Όταν σε αντίκρισα...

~1~

Μαρ: Δανούκοοο. Ξυπνά αγάπη μου. Κολλητουλίνιιι, πρέπει να ξυπνήσεις επιτέλους.

Μέσα στον υπέροχο ύπνο μου ακούω μια μάγισσα πάνω από το κεφάλι μου να προσπαθεί να με επαναφέρει στην πραγματικότητα. Ποιος σου είπε κυρά μου ότι θέλω να ξυπνήσω;
Μουγκρίζω και αλλάζω πλευρό.

Μαρ: Ρε βλαμμένο ξυπνά. Εεε ρε σκουλήκι της λάσπης, σήκω επιτέλους θα χάσουμε το αεροπλάνο!

Αεροπλάνο; Ποιος φεύγει;
Αμάνννν εμείς φεύγουμε... πάμε Ιταλιααααα!
Πετάγομαι πάνω, τρέχω στο μπάνιο, κάνω τα απαραίτητα, εννοείται πως βάφομαι κιόλας, αλλά ελαφρά έχουμε και ταξίδι, βγαίνω έξω φοράω παπούτσια, παίρνω την βαλίτσα στο χέρι και πάω να ανοίξω την πόρτα του δωματίου μου για να φύγω.
Τότε ακούω το γάργαρο γέλιο της κολλητής μου της Μαριλίζας και γυρνώντας το κεφάλι μου την βλέπω να έχει πεθάνει στα γέλια πάνω στο κρεβάτι μου.

Γιατί την κάνουμε παρέα είπαμε;
Δεν ξέρω ρε Πόπη... την αγαπάω την βλαμμένη έχουμε περάσει πολλά μαζί.
Δεν της κόβεις το γέλιο όμως γιατί νομίζω θα πάθει ασφυξία στο τέλος.
Αμάν δίκιο έχεις!

Δαν: Ρε βόδι σταματά θα πάθεις τίποτα.
Μαρ: Έχεις χαχαχα δίκιο χαχαχα θα σταμα χαχαχα τησω.
Δαν: Θες να μου πεις το αστείο τουλάχιστον να γελάσω και εγώ;
Μαρ: Φουυ! Εντάξει ηρεμία Μαριλιζα μπορείς!
Δαν: Ααα μιλάμε για κανονική σχιζοφρένεια δεν εξηγείται αλλιώς.
Μαρ: Ρε ηλίθια δες πρώτα πως πήγε να βγεις έξω και μετά μιλάς για εμένα.
Δαν: Γιατί ρε τι έχω;

Κοιτάω κάτω και τι να δω;
Ήμουν με τις πιτζάμες και τα σταρακια μου!

Εντάξει όντως είσαι για γέλια!
Σκάσε Πόπη!
Εεε δεν φταίω εγώ μην τα βάζεις μαζί μου...
Εντάξει, εντάξει συγνώμη...

Δαν: Κατέβα κάτω, σπιουνε, που ήρθες να με ξυπνήσεις για να σπάσεις πλάκα και σε 5 θα είμαι έτοιμη για να φύγουμε.
Μαρ: Να το δω και να μη το πιστεύω.
Δαν: Άντε ρε φύγε από δω μην φας μαξιλάρι στο κεφάλι!

Μου κάνει κωλοδαχτυλο και βγαίνει τρέχοντας από το δωμάτιο αφού έχω πιάσει ήδη το μαξιλάρι στο χέρι μου. Και για να μην αναρωτιέστε δεν την πέτυχα πρόλαβε και έφυγε.
Ατυχία!
Πες τα ρε Πόπη να μη τα λέω εγώ.

~~~

Δαν: Άντε ρε Μαρ θα αργήσουμε!
Μαρ: Ναι τώρα σε έπιασε ο πόνος. Όταν έκανες μισή ώρα να πάρεις έναν καφέ δεν σε ενοχλούσε αλλά να μην χαζέψω εγώ λίγο στα duty free.
Δαν: Μα δεν χαζέυεις τα πράγματα αλλά τον πωλητή!
Μαρ: Αφού είναι κούκλος!!!
Δαν: Καλουτσικος είναι...
Μαρ: Πας καλαααα; Ξανθός, γαλανομάτης, με γυμνασμένο σώμα και τέλειο χαμόγελο... αχχχ! Τι άλλο θες πια;
Δαν: Αφού ξες ρε εμένα δεν μου αρέσουν οι ξανθοί. Πάντα κοιτάω τους μελαχρινούς! Και άσε που έχω και τον Αχιλλέα!
Μαρ: Ναι πως τον ξέχασα αυτόν...
Δαν: Μην αρχίζεις πάλι. Με αγαπάει και τον αγαπάω.
Μαρ: Άμα είναι έτσι η αγάπη προτιμώ να γίνω καλόγρια!
Δαν: Γιατί βρε χαζή τι λείπει από την σχέση μας;
Μαρ: ΠΑΘΟΣ! Να σε παίρνει αγκαλιά και να χάνεσαι. Να τον έχεις δίπλα σου και να σου λείπεις. Να τον φιλάς και να νομίζεις ότι υπάρχει μόνο αυτός και εσυ σε αυτόν τον κόσμο!
Δαν: Νομίζω διαβάζεις πολλά ρομαντικά μυθιστορήματα και βλέπεις πολλές ταινίες. Δεν συμβαίνουν αυτά στην πραγματική ζωή.
Μαρ: Ναι συμβαίνουν! Εγώ με τον Κώστα έτσι ήμασταν.
Δαν: Και που είναι ο Κώστας τώρα;
Μαρ: Αυτό δεν έχει σημασία.
Δαν: Εχει και μάλιστα μεγάλη! Τι να το κάνω το πάθος αν κρατήσει ένα μήνα; Εγώ θέλω σταθερότητα, σιγουριά, ασφάλεια.
Μαρ: Εεε πάρε σκύλο τότε!
Δαν: Βρε άντε χεσου! Τέλος αυτή η συζήτηση πάμε γιατί θα χάσουμε την πτήση!
Μαρ: Δεν τελειώσαμε εμείς!
Δαν: Ωωω φοβήθηκα! Χαχαχα

Αφού μπήκαμε στο αεροπλάνο, επιτέλους, ξεκινήσαμε το υπέροχο ταξίδι μας για την Ιταλία!
Δεν νομίζω πως πιάσαν την ειρωνία!
Λες ε;
Δεν ήταν πετυχημένη.
Μμμ! Ναι έχεις δίκιο.

Λοιπόν το ταξίδι μόνο υπέροχο δεν ήταν. Γενικά έχω μια φοβία με τα αεροπλάνα αλλά δεν είναι μόνο αυτό... εδώ και μια ώρα η Μαριλίζα, αυτό το σκουλήκι της λάσπης, έχει πιάσει κουβέντα με τον παππού που κάθεται δίπλα της και δεν μου δίνει σημασία για να ξεχαστω και εγώ λιγάκι!

Άσε την κοπέλα ρε! Αυτή είναι κοινωνική όχι σαν εσένα...
Δεν είμαι εγώ κοινωνική; Πόπη με προσβάλεις! Εγώ που όλα τα παιδιά στο νοσοκομείο με λατρεύουν;
Πάλι καλά που υπάρχουν και αυτά και μιλάς με κανέναν άνθρωπο σε αυτόν τον κόσμο!
Απαξιω να απαντήσω! Πέφτω για ύπνο.
Όχι! Δαναη μην με αφήνεις... θα είμαι καλή θα λέω σε όλα ναι.. Δαναηηη! Δαναηηηηηη! Σκατα κοιμήθηκε κιόλας. Πως γίνεται αυτό;

~~~
Μόλις φτάσαμε!!!!
Πατήσαμε Ιταλία! Κατεβήκαμε από το αεροπλάνο, πήραμε τις βαλίτσες μας και πηγαμε να βρούμε ένα ταξί να μας πάει στο καινούριο σπίτι της Μαριλίζας!
Αφού φτάσαμε και μπήκαμε στο διαμέρισμα, τακτοποιηθήκαμε και κάναμε να φάμε, φυσικά.

Δαν: Πως σου φαίνεται το σπίτι σου αγάπη;
Μαρ: Τέλειο είναι!! Δεν συμφωνείς;
Δαν: Ωραίο είναι αλλά θέλει την προσωπική σου πινελιά!
Μαρ: Θα γίνει και αυτό. Ας φάμε όμως πρώτα γιατί δεν σε βλέπω από την πείνα μου.

Αφού φάγαμε και ξεκουραστηκαμε λίγο αποφασίσαμε να πάμε μια βόλτα για να γνωρίσουμε και το μέρος.

Μαρ: Έτοιμη για μια καινούργια περιπέτεια;
Δαν: Αφού είμαι μαζί σου, πάντα κολλητουλα μου!
Μαρ: Που θα πας και θα με αφήσεις σε μια βδομάδα μου λες;
Δαν: Όλα καλά θα πανε βρε γλυκουλα μου! Και μην ξεχνάς ένα τηλεφώνημα και θα είμαι εδώ στο λεπτό!
Μαρ: Στο λεπτό; Λίγο δύσκολο αλλά οκ. Αλλά και εσυ αν με θελήσεις κάτι είτε τηλέφωνο θα πάρεις είτε αεροπλάνο!
Δαν: Τέλεια! Αφού τα βρήκαμε, πάμε τώρα να απολαύσουμε τα μικρά πράγματα που μας δίνει η ζωή γιατί, όπως λέει και το μοτο μας, είναι και τα πιο σημαντικά!

Γειαααα σας πιθηκάκια μου!🐒🐒

Λοιπόν έχουμε και λέμε...
Αυτή είναι η πρώτη ιστορία μου όποτε να είστε λίγο ανεκτικοί μαζί μου! Αν θέλετε να μου λέτε τη γνώμη σας, τι σας άρεσε και τι όχι εγώ θα χαρώ πολύ να ακούσω τα πάντα!!!
Επίσης θέλετε να βάλω cast ή όχι, προτιμάτε να σκέφτεστε τους πρωταγωνιστες όπως θέλετε;

Από κει και πέρα στο πρώτο κεφάλαιο βλέπουμε την Δαναη με την Μαριλίζα να ταξιδεύουν για Ιταλία. 😎😎
Για να μην μπερδευτείτε, η Μαριλίζα θα πιάσει δουλειά πιο μετά στο σπίτι του Λορέντσο.

Ένας Αχιλλέας υπάρχει στην ζωή της Δανάης, αλλά δεν βλέπουμε την Μαριλίζα να της γεμίζει το μάτι...😏😏
Τι γίνεται με το πάθος ρε παιδιά;;;

Spoiler: δεν έχει από τώρα 😈😈

Θα τα πούμε στο επόμενο!!!