The magical symbol of sylvester academy

Chapter 1

-------------------------------

warning: hindi pa na edit ang lahat na i-publish. Maraming typos, wrong grammar at higit sa lahat wag mag expect na maganda ito.

--------------------------

♤The beginning♤

Napatingin ako sa shooting board. The target face is 1.22 meters. Which looks like it's about the size of a thumbtack to an archer like me, standing 70 meters away. 

The innermost gold ring, which is worth 10 points. That's about the size of a coffee can lid, which, from 70 yards away, looks like a dot in the middle of the thumbtack. We will start the tournament by shooting around 72 arrows. A perfect score for that is around 720. There are 64 archers that will compete in head to-head elimination matches. Brackets will be established for men and women based on the ranking.

Ngayong tatlo nalang kaming natira ay mas lalo akong kinabahan. Marami ang umaasa sakin na maipanalo ko ang competition ito. My schoolmates, friends, teachers, coach and most of all my family. Tira ko nalang ang hinintay para malaman kung sino ang mananalo. Napatingin ako sa babaeng nakatingin rin sakin waiting for my best shoot, representative siya galing sa kabilang school. Ang school nila at school namin ay magkalaban when it comes to indoors and outdoors competitions.

Napabuntong hininga ako at nagfocus. I exert force with both the bow arm and the spring hand arm simultaneously. After I composed myself, I released the arrow immediately upon reaching full draw at maximum weight.  

Napapikit ako ng mariin. Praying for a good result. Ang St. Jude University ay nakakuha ng 717 with her final shot. Ang last shoot naman sa Vazellians University ay tumama sa imperial target kaya nakakuha siya ng 9 points, in all 719 ang nakuha niya. So, kailangan kong matamaan ang target para makakuha ng 10 points at malampasan ang final score nila, maybe 710 ako from my second to the last shot. Itong last shoot ko nalang ang pag-asa ko kaya sana hindi sumablay.

Napadilat ako ng marinig ko ang malakas na ingay ng mga audience. I scan my surroundings and find myself staring at the flag of an unknown lalaki.For some reason ay tumulo ang luha ko. I cover my mouth with my right hand while holding my bow with the other.

Nakita kong maraming nagsitalunan sa mga schoolmates ko. They even ran towards me. May bigla nalang sumulpot sa harap ko at yumakap.

"Dev... you made it" the coach said while hugging me. Inikot pa niya ako dahil sa saya. Napatawa naman ako sa ginawa niya.

"I made it... I made it," Paulit-ulit Kong said. May nakisali naman sa pagyakap sakin kaya mas lalo lang akong natawa dahil sa tuwa napatalon-talon rin ako gaya nila.

Marami ang bumati sakin at nagpapicture, masaya ko namang pinagbigyan sila. Masaya kong tinanggap ang award ko na gold medal at trophy saka ito itinaas dahilan upang magsigawan kami.

"Kaibigan namin yan. Hooo... kaibigan kami ng champion na yan "tumatawang tumingin ako sa dalawa. 

"Sabi ko na nga e. Walang makakatalo sa friend ko "segunda naman ni Daphne. Mga baliw talaga ang dalawang ito.

"Buang talaga kayo" I said. Sabay silang lumapit sakin at sinugod ng mahigpit na yakap.

I'm sure mommy and daddy will be happy when I get home. They didn't go because they were both busy, but I know they are also working on a way for them to have time with me. That's why I love them so much. Hindi na ako makakapaghintay na sabihin sa kanila na ako ang nanalo. Knowing my parents, I'm sure they'll throw a victory party for me.

"Kailan ang party?" Sabay na kumalas ang dalawa and they're showing their big smiles. Party goer din 'tong dalawang to e, syempre magpapatalo ba ko? That's no way. Mas malakas akong pumarty kesa sa kanila at mas maloko ako pagdating sa mga kalokohan.

"Patatagalin ko pa ba?" Mas lalong lumaki ang mga ngiti nila, waiting for my words "bukas ng gabi na" agad namang napasimangot ang dalawa na ikinatuwa ko.

"Why should we wait until tomorrow if it is possible today?" Athena pouted. Naku, alams na to e.

"Oo nga naman. Sayang yung mga boys na ready na sa victory party mo "sinabi na nga e. Mangha-hunting na naman itong dalawa at syempre kasali ako dun. Minsan lang ang buhay kaya lulubusin ko na noh.

Hinablot ko naman ang wrist ni Daphne at tiningnan ang oras, 7:10pm na. Napa-isip ako saglit bago sila tingnan.

"Mamayang 10:30... happy?" Sabay silang sumigaw sa sinabi ko.

