The Child

CHAPTER 4

"MAHAL KITA ...mahal na mahal kita hindi mo ba naramdaman yon?"mahina kong tanong at dahan dahang tumayo... Kita ko ang pagbakas ng gulat sa muka niya...

"Akala ko hindi ako makakaramdam ng kahit ano sayo... Pinilit ko na hindi makaramdam.. Na wag makaramdam pero nabigo ako kaya pasensiya na! Pasensiya na kung bakit gusto kong nandito ka!"hagulgol kona.. I did say what i wanted to say already.. Kung ano ang nararamdaman ko...

"At hindi ko ginagamit si Lhira para mapanatiling nandito ka.. Hindi pumasