The Child

CHAPTER 6

"LOOK MOMMY! look!" Narinig kong tawag ni Lhira dahilan para magising ang naglalakbay kong diwa... I quickly touch my face to see if there are tears na tumulo at hindi nga ako nagkamali kaya naman bago pa siya tuluyang makalapit ay maagap ko na itong napunasan...

I ready my smile for her at ng makalapit na nga siya ng tuluyan ay mahigpit ko siyang niyakap at binuhat...

"Why my baby is so happy?"tanong ko dito saka siya ibinaba... When i face her i saw her pouting her cute small lips at masama ang tingin na ipinukol sa akin...

"Why?"taka ko namang tanong trying to guess what was the problem...

"You cried again.." It wasn't a question but a statement... I was caught off guard and just stared on her innocent face with her accusing eyes...

I cant find my voice to answer... Hindi ko magawang sumagot sa kaniya dahil alam ko na isang salita pa lang na lalabas sa bibig ko ay malalalaman na kaagad niya kung nagsisinungaling ba ako o nagsasabi ng totoo...

Napabuntong hininga ako kapagkuwan at tumayo saka inilahad ang kamay sa kaniya..

"Uwi na tayo"hindi kona itinago pa ang tamlay sa tono ng boses ko dahil ano pa bga bang sense when she knew that i was pretending....

Hindi niya iniabot ang kamay sa akin at yumuko lang kaya naman napakunot noo ako...

"Why baby?"this time my voice was soft at muling umupo para mapantayan ko ang laki niya...

Umiling ito at itinago pa ang muka niya para hindi ko makita na umiiyak na siya... It pained me seeing her like this..

"I'm sorry mommy... I wont ask again if you're okay... I know you're doing your best to show me that you're okay and i didn't appreciate it im sorry.. I will behave my self i promise" she cried and hug me tight.. Nagulat ako sa sinabi nito and i found my self crying also...

I can feel the heavy feeling that my daughter also experiencing.. Ang sama-sama ko talaga para maidamay pa siya...

She was just a child at sa murang edad nito ngayon ay dapat naglalaro pa lamang ito but no... She was acting as if she was a grown up woman already.. And i know the reason why...

Dahil ayaw na niyang mag-alala pa ako sa kaniya lalo na ngayon na alam niyang nahihirapan ako dahil iniwan na kami ng daddy niya...

I hugged her tight as if kaya niyong pagaanin ang bigat na nararamdaman din niya....

"Im sorry if nararamdaman mo lahat ng ito anak.. Im sorry baby.. Oh my poor baby"i cried and caress her long straight hair...

"Lets go home mommy"aya nito kapagkuwan... I smiled because somehow ay gumaan ang pakiramdam ko.. Tumayo na ako ng tuwid hawak ang kamay niya at nakangiting naglakad papunta sa kotse namin kung saan naghihintay ang driver ko...

"Where do you want to go?.. I will treat you for being a good girl" tanong ko ng makita ang dapat ay ipapakita niya kanina.. She just got a perfect score on their exam and a three star because of that in her hand...

"Ahmmm...."she said while biting her point finger while looking at the cars ceiling... So cute. "I want to go to park mommy but on sunday ha?" Tila alanganin nitong sabi trying to not make me feel offended or something because she know that it was our supposedly family day....

I smiled on her and carefully pat her head...

"Yes baby.. We are going to park on sunday okay ba iyon?"tanong ko dito at agad naman nagliwanag ang muka nito dahil sa sinabi ko...

"Yes mommy super okay!" Masaya nitong sabi at nagthumbs-up pa sa harap ko... I hugged her again and cant help to pinch her cheeks.. She giggled because of that.. How cute my baby is...

Kung sana hindi kami nagkakilala ni Alex sa maling pagkakataon ay hindi sana mararanasan ito ni Lhira... She was too young to be in this situation... I cant help to feel the voltage of electricity running in every veins in my body that cause my heart to ache big-time...

I quickly fix a smile ng humiwalay na ito sa yakap ko.. I take a glance at Manong David na nahuli kong may malungkot na tingin sa akin habang nakatingin sa salamin...

I also gave him a reassuring smile saying that i am fine and i can do this...

"LIYAH! Ano ba talaga ang nangyayari sayo?!" I heard my friend Ness nag at me... Hindi ko siya pinansin at nanatili lang akonv nakatingin sa kawalan iniisip ang isang bagay na kahit ako hindi ko alam kung ano pero alam ko ding occupied ang isip ko..

"Ganito na ba talaga? Sisirain mo na lang ang sarili mo dahil sa lalaking iyon?!"she said dahilan para balingan ko na siya at unti-unti na naman naglandas ang luha mula sa mga mata ko.. I saw guilt flash through her eyes pero agad din iyong nawala at napalitan ng inis...

"Liyah wake up!... Paano si Lhira kung ganiyan ka? Hindi lang si Alex ang mundo mo... Nandiyan pa si Lhira oh"nauubusan na ng pasensiya na sabi nito...

Pinahid ko ang luhang naglandas mula sa mga mata ko at pinilit na pigilan ang pagluha.

"Alam ko naman eh.. Pero hindi ko ba alam kung bakit... Kung bakit ganito? Hindi ko na din maintindihan ang sarili ko"paliwanag ko na ikina-iling nito...

"No.. Dahil hindi mo iniintindi iyang sarili mo.. Ang iniintindi mo lang ay yang pakiramdam na nasasaktan ka.. Gosh Liyah! Help your self kasi paano ka namin tutulungan kung ayaw mong magpatulong? At ayaw mo ding tulungan ang sarili mo?"frustration was evident in her voice...

"Ewan ko.... Pasensiya na kung ganito na pati kayo apektado sa nangyayari sa akin.. Just... Just let me alone.. Let me deal with this alone..." Napapagod kong pagtatapos sa usapan namin...

"Hayyst! Ewan ko sayo mauna na ako"frustrated pa din  nitong sabi saka lumapit sa akin at hinalikan ako sa pisnge..

Naiwan akong mag-isa doon at nakatingin lang sa malawak na pool area namin na napapalibutan ng malawak na hardin...

We both created this home before pero tila nawalan na ng saysay ang ganda nito dahil wala na iyong taong kasama ko na bumuo nito... Hindi ko ba alam kung bakit ganito?.. Dati nagluluksa lang naman ako sa lalaking mahal ko at ngayon... Sa isang lalaki naman na hindi ko inaakalang mamahalin ko ng lubos.

Hindi ko din maintindihan ang pag-ibig.. Iung bakit ganito kabilis na sa isang iglap lang pwedeng ang nararamdaman mo para sa isang tao ay maramdaman mo sa iba at ang nakakatakot.. Higit pa sa naramdaman mo sa una ang pwede mong maramdaman sa pangalawa...

Hindi na ako natuto... I failed in my first love and now... I fail again... Bakit lagi na lang akong nagkakamali? Ganito ba talaga? Kailan pa ba ako matututo? Many people needs me..

Hindi ko na alam kung paano magsimula ulit, kung paano bumangon ulit.... Madami pang naghihintay sa akin at umaasa.. Hindi ko pwedeng pabayaan ang anak ko pero paano? How can i stand alone now kung nasanay na ako na nandiyan siya at nakasuporta?...

I dont know anymore....