The Child

CHAPTER 12

"K-KAMUSTA siya doc? A-Ayos lang po ba ang lagay niya?" Agad kong tanong ng lumabas ang doktor mula sa silid. He look at me sadly and nodded dahilan para makahinga ako ng maluwag.

"She was stable now but for the following days ay mas madalas na siyang maatake ng sakit niya... And to tell you mas lalo ng lumalala ang sakit niya habang tumatagal. As you can see her body was failing and getting weaker so be prepare Mrs. Sandoval.. Be strong" sagot nito dahilan para mas lalo akong mawalan ng lakas...

Hindi ko na kinakaya ang mga naririnig na resulta mula dito pero alam kong dapat kong malaman iyon dahil kailangan. I was sobbing about an hour bago naisipang pumasok sa loob at pinagmasdan siyang payapa na natutulog.. Bakas pa din ang mga guhit ng luha sa pisngi nito at bakas sa maganda nitong muka ang sakit na dinaranas nito...

Kung sana pupwede lang na ako na lang ang sumalo ng lahat ng sakit na nararamdaman niya gagawin ko. Kung bakit ba naman kasi anak ko pa ang sumalo ng lahat ng ito?.

I was crying silently beside her while holding her hands while praying for miracle to come. Pangalawang araw pa lamang namin dito pero kita ko na ang pagbagsak ng pangangatawan nito.

From an energetic and lively Lhira to this.. Hindi ko siya kayang makita na ganito. Hindi siya ganito.. Hindi niya deserve na mauwi lang dito.

Her ill was inherited from Alex side.. Simula ng magsama kami ay nakilala ko ang buong pamilya na kinabibilangan ni Alex at maging ang sakit na karaniwang ikinamamatay ng mga kaanak nila. At sa dami-rami ng pupwedeng mamana iyon pa.

Hanggang ngayon ba naman si Alex pa din ang dahilan kung bakit nahihirapan kami. Iniwan na nga niya kami pero nag-iwan pa siya ng ganito... Mga pagpapahirap na hanggang sa huli kami pa din pala ang sasalo.

Nagising ako sa malalim na iniisip ng maramdaman ang paggalaw nito. Agad ko siyang nilingon at sumalubong sa akin ang lumuluha nitong mata..

Pagod at hirap ang bakas sa muka nito habang nakatingin sa akin. Its been 7 days.. 1 week to be exact simula ng araw na iyon na inatake siya at sa loob ng pitong araw na iyon ay ilang beses siyang inatake... Kanina lang ay inatake na naman ito dahilan kung bakit ganoon ang bukas ng muka nito.

"B-Baby.. Hey.. Are you okay?"nakangiti kong tanong at hinaplos ang ulo niya na nababalutan na ng bendang puti...

"M-Mommy.. I cant take anot-" agad kong pinutol ang sasabihin niya at mariining pumikit dahil alam ko kung ano ang tinutukoy niya.

"Shhh baby... No.. Can you do me a favor please? Dont leave mommy yet please? Can you do that for me?"lumuluha kong tanong.. Pagod itong ngumiti at tumango.

I was selfish i know dahil alam kong sobra na siyang nahihirapan pero hindi ko pa kaya na mawala siya. Hindi pa ako handa.. I was really selfish and stupid. Napakasama ko pero hindi ko pa talaga kaya...

"M-Mommy can i see d-daddy?"mahinang tanong nito.. I look at her for a second before nodding my head.

Ng gabing iyon ay kinontak ko ang numero ni Alex na hindi mareach at hindi sinasagot... Malakas kong ibinato ang cellphone at bigong bumalik sa silid kung saan alam kong nagghihintay siya.

Hindi ko siya matignan sa mata dahil alam kong malalaman niya na bigo akong ibigay ang hiningi niya. She keep quiet also decided not to ask me dahil alam kong alam din niya.. She was smart to not know everything and she was mature enough not to ask anymore..

Alam kong gusto niyang makita man lang ang ama ngunit ang walang hiyang lalaking iyon  nangako na kapag tumawag ako ay sasagot pero heto at ilang beses ko ng kinontak wala akong nakuhang sagot.

Another day passed and i was silently crying outside the room while people inside Lhira's room was currently rushing and moving fast to attend her dahil kasalukuyan siya muling inaatake...

The doctor move out and the same answer is the only answered that i received from him... Ayoko ng makinig pa sa kahit anong sasabihin nito but it seems that i had to hear it.

Bigo akong muling pumasok sa loob dahil sapat na ang iling na natanggap ko mula dito para sabihing hindi pa din ayos ang lagay ng anak ko.

Nadatnan ko siyang nakamulat at kasalukuyang nakangiti ngunit bakas ang sakit at pagod sa mata nito. Pinigil ko ang paglabas ng luha mula sa mga mata ko habang nakatingin sa kaniya. I gave her a smile but she responded me a tears.

"A-Ang strong naman ng baby ko"i joked and she just smile at me weakly with a tears in her eyes.... She raised her hand and gestured me to hug her so i did and hug her tight...

"M-Mommy sorry... Im so tired.. I cant keep my promise anymore im sorry" she was crying weakly and hug me more tight... Umiling ako at hinarap siya.. Kapwa na kami umiiyak.

"No baby.. Hindi ganto. Lalaban ka.. Lalaban tayo okay? Dont loose hope please? Wag mong iwan si Mommy please?" I was also crying while saying it habang tanging pag-iling lang ang sagot nito sa akin.

"I-Im tired mommy.." She cried.. Takot akong niyakap siya ng mahigpit at umiling din...

"No Lhira makinig ka! Hindi ka pwedeng mapagod okay? Hindi pwede gagaling ka okay?" I was crying yet still manage to smile... She nodded but it seems that she just want to dismiss the talk about it dahil alam niyang hindi ako magpapatalo.

"Don't leave Mommy yet baby please? Hindi pa ready si Mommy hindi ko pa kayang mag-isa. Please just stay with me longer o wag ka ng umalis pa please? Selfish si mommy baby eh" i said while hugging her.. She was also crying again...

"M-Mom your not selfish okay? You just want to be with me and that is not selfish okay? Stop blaming yourself and call it selfish coz' you weren't. Im s-sorry mommy"she cried and hug me tighter...