The Child

CHAPTER 2

LUNES...  Lunes na naman sa karaniwang panahon ng 2019 at heto... Nandito na naman ako para maghintay sa pag-uwi niya...

Heto na naman ako sa drama ko na nilalabanan ang antok para mahintay ko pa siya...

Na kahit inaantok na ako sa sobrang pagod galing sa trabaho ay hindi ko magawang matulog ng wala pa siya...

Hindi ko alam kung mag-aalala ba ako na baka napahamak na siya sa daan pauwi o sadyang natagalan lang siya kasama ang babaeng mahal niya talaga....

Pain creep on me by thinking about it... Masakit na alam mo iyong katotohanan pero hindi mo pwedeng pigilan kung ano man ang katotohanan...

You cant just say "STOP!" Kasi hindi naman yan bagay na pag gusto mong pigilan magagawa mo... It was reality.. At sa reyalidad, ang mga bagay na may katotohanan ay hindi pwedeng pigilan nalang....

Nabalik ako sa reyalidad ng marinig ko ang ungol ng makina na marahil ay huminto na sa garage area namin dahil namatay na ang tunog nito.. That was my cue to mask my pained look by a welcoming look with a warm smile to greet my husband...

Pagbukas ko ng pinto ay siya namang pagbukas din sana nito...

Sumalubong saakin ang amoy ng matapang na alak kaya naman hindi na ako nagtaka kung bakit gulo gulo ngayon ang ayos niya mula sa suot na longsleeve na lamang ngayon dahil nakasampay na sa braso nito ang coat na suot.. Isama pa ang loose na ayos ng neck tie nito at ang bukas na 2 butones mula sa dibdib nito.

He really looks hot at this state pero wala akong panahon na kumentuhan pa siya ng mga ganon ng magawi ang mata ko sa muka niya...

Right into his eyes... The man I love was begging... His eyes was begging me for what?...

Mabilis ko itong inalalayan ng muntik na itong tumumba marahil dahil sa kalasingan...

"Hey! What happened?" Nag-aalala kong tanong dito habang sinusuportahan ko siyang tumayo at hindi tuluyang bumagsak sa sahig...

Ngunit napahinto ako ng maramdaman ang pilit na pagtulak nito sa akin palayo...

"No! Don't touch me! I don't need you"lasing nitong sabi na tuluyang dumurog sa puso ko...

He doesn't need me... Thats the truth.. Paano nga naman ba niya ako kakailanganin eh nandiyan naman yung babaeng totoong mahal niya...

"W-why?" Tanging salita na nanulas mula sa labi ko... He gave me a sarcastic laugh and point a finger on me..

"You k-know why! Alam mo Liyah!"Hiyaw nito dahilan para tumulo ang luhang kanina pa nagbabantang tumulo...

He look at me this time with teary eyes like begging me...

"Pleasee! Liyah please let me go... Micha needs me now"nagmamakaawang sabi nito... Ang ikinagulat ko pa ay ang pagluhod nito habang humahagulgol na ng iyak...

Seeing him at this state makes my heart ache more that it should be... It was hurting more that the word hurt.. Undescribable feeling was on my heart at this moment...

The man that i learned to love was kneeling in front of me now.. Begging me to let him go... For him to go where he really belong...

Masakit pero kailangan kong maging makasarili para kay Lhira...

"I don't want to Alex!... Paano naman kami ni Lhira?! Kailangan ka din namin!"iyak ko na not thinking if magigising ko ba si Lhira na ngayo'y tulog na.. I hope i didn't...

He look up on me... Those begging eyes.. Malapit na akong bumigay dahil doon isama mo pa ang luhang patuloy na umaagos mula sa mata nito...

"Please im begging you... P-please... s-she... She needs me now.. I need to be with her please... Hayaan mo na ako Liyah"pagmamakaawa pa nito...

"No! Hindi pwede! Hindi ka aalis at hindi mo kami iiwan nalang Alex!"Bulyaw ko dito bago marahas na pinunasan ang luha ko at tumalikod dito...

At this moment i need to be tough.. Hard... Kahit ngayon lang ...  

I try my hardest na wag pairalin ang puso ko sa ganitong pagkakataon dahil kung paiiralin ko ito... Kami ni Lhira ang mawawalan...

I need to be like this.. Hindi pwedeng lagi nalang akong magparaya... I did that already before kaya nalagay ako sa ganitong sitwasyon at ayaw ko ng maulit pa iyon...

Ngayon.. Kahit ngayon lang.. Let me be selfish and fight for what i want... For what i love...

Bahagya kong nilingon ang silid ng anak namin and decided to see her...

I silently open the door and peeked to see her in the small space of the door..

Nang masiguro na himbing na himbing ito sa pagtulog ay saka ako tuluyang pumasok at dahan dahang nilapitan siya..

I sat on the side of the bed wherein i can clearly see her peaceful face...Her cute little snore makes me smile... How cutely she sleep... My daughter...

Maingat kong hinaplos ang buhok niya para hindi ko siya magising at tahimik na pinagmasadan siyang payapang natutulog...

Im contented seeing her like this... Walang inaalala na kahit ano na magiging dahilan para masaktan siya... That is what i don't want to happen.. Iyong masaktan siya at alam ko na sa oras na umalis si Alex at iwan kami... Masasaktan ng sobra si Lhira...

At alam ko na sa puntong iyon.. Baka hindi ko kayanin.. Its enough na ako na lang ang masaktan ng kahit paulit ulit pa iyan.. Wag lang ang anak ko dahil baka kapag pati siya... hindi ko na makaya...

I can shoulder all the pain for her... para sa kaniya... Kaya hindi ko basta basta nalang isusuko si Alex ng ganoon na lang...

Ill fight hangga't kaya ko... Hangga't pwede ipaglalaban ko dahil may karapatan ako...

Kahit hindi na niya ako mahalin.. Kahit ito na lang... Selfish mang tignan o pakinggan ang gagawin ko pero wala na akong pakialam...

Sometimes you need to be selfish to fight for what you want.. Specially you love... You have to be selfish to fight for the ones you love... At kung pagiging makasarili ang daan para hindi niya kami iwan...i will do it...

For me... and for my daughter... Our daughter...