Stuck In A Friendzone

Chapter 7 :

Nyrhyzsah

Days past by so fast. I'ts already recognition day. Ilang recognition day na nga ba ang hindi ko pinupuntahan? 

Pinipilit ako ni Dominique na pumunta ngayong recognition day dahil ngayon na daw talaga nya ibibigay yung matagal na nyang gustong ibigay, kaso wala talaga akong ganang pumunta. Its not actually because I'm lazy to come. I just dont want to be recognize as number 2 only. Kailan ko ba makukuha yung top?

I feel my phone na nag buzzer kaya agad kong kinuha yun sa tabi ko. Until now hindi parin ako bumabangon dahil wala naman na akong pupuntahan.

Dominique Quinton

6:54 AM

: Attend ka ah?

I made up my mind Nick :

I turn off my phone dahil ayaw ko na na kulitin pa ako ng mga tao para lang umattentd sa recognition na yan. Hindi naman ako tulad nila na uhaw sa award. Maybe I would come if I'm the number 1 but no I'm just the number 2. I'm a loser.

Akmang ipipikit ko na sana ang mata ko para matulog ulit nang biglang may narinig akong kumakatok sa pinuan ng kwarto ko. 

"I know I don't have a class anymore" pangunguna ko kay papa. Alam kong si papa nanaman ang kumakatok sa pintuan ko para gisingin ako ng maaga. Pero wala na akong pasok kaya hindi na dapat ako gumigising ng maaga. I finally have my freedom to sleep anytime I want.

"I heard its your recognition day" sambit ni papa at tuluyan na nyang binuksan ang pintuan ng kwarto ko at ramdam kong nakatayo lang sya don.

"Yah and I'm not coming as usual" wika ko at hindi parin ako humaharap sakanya nakatagilid parin ako habang nakahiga. 

"Ilang recognition na hindi mo pinupuntahan? Since then hindi kana uma-attend. Is there any problem?" I heard my dad's voice louder, he's scolding me. Bakit ngayon pa dad? Ilang beses na akong hindi umattend ng recognition pero bat ngayon lang nya ako pinapagalitan.

"Wala" maikling sagot ko.

"Tell me the truth Nyrhyzsha do you have any place or award or you'll never have one? Kasi kung meron hindi ba dapat proud kang uma-attend ng recognition day to get your medals or trophy" I really hate it when they ask me about my grades or how excellent am I at school and knowing dad he never call me pal whenever he's mad at me.

"I'm still sleepy dad, I don't have anytime to explain you anything." sambit ko tinakpan ng unan ang mukha ko. "So please, you can get out now and let me continue my precious sleep" dagdag ko. I really hate it. I hate myself for answering my dad. I'm so rude. Pero hindi ko maiwasang sago-sagotin sya ng ganon.

Natatakot ako na sabihin kay dad na number two lang ako sa klase. Pano kung ma-disappoint ko sya kasi isa akong loser? I use to be the number one when I was elementary pero nung nag highschool ako bigla nalang nagbago. I'm scared of what he's going to say.

I check my phone and its 10:05 AM. Bumangon na ako at humarap sa salamin. Namumugto pa tong mata ko dahil sa pag iyak kanina. Why do I have to be such a failure? 

I hate this house everytime that I'm mad. Naligo ako at gusto ko ng umalis sa bahay na toh. There's only one plce I go everytime I'm sad, its hopeless cafe.

"Asan yong boyfriend mo?" pambungad na tanong sakin ni Mia. Bat ba napaka kailangan nilang bigyan ng malisya ang simpleng bagay. Kumain lang naman kami ng sabay ni Dominique.