Secert Seven [ BTS X YOU ]

6

"ย่าห์!! คิมนัมจุน! นายมาพูดแบบนี้กับยุนจีได้ยังไง! ยุนจีเป็นเด็กนะ!" ซอกจินตะหวาดใส่นัมจุนจนลั่นบ้าน

"หวงจริงๆเลยน้าา ฮยองอย่าลืมสิครับ ว่าฮยองไม่ได้เป็นว่าที่ลูกเขยคนเดียว ทุกคนที่อยู่ในนี้มีสิทธิ์ในตัวของยุนจีเท่ากัน ซึ่ง 1 ในนั้นก็คือผม"

จู่ๆแทฮยองเดินเข้ามาสมทบ "ผมเห็นด้วย จินฮยองจะหวงอะไรเด็กนี่นักหนา คนสวยๆหุ่นดีๆพร้อมจะขึ้นเตียงกับฮยองก็มีไม่ขาดสาย ทำไมถึงห่วงยัยนี่นักล่ะครับ"

"แทฮยองอ่า~ นายดูชั้นผิดไปแล้วล่ะ" ซอกจินพูดจบก็หันหน้ามาหาคุณ "ยุนจีอ่า~ ไปเถอะอย่าใส่ใจพวกนี้เลย"

"..." คุณไม่ได้ตอบอะไร ซอกจินก็ไม่ยอมปล่อยอ้อมแขนออกจากไหล่คุณแล้วพาไปที่ห้องนอนของเขาทันที

"ว้าา เสียใจด้วยนะ นัมจุนฮยอง แทฮยอง ทั้งคู่คะแนนติดลบครับ" พูดจบจีมินก็ยกยิ้มมุมปากขึ้น

แทฮยองได้ยินจึงโผตัวเข้าไปชกหน้าจีมินเต็มแรง "/ผลัวะ!/ ปากมึงอ่ะ เก็บไว้บ้างก็ได้นะไอ้สัส"

"จีมินอ่า~ นายน่ะ เล่นละครเก่งดีนี่ เก่งจนทำให้นางเอกซื่อๆแบบยุนจีหลงกลได้" นัมจุนแซะจีมินเพราะเหตุการ์ณตอนที่จีมินทะเลาะกับจองกุกแล้วจีมินแกล้งล้มเพื่อให้ยุนจีสนใจนั้นอยู่ในสายตาคิมนัมจุนทั้งหมด

จีมินเช็ดเลือดตรงมุมปากออก "หึ ก็แน่แหละครับ ยุนจีน่ะเป็นห่วงผมม๊ากมาก ฮยองก็เห็นไม่ใช่หรอครับ ยุนจีเค้าจะมาทำแผลให้ผมด้วยนะครับ อ้อ สถานที่ก็คือ ห้องของผม" จีมินส่งยิ้มหวานให้กับนัมจุนและแทฮยอง แต่หารู้ไม่ว่ารอยยิ้มหวานนั้นแฝงอะไรอยู่ภายในบ้าง

.
.
.

"อปป้าจะให้หนูนอนตรงไหนหรอคะ" คุณเอ่ยถามซอกจินที่กำลังเคลียร์พื้นที่ให้คุณ

"บนเตียง"

"?! แล้วอปป้าจะนอนไหนล่ะคะ หนูนอนพื้นก็ได้นะคะ"

"ไม่ได้! อ่า..เดี๋ยวค่อยว่ากันอีกทีนะ เอาของวางไว้ก่อนก็ได้นะ แล้วเธอจะออกไปชมบ้านก่อนก็ได้นะ เดี๋ยวพี่ตามออกไป"

"คะ...ค่ะ" คุณอ้ำอึ้งเล็กน้อยแต่คุณก็ทำตามคำสั่งของซอกจินแบบไม่ขัดสักคำ

คุณออกมาจากห้องของซอกจินแล้วคุณก็เดินชมบ้านไปเรื่อยๆจนคุณไปสะดุดตาห้องนึงเข้า คุณถือวิสาสะเปิดประตูเข้าไปแต่ถูกกระชากเข้าไปในห้องสีกรมนั้น แถมคุณยังถูกปิดปากและกอดเอาไว้อีกด้วย "อื้ออ อ่อยอั้นอะ!"

"ชู่วว~ ในนี้มีแค่ชั้นกับเธอนะ อย่าวู่วามไป" คุณได้ยินเสียงของคนคนนั้น คนที่คุณกลัวที่สุด มินยุนกิ.....

"...พะ พี่ยุนกิคะ คะ คือ ปล่อยหนูไปเถอะนะคะ" คุณพยายามดิ้นออกจากอ้อมแขนของยุนกิ แต่ไม่เป็นผล

"นี่~ยุนจีอ่า~ อย่าดื้อให้มาก ถ้าไม่อยากเจ็บตัว" ยุนกิกระซิบใส่หูของคุณแล้วงับที่ใบหูเบาๆ

ยุนกิแกล้งปล่อยแขนออกจากคุณ แต่พอคุณตั้งท่าจะวิ่งหนีเขาก็ผลักคุณลงเตียงแล้วขึ้นคร่อมคุณทันที

"ทีนี้เราจะได้คุยกันถึงเช้าเลยล่ะ ชากียา"