come whatever it is | na jaemin ✓

| 19 |

Yaşama sevinci sömürülen bir insan düşünün.Gözünüzün önüne; gözaltları morarmış,zapzayıf,bembeyaz tenli,bakımsızlıktan kabarmış saçlı bir çocuk gelir.Yorgunluktan ayağını alıp koltuğun üzerine koyamayan biri gibidir.Ölü gibidir ya,işte o çocuk benim.

Hayatımı değerli kılan tek varlık tarafından terk edilmiştim.Sanki gündüzün elinden güneş alınmış gibi.Çünkü güneş olmazsa gündüz ve gece birbirine karışır,ne zaman sabah Ne zaman akşam olduğu anlaşılmaz.Hatta insanlar Ne zaman yatıp ne zaman kalkacağını bilemez.Metro serisinde Artyom'un yaşadığı gibi bir hayat olurdu.Her yer karanlık ve ıslak.

Umutları tükenmiş,hayalleri kaybolmuş biriydim ben artık.Sırf yaşıyor olmak için yaşıyordum,sırf yaşıyormuş gibi görünmek için yaşıyordum.

Ama o mesajla her şeyim değişti...

Hemen rehberime girip BongCha'yı aradım.Telefonu kapalıydı.Mesaj kısmına girdim.

JaeMin: Neden açmıyorsun?

JaeMin: Nerdesin BongCha??

JaeMin: Bak biliyorum,seni çok kırdım,çok bencilce davrandım ama köpek gibi pişmanım,yemin ederim

JaeMin: Her nerdeysen gel BongCha,ben sensiz yaşayamam.Sen bilmiyorsun ama seni göremediğim hergün biraz daha ölüyorum

JaeMin: Hiç duymadığım kokunu nasıl özledim,anlatamam

JaeMin: Lütfen geri dön BongCha

JaeMin: Lütfen

Telefon elimde,boğazım kuruyuncaya kadar ağladım.Hayatımda hiç,bu kadar,birinden hoşlanmadım.Hatta hoşlanmayı geç aşık dahî olmadım.

Ona duyduğum hasreti dile getiremiyorum ve onu her görmediğim,her onun için endişelendiğim an daha da çok dağılıyorum.Onun benim için gerçekten değerli olduğunu şimdi anladım.

Hani hep derler ya bir şeyin kıymetini bilmek için onu kaybetmek lazım.Ben değerlimi kaybettim,ona sahip çıkamadım.Çünkü o varken ben onun değerini asla bilemedim.O yanımdayken asla kaybetme duygusu ile yaşamadım,çünkü hep yanımdaydı,ne olursa olsun o hep yanımdaydı.O,beni kaybetmekten korkuyordu,çünkü bunu bir defa yaşamıştı,çünkü seneler önce ben onu terk etmiştim.Onda da ben suçluydum.Her şey de olduğu gibi...

"JAEMİN!"

Yüzüme okkalı bir tokat yemem ile düşüncelerim darmadağın oldu.

Ellerini yanaklarıma koyup gözlerinin içine bakmamı sağladı.

"Kendine gel!!Burada öylece oturup ağlamaya,kendini yıpratmaya devam mı edeceksin!?"

Yakalarımdan tutup ayağa kaldırdı ve güzelce beni sarstıktan sonra hızla arkamdaki demir kepenge savurdu.Beynim zonklamaya başlamıştı.Soğuk elimi alnıma götürdüğümde alev alev yandığımı hissettim.Ama şuan,bu kimin umrunda?

Yakalarımı bırakarak gözlerimin içine baktı,iyice sarstığını ve aklımın başıma geldiğini düşündüğünde arkasını döndü ve arabaya yöneldi.Onu takip ettim ve hemen yan koltuğuna oturdum.Yol boyunca ikimizde ıslak ve sessizdik.Kolumu pencerenin kenarına koyup başımı da ona yasladım.JungWoo hyung radyoya uzanıp bir şarkı açtı ve yol boyunca aynı şarkıyı dinledik.

*dinledikleri şarkı yukarda,şarkının videosunu izlerseniz sevinirim*

+

"Neredeyiz biz?"

"Benim evime getirdim seni.Eğer istersen gidebilirim."

"Hayır,kal."