"Yes! We really love you Devany Acel White. Groufie naman tayo tapos ako ang hahawak ng trophy "kinuha na agad sakin ni Athena ang hawak kung trophy at nagtawag ng kakilala para kunan kami ng litrato.

Masaya akong umuwi dala ang magandang balita. Binuksan ko ang gate namin. nakasabit ang bow ko sa likod na nakalagay sa sisidlan nito, nakasabit rin sa balikat ko kung saan nakalagay ang mga gamit ko at bitbit ko sa kabilang kamay ang trophy na may human figure na may dalang

"Mom... dad" sigaw ko kahit nasa malayo pa ako. Excited akong tumakbo papunta sa pinto. I turned the knob and opened the door. "Mom? Dad?" I called again. 

Nakangiti akong pumunta sa living room pero wala sila, pinuntahan ko narin sa kusina pero wala parin. Siguro nasa taas sila kaya dali-dali akong gumayak sa hagdan, pinuntahan ko ang kwarto nila. Napakunot noo ako ng walang tao dun. Di kaya alam na nila na ako ang nanalo and they surprise me? Right. Napangiti ako sa naisip. Kahit kailan talaga itong sina mommy. Palagi nila itong ginagawa sakin pag-galing ako sa tournament. Magtatago sila at isosopresa nila ako. Ganitong-ganito rin yun e.

May inuupahan na naman siguro silang tao para e-check ako. Ganon sila pagdating sakin, they really love me that much na kahit busy sila ay gumagawa sila ng paraan para mabantayan parin ako.

Saan na naman kaya sila nagtatago? Kailangan na ipalabas ko na hindi ko pa alam ang plano nila. Bumaba na ako ng hagdan at kunwari ay hinahanap sila.

"Mom? Dad?" Kunwaring tawag ko pero sa isipan ko ay excited na akong malaman kung ano ang sopresa nila sakin. Pinigilan kung mapangiti iniikot ang bawat solok hanggang sa naisipan ko na baka nasa garden sila kung saan gusto ni mommy na tumambay. So I made my way there.

I gasped when my eyes landed in the garden through the transparent glass door. Isang surpresa ang bumungad sakin. My tears started to fall on my cheeks and pain corrupted my chest. I feel cold inside my body. Nanginginig ang lahat ng katawan ko sa nakita ngayon na halos ikatumba ko.

"N-no... no, no, no" paulit-ulit na sabi ko at mabilis na tumakbo sa nakabulagtang katawan nina mommy at daddy sa may barmuda grass. This is not happening. Nasa malapit na ako ng matigilan ako ng makita ang nagkalat na dugo sa bermuda grass, natalsikan rin ang ibang bulaklak at mga upuan na nakapaikot sa table. I stop and collapse. Napaluhod ako sa harap ng katawan nila, tears are still falling.

"Mommy... daddy" I shout out of my lungs. I shouted their names again and again and again. "Mom, dad... please don't leave me" yan ang mga sinasabi ko habang nakaluhod lang sa harapan nila at umiiyak. Hindi ako lumapit dahil natakot ako. Natakot ako na kapag nahawakan ko sila ay makumperma ko na totoo ito. Na, this is not just a dream but a fact that they are already gone. I'm scared of touching them. I'm so scared.

My mom is lying on the grass that is full of her own blood. Nakaharap ang mukha ni mommy sakin at dilat na dilat ang wala ng buhay niyang mga magandang mata na puno ng saya noon. At Si Daddy? Nakadapa ito habang ang isang kamay ay sinusubukang abutin ang kamay ni mommy. Puno rin ng dugo ang katawan nito at maraming sugat sa likod.

Hindi ko kayang makitang ganito ang kinahinatnan ng mga mahal ko sa buhay. I want to take my eyes off them but I can't. It was as if I had lost the strength to act. Patuloy lang ako sa pag-iyak at pagtawag nina mommy at daddy, umaasang sasagot sila, umaasang hindi totoo ang mga nakikita ko. Mahigpit na nakakuyom ang dalawa kung kamay na ngayon ay nagdurugo na, gaya ng naramdaman ko ngayon. I feel numb for the first time.

Suddenly, I heard a noise inside, but I remained in position. I did not worry about anyone entering our house. I also don't have the strength to move my body anymore, so what's the use? Nagpatuloy lang ako sa pag-iyak habang nakikipagtitigan sa mga magandang mata ni mommy. How I love those eyes. How I love them. Ayaw kung isipin na wala na sila but here I am watching my own parents' corpse. My mom and dad's corpse. Habang nakatingin sa kanila ay parang gusto naring bumigay ng katawan ko. Parang gusto ko naring mawala sa mundong ito. And everything went black.