Roommates with my crush 2

Deel 17: Je maakt jezelf kapot zo

POV LEYLA

'Waarom heb je me nodig?' Vraag ik na een lange stilte. Een stilte die angst bij me opwekt. Hij kijkt me in de ogen, maar er komt geen woord over zijn licht roze lippen.

Hij kucht even. 'Leyla, doe niet zo naïef. Jij bent weer single, dat maakt alles makkelijker.' Hij neemt m'n arm vast en trekt me naar hem toe, tegen zijn borstkas. En ik kan voelen dat zijn hart als een gek aan het kloppen is. En ik dacht altijd dat hij zo kalm was...

'Mag ik je er aan doen herinneren dat je samen bent met Britt? We hebben dit gesprek al gehad.
En by the way, Britt weet dat je een meisje hebt proberen te betasten, hoe ver wil je wel niet gaan?!' Ik probeer kalm te blijven, maar de woorden verlaten mijn mond veel feller dan ik bedoelde.

'Tot ik jou heb. Britt is niets tegenover jou. Als ik jou heb zal ik nooit meer naar een ander meisje kijken. Leyla, please.' Hij neemt mijn handen vast en zijn groene ogen kijken me oprecht aan.

Als ik niet beter zou weten, zou ik denken dat James dit meent. Maar het gaat te snel. Ik mag niet aan hem toegeven. Niet aan zijn gespierde lichaam, niet aan zijn spierwitte tanden. Niet aan de even perfecte kopie van Levy.

'Komaan James. Dit alles gaat te snel voor me. En ik zou Britt nooit kwetsen.' Hij knikt begrijpend. Maar volgens mij begrijpt hij het helemaal niet. Ik staar naar de grond. Dit gebeurt elke keer opnieuw. Waarom snapt hij niet dat dit niet oké is? 

Hij laat zijn voorhoofd rusten tegen dat van mij en zijn woorden komen fluisterend uit zijn mond.  'Leyla, ik wil jou alleen. Ik wil het uitmaken met Britt, alles opgeven. Zolang ik jou kan krijgen.'

Ik hoor gesnik en dan besef ik dat ik een vreselijke vriendin ben. 'Wel... Maak het dan uit.' Hoor ik Britt zeggen. Haar stem kraakt en de tranen staan in haar ogen. Ik wil mijn mond opendoen, om te zeggen dat het niet mijn schuld is, dat ik nooit zoiets zou doen. Maar er komt niets over mijn lippen, dus ik sluit m'n mond weer. James draait zich traag om, maar hij blijft op dezelfde plek staan.

'Wel? Maak het uit dan! Want als jij het niet zegt, zeg ik het; Het is gedaan tussen ons!' Dit verdient Britt niet. Ik loop langs James heen en wanneer ik naar mijn beste vriendin wil lopen, zie ik Levy staan. Hij kijkt boos, ik kan het ook verkeerd hebben, maar ik kan bijna met zekerheid zeggen dat hij jaloers lijkt. 
En zonder dat ik nog iets tegen hem kan zeggen, springt hij bijna op James. Hij neemt hem bij zijn kraag en duwt hem tegen de muur. 'Blijf uit haar buurt? Begrepen?'

En dan gaat alles veel te snel om te vatten. Ik roep Levy zijn naam, in paniek dat hij mensen zou pijn doen. Ik probeer hem van James af te trekken, maar het is zinloos. Logisch ook, Levy is veel sterker als ik. 'Levy alstublieft!' Ik huil. Wetend dat al deze ruzies mijn schuld zijn.

Levy laat James los en kijkt me aan. Hij lijkt even te ontdooien en ook in zijn blik zie ik verdriet.  'Leyla?' Hij neemt mijn handen vast. Net alsof hij weet dat hij een preek van me zal krijgen. Maar dat doe ik niet. Alleen rollen er tranen over mijn wangen. Weeral. Niet alleen van schuldgevoelens, maar ook van angst dat het fout zou lopen, tranen van leegheid en tranen van gemis.

Dan wordt er aan mijn arm getrokken en ren ik de gang uit met Britt. Weg van alles. Weg van Levy. Weg van James.
Ik open mijn deur van mijn kamer en wanneer ook Britt binnen is sla ik de deur dicht. Woede giert door mijn lijf. Ik ben boos op mezelf dat ik weer alles heb verknalt, voor iedereen. Britt haar relatie is verpest, mijn relatie is verpest. De tunnel lijkt eindeloos en ik lijk vast te zitten in een negatieve spiraal.

Ook al heeft de deur mij niets misdaan. Ik beuk erop, harder en harder, tot ik mijn vuisten niet meer voel, waarmee ik aan het kloppen ben. 'Leyla, genoeg!' Britt neemt mijn hand vast, en dan pas stop ik met slagen. Nu zie ik dat mijn handen open liggen en dat de deur mooie blutsen heeft. 'Je maakt jezelf kapot zo.' Britt haar lieve stem kalmeert me. Ik begrijp echt niet hoe ze zo kalm blijft in deze situatie. Ze weet dat James me probeerde te versieren, ze maakte het uit, en toch lijken de tranen die ik daarstraks zag, zomaar verdwenen.

'Ik maak alles kapot. Wat maakt het uit.' Het komt er haperend uit, maar dat kan me niet schelen. Ik voel me net een kleuter dat voor de zoveelste keer een uitbrander krijgt van haar moeder.  Ik volg elke beweging die Britt maakt; Hoe ze rechtstaat, de verbanddoos neemt en weer naast me komt zitten. Ze haalt er een watje uit en doet er een rode vloeistof op om te ontsmetten. 'Het kan prikken, Ley.' Ik knik en voel het inderdaad lichtjes branden.

Net wanneer Britt het flesje ontsmettingsalcohol wilt toedraaien, gaat de deur achter ons open. We krijgen beiden een duw in onze rug van de geblutste deur en Britt laat het flesje vallen, en het hele goedje krijg ik over mijn open handen. Nu voel ik het inderdaad hard branden!
Ik laat een kreet horen en Britt hapt even naar adem. We schuiven een stukje op zodat degene die zo dom waren om de deur te openen zonder te kloppen binnen kunnen komen.

Mase en Sophie komen binnen. 'Jezus, kloppen gaat niet? Mijn hand is fucking aan het branden!' Sophie kijkt van de deur naar mijn hand en terug. 'Wat heb jij gedaan? Ben je gek geworden?' Ik zucht even. 'Alles gaat fout, Soof. Alles is mijn schuld.' Mase schudt zijn hoofd en komt naast me zitten.

'Niet waar, en trouwens, of het nu jou schuld is of niet, we zijn je beste vrienden. We zijn er voor jou, Ley. Onthoud dat.'

Hij geeft me een knuffel en ik begraaf me in zijn shirt. Dan gaat Sophie naast ons zitten en knuffelt mee, gevolgd door Britt. En dit moment wil ik blijven vasthouden. Wat ik ook doe, ik heb deze knuffeldieren.  Even kan alles me niets meer schelen. Ik heb hun, de rest kan mij gestolen worden.