Όταν σε αντίκρισα...

~17~

POV Ενζο
Έφτασα στο καφέ που ήταν ο Λορέντσο και από μακριά διέκρινα μια κοπέλα να με παρατηρεί. Ήταν πραγματικά πανέμορφη! Ξανθιά, με μπλε μάτια. Το σώμα της δεν μπορούσα να το δω από εδώ αλλά ελπίζω να το ανακαλύψω! Όταν τα βλέμματα μας συγκρούστηκαν ο κόσμος μου ταρακουνήθηκε. Θεέ μου τι μου συμβαίνει;

Τέλος πάντων πρέπει να βρω τον Λορ. Ψάχνω με το βλέμμα μου το μαγαζί και βλέπω την πλάτη του στο τραπέζι της ξανθιάς. Δεν παίζει! Ας μην είναι η Δαναη! Αλλά δεν μπορεί να είναι, αφού εκεινη είναι μελαγχρινη άρα ποια είναι αυτή;

Πλησιάζω και τους καλησπερίζω. Με συστήνει με την Δαναη που καθόταν δίπλα του,φυσικά. Έρχεται και η σειρά της κοπέλας που κοιταζόμασταν. Μου λέει ότι είναι η Μαριλίζα αυτή που προσέχει την μικρή. Μόλις ακουμπάω το χέρι της ηλεκτρισμός με διαπερνά. Θεέ μου τι γίνεται εδώ;

Όταν είπα στον Λορ ότι δεν είχε αναφέρει ποσό όμορφη είναι και μου απάντησε ότι ήθελε να την κρατήσει στο σπίτι πάνω από δυο εβδομάδες, ήθελα να του ρίξω μπουνιά. Δεν θέλω να νομίζει η Μαριλίζα ότι την πέφτω σε όλες! Όχι ότι δεν το κάνω αλλά μου έχει κινήσει το ενδιαφέρον και δεν θέλω να φύγει μακριά μου.

Καθόμαστε όλοι μαζί για αρκετή ώρα και εγώ συνέχεια παρατηρώ την Μαριλίζα. Δεν μπορώ να πάρω τα μάτια μου από πάνω της! Με μαγνητίζει τόσο πολύ.

Κάποια στιγμή η Φραντσέσκα αρχίζει να κλαίει όποτε είπαμε να φύγουμε σιγά σιγά.

Λορ: Μαριλίζα θα σε αφήσουμε σπίτι σου πριν πάμε στο δικο μας αν είναι.
Μαρ: Αν δεν μπορείτε θα πάρω ταξι δεν έγινε και κάτι. Κλαίει και η μικρή...
Ενζο: Μπορώ να σε πάω εγώ. Στον δρόμο μου είσαι...
Λορ: Εμάς δεν μας πειράζει πάντως...

Αμάν κι αυτός ο βλάκας δεν καταλαβαίνει τίποτα.
Μπορεί απλά να μην θέλει να την αφήσει μόνη μαζί σου γιατί σε ξερει καλά!
Βρε άντε φύγε από δω. Άμα θες να μάθεις Μπο, μου αρέσει πραγματικά όποτε δεν θα είμαι καφρος.
Να το δω και να μην το πιστεύω.

Μαρ: Εεε δεν ξέρω. Αν είναι ας με πάει ο Ενζο για μην σας ταλαιπωρώ εσάς.
Δαν: Όπως θέλεις! Μην ξεχάσεις να με πάρεις τηλέφωνο έτσι...
Μαρ: Μην αγχώνεσαι μόλις μπω σπίτι θα σε πάρω!

Βλέπω την Δαναη να της ψιθυρίζει κάτι
και εκείνη χαμογελάει λίγο περίεργα και νευει.

Ενζο: Πάμε;
Μαρ: Ναι ναι φύγαμε.

Ξεκινήσαμε για το αυτοκίνητο μου και μιλούσαμε λίγο. Μου είπε που ακριβώς μένει έτσι όταν μπήκαμε στο αμάξι και φύγαμε για το σπίτι της ήξερα που είναι. Μετά από 15 λεπτά φτάσαμε. Ήταν πολύ κοντά τελικά ρε γαμωτο!