วันรุ่งขึ้น
"ป้ายูคะ ลุงไปไหนแล้วหรอคะ" คุณเอ่ยถามป้าแม่บ้านที่ทำความสะอาดห้องรับแขกอยู่"คุณผู้ชายออกไปบริษัทตั้งแต่เช้าแล้วค่ะคุณหนู"
"ห๊า? แล้วใครจะมารับหนูล่ะคะ อะไรของลุงเนี่ยย ให้ไปแต่ไม่มาส่ง ใจร้าย!"
"โถ่ คุณหนูของป้า คุณหนูต้องไปจริงๆหรอคะ ถ้าคุณหนูไปแล้วป้าจะอยู่กับใครล่ะ" ป้ายูพูดพลางดวงตาหม่นหมองลงอย่างเห็นได้ชัด
"หนูสัญญาค่ะป้ายู ยังไงหนูก็จะกลับมาหาป้าที่นี่ ป้าจะรอหนูใช่มั้ย" คุณพูดปลอบใจป้ายู เพราะป้ายูอยู่กับคุณมาตั้งแต่เด็กๆจะให้เธอทิ้งป้ายูไปโดนไม่แคร์ความรู้สึกป้ายูเลยคงเป็นเรื่องยาก
"ฮึก.. ป้า ฮึก... จะรอคุณหนูอยู่ที่นี่นะคะ คุณหนูสัญญากับป้าแล้วนะ ฮึก.."
"หนูสัญญาค่ะ ป้ายูไม่ต้องร้องนะคะ หนูจะคิดถึงป้ายูเสมอค่ะ"
"ค่ะ คุณหนูของป้า" ป้ายูและคุณกำลังกอดกันกลม จนกระทั่งมีเสียงแตรรถมาบีบขัดบริเวณหน้าบ้านของคุณ
คุณจึงตะโกนถามลุงคนขับรถที่อยู่ล้างรถของลุงหน้าบ้าน "ใครมาหรอคะลุงอี"
"อะ เอ่อ..." ลุงอีไม่กล้าตอบเพราะลุงอีหวั่นเกรงกับท่าทีของบุคคลที่มาเยือน
หนุ่มผู้ใหม่ตอบลุงอี "ไม่เป็นครับ เดี๋ยวผมเข้าไปเอง"
.
.
."จะไปได้รึยัง?" ชายหนุ่มที่มาใหม่เอ่ยทักคุณที่ยืนกอดกับป้ายูอยู่
"ไปไหน? แล้วใครใช้ให้นายเข้ามาห๊ะ! ไม่เห็นรึไงว่าชั้นคุยธุระอยู่น่ะหัดมีมารยาทบ้างสิ!" แหมเจอครั้งแรกก็ด่าผมซะจุกเลย หลานคุณอานี่แสบไม่ใช่เล่นเลย
"อ่าว เจอครั้งแรกก็ด่าพี่ซะยับเลยนะ คุณอาบอกแล้วไม่ใช่หรอ ว่าต้องไปไหน"
"อ่าาา นายคือคนที่คุณลุงบอกไว้สินะ งั้นรอแปปไปเอากระเป๋าก่อ—" ชายหนุ่มที่มาใหม่ขัดคุณก่อนที่คุณจะพูดจบ
"เอามาเรียบร้อยแล้ว ลุงคนนั้นเอาขึ้นรถพี่หมดแล้วล่ะ เหลือแต่ตัวเธอนั่นแหละเมื่อไหร่จะขึ้นรถ?"
"โถ่เอ้ย รอไม่ได้รึไง!...หนูไปแล้วนะคะป้า" ชั้นโบกมือให้ป้ายู
"เดินทางปลอดภัยนะคะคุณหนู"