Evelyn Sky : Το Μυστικό Του Πεπρωμένου Μου(Book I)

Chapter 1

"Εβελιν Σκαι": Το μυστικο του πεπρωμενου μου

Κεφάλαιο 1

Ο ήλιος ανέτειλε , αρχίζοντας έτσι μια καινούρια ημέρα...μια ημέρα η ποια δεν θα ήταν άλλη πάρα ίδια όπως τις υπόλοιπες...βαρετή και όπως πάντα συνηθισμένη. Ήταν όπως ξύπναγα κάθε μέρα σαν τις άλλες πρωινές ημέρες , περιμένοντας την μαμά να φτιάξει το πρωινό έτσι ώστε να καθίσουμε να φάμε σαν μια κανονική οικογένεια...''οικογένεια'' ναι αυτή ήταν η λέξη που ήθελα συνέχεια να λέω αν και με την απουσία του πατερά μου όλο αυτό το καιρό ήταν δύσκολο να την πεις με καμία αμφιβολία.

Είχε περάσει πολύς καιρός από τότε που ο μπαμπάς έφυγε από το σπίτι μετά από τον καβγά που είχε με την μαμά , η αλήθεια ήταν πως δεν μου αρέσει καθόλου.. μα καθόλου να τους βλέπω να τσακώνονται , διότι νιώθω μια πίεση και μεγάλη στεναχώρια που δεν ξέρω καν πώς να την αντιμετωπίσω . Η μητέρα μου κάνει λες και δεν συνέβη τίποτα αλλά ξέρω ότι όταν δεν μιλάει και μένει σιωπηλή είναι επειδή κρύβει τα δάκρυα της... φοβάται μην ξεσπάσει μπροστά μου, τον αγαπάει πολύ.. πάρα πολύ αλλά κανείς από τους δυο δεν μπορεί να καταλάβει .

Τέλος πάντων, μέναμε στην Τζόρτζια όμως εξαιτίας πολλών οικονομικών προβλημάτων είμασταν αναγκασμένοι κι έπρεπε εγώ με την μητέρα μου να μετακομίσουμε στην Νέα Υόρκη ! σήμερα το πρωί γιατί όπως έλεγε:<< Θα βελτιωθούν τα οικονομικά μας, θα κάνουμε μια καινούρια αρχή Εβελίνα! έτσι κι αλλιώς αυτό δεν θες?>> . Κι όμως αυτό ήθελα.. μια καινούρια αρχή αλλά δεν μπορούσα να σκεφτώ μια καινούρια αρχή χωρίς τον μπαμπά , τους φίλους μου... θα ήταν δύσκολη για μένα αυτή η όλη κατάσταση . Μερικά πράγματα δεν αλλάζουν ποτέ έτσι κι αλλιώς , αλλά βέβαια δεν υπήρχε καμία περίπτωση να τους ξεχάσω .. συνέχεια λέω στην κολλητή μου την Ολίβια ότι θα μιλάμε μέσω μηνυμάτων κι ότι θα έβρισκα οποιαδήποτε τρόπο να την ξανά δω... (κάτι το οποίο θα ήταν πολύ δύσκολο όπως και η "καινούρια αρχή"). Το μόνο πράγμα που δεν θα μου λείψει καθόλου.. μα καθόλου είναι τα υπόλοιπα κορίτσια του σχολείου μου και γιατί; γιατί με θεωρούσαν φρικιό ή σατανίστρια με το σημάδι που είχα στο μπράτσο μου διότι ήταν σαν ρούνος ή σαν αυτά τα σημάδια των λουμινάτι (σατανιστές).Η μαμά μου βέβαια έλεγε (όπως πάντα) ότι δεν είναι κάτι που πρέπει να ανησυχώ και ότι το σημάδι αποτελούσε ένα μέρος από εμένα για αυτο όπως έλεγε "ήμουν ξεχωριστή'' ή "διαφορετική", μάλιστα υπήρξαν πολλές φορές που την ρώτησα γιατί αλλά μου έλεγε πως δεν ήμουν έτοιμη! Μα καλά έτοιμή γιατί; Για πιο πράγμα; Δεν μπορούσα να την καταλάβω καθόλου...μα καθόλου!