Όταν σε αντίκρισα...

~22~

Μπαίνουμε στο σπίτι και ανεβαίνουμε πάνω για να αλλάξουμε και μετά να ασχοληθούμε λίγο με την μικρή που ξύπνησε πριν λίγο.

Φοράω ένα μπλουζάκι και ένα σορτσάκι, αφού μεσα στο σπίτι κάνει ζέστη, και πηγαίνω να ντυσω και την μικρή με κάτι πιο άνετο.

Αφού είμαστε έτοιμες κατεβαίνουμε κάτω όπου μας περιμένει ο Λορέντσο. Έχει ανάψει τα φωτάκια του δέντρο και επικρατεί μια χριστουγεννιάτικη ατμόσφαιρα. Καθόμαστε όλοι μαζί αγκαλιά στον καναπέ και παίζουμε με τα παιχνίδια της Φραντσέσκα.

Λορ: Αυτό εννοώ όταν λέω η οικογένεια μας. Εμείς μαζί με τα παιδιά μας.
Δαν: Πόσα παιδιά θέλεις;
Λορ: Δεν το είχα σκεφτεί ποτέ. Αλλά πάντα ήθελα να κάνω. Δεν θα σου πω ψέματα όμως με τρομοκρατεί λίγο η ιδέα αυτή την στιγμή επειδή η αδερφή μου έκανε παιδί και τελικά δεν μπόρεσε να το ζήσει. Δεν θέλω να μου συμβεί το ίδιο.
Δαν: Μωρό μου είναι σχεδόν απίθανο να γίνει κάτι τέτοιο. Μην αγχώνεσαι καρδιά μου ολα καλά θα πανε. Ορίστε έχεις ήδη την Φραντσέσκα, σαν κόρη σου είναι την ζεις από τώρα και θα την ζεις για πολύ καιρό ακόμα.
Λορ: Το ελπίζω. Αλλά να ξέρεις θέλω και αλλά παιδιά κάποια στιγμή. Μου αρέσει η διαδικασία!
Δαν: Λορέντσο! Μιλάμε σοβαρά εδώ και εσυ όλο εκεί έχεις το μυαλό σου.
Λορ: Δεν φταίω εγώ με εσένα δίπλα μου.

Μου λέει και με φιλάει. Έχουμε κάνει τόσα πράγματα μαζί αυτές τις μέρες όμως ακόμα το φιλί του με αναστατώνει παρά πολύ.

~~~
Έχει πάει δέκα η ώρα και η μικρή έχει αρχίσει να χασμουριέται. Είναι τόσο γλυκουλα μωρε!

Λορ: Πάω να τις φτιάξω το γάλα της.
Δαν: Μπορείς;
Λορ: Ναι ρε μωρό μου είπαμε. Μου έμαθε η Κοντσατζα μην ανησυχείς.
Δαν: Καλαα.

Μετά από κανένα πεντάλεπτο τον ακούω να έρχεται και να στέκεται μπροστά μου. Σηκώνω το βλέμμα και αυτό που βλέπω με σοκάρει λίγο. Είναι χωρίς μπλούζα και κρατάει το μπιμπερό στο χέρι. Αυτοί οι κοιλιακοί του δεν παίζονται!