valt me nu pas op.

Wanneer we langs alle genodigde lopen zie ik in mijn ooghoek twee mensen staan die verdomd veel op mijn ouders lijken. Ik stop even om ze tussen de mensenmassa, grondig te kunnen bekijken. Mijn moeder lacht. Bovendien ziet ze er gelukkig uit, en ik heb haar in lange tijd niet meer zien lachen. Eigenlijk niet meer sinds ik me kan herinneren.

En hoe hard ik ze kan haten over hoeveel blauwe plekken ze me gaven, of over welke verwijten ze naar mijn hoofd gooiden, het blijven mijn ouders. Of beter gezegd, het blijft mijn moeder. Mijn vader daarentegen, hoefde mijn part niet te komen. Hij is degene die altijd sloeg, mijn moeder liet het enkel gebeuren.

'Wacht, ik kom zo terug.' Zeg ik tegen Theo voordat ik de mensenmassa inloop. Ik til mijn jurk een beetje op zodat ik zeker weet dat niemand er op gaat staan, en wanneer ik bij mijn ouders kom, kuch ik even. 'Leyla' Mijn moeder bekijkt me grondig en lacht zwakjes.
Mijn vader daarentegen zegt niets, en misschien maar goed ook. Maar ik heb geen zin in oorlog op mijn diploma-uitreiking. Het is mijn avond, en nu ruzie maken heeft toch geen zin. 'Ik dacht dat je niet zou komen. Na wat er gebeurd is in het kantoor van de directeur.' Zeg ik gericht aan mijn moeder.