The magical symbol of sylvester academy

Chapter 2

♤Sylvester Academy♤

I wiped the tears running down my cheeks. Isn't that great? Hindi parin nauubos ang luhang ito sa loob ng maraming araw sa kaiiyak ko. I hugged the bag tightly around my lap as I looked at the trees na nadadaanan ng bus na sinasakyan. Hindi ko alam kung saan papunta ang bus na ito basta sumakay lang ako dito nung dun pa sa bus station. I just want to get away with forgetting. While I was at home, the more I remembered everything, the more difficult I became with each passing day.

It has been two months since I woke up in the hospital na parang walng naramdaman. Dinala ako ni Nanay Emilia, ang nag-iisang kasambahay namin na parang pamilya na ang turing ko. Dinadalaw ako ng mga kaibigan ko at mga kakilala ko. Dalawang araw lang akong nanatili sa hospital. Nang makauwi na ako ay dumeritso na ako sa kwarto at hindi na lumabas. When I got home, I went straight to the bedroom and did not go out. I did not go to my parents' funeral because I did not want to accept that they were gone. My heart and mind do not accept that I can no longer be with them.

I already miss them. Namimiss ko yung mga araw na ginigising ako ni mom dahil tulog mantika ako, yung pagpeprapare niya ng almusal ko, ang paghatid-sundo ni daddy sakin sa school, ang quality time namin sa living room habang nagmo-movie marathon. Lahat ng alaala namin ay namimiss ko. Sa isang iglap lang ay nawala na sila sakin.

Hanggang ngayon ay tuloy parin ang pag-e-imbestiga kung sinong pumatay sa mga magulang ko. Ang sabi ay isang espada ang ginamit ng killer base narin sa mga malalaking hiwa na nakita nila sa katawan ng biktima. Is it even possible to have a ganun pang mga sandata?Pero hanggang ngayon ay wala parin silang lead kung sino ang suspect, wala rin silang nakuhang ebidensya sa crime scene. Halos mawalan na ako ng pag-asang makuha ang hustisya para sa mga magulang ko.

Ni hindi ko nga alam kung binibigyan ba nila ng pansin ang kaso ng mga magulang ko e. Mga wala rin naman silang silbi. Kahit isang ebidensya wala man lang silang makalap. Malaki ang pasasalamat ko kay Nanay na hindi niya ako pinabayaan at andyan lang sya palagi sakin kaya nung umalis ako ay naglagay ako ng sulat sa ibabaw ng kama para madali lang niyang makita, pinadalhan ko narin ng email ang mga kaibigan ko. Sana sa pagbalik ko ay okay na ang lahat.

Tatlong baryo na ng probensya ang nadaanan namin at ilang beses ng humihinto ang bus para ibaba ang mga pasahero at bumili narin ng makakain. Sigurado akong malayo na ito samin.

Pinunasan ko ulit ang pisngi ko ng may tumulo uling luha. Naalala ko na naman ang mga magulang ko. Walang oras na hindi ko sila maalala lalo na yung mga sweet words nila para sakin gaya ng take care and I love you nila.

Gusto ko ulit marinig yun. Gustong-gusto ko na ulit mayakap at sabihing mahal na mahal ko sila. They are the best gift I have ever received, and I will never forget them.Kaya lang... kaya lang wala na e. Wala na. I feel empty and lost kaya ngayon gusto ko ulit hanapin ang sarili ko. Kung saan man ay hindi ko alam.

Napahagulhol na ako. May napatingin sakin pero iniwasan kung mapatingin sa kanila. Pinara ko nalang ang bus kahit na puro puno lang ang nandito, walang kahit isang bahay o di kaya ay waiting shield. 

Bweset naman kasing luhang to, hindi basta-bastang nauubos. Sinubukan ko naman palagi na wag isipin ang masamang bangungut na yun but I failed. I'm such a failure. Pero bakit ba kasi ganon? bakit, bakit, bakit, bakit, bakitHindi naman sila masamang tao para mawala ng maaga sa mundong ito. Ako naman yung masama e, dapat ako yung kinuha niyo.

"Mommy... daddy" I shouted. Tumingin ako sa kalangitan at pumikit "Ang unfair niyo. Iniwan niyo nalang ako ng ganun nalang. Ni hindi ko nga nasabi sa inyo na 'I win the competition'. I haven't say... thank you. Thank you for loving and caring for me. Na, I'm so glad you're my parents.Kung sana nalaman ko na ganun ang mangyari sana... sana hindi nalang ako sumali sa tournament, baka kasama ko pa kayo ngayon. " Sana hindi ako naiwan na mag-isa ngayon. I don't know what will happen to me now. I can't see the right road like what you said mom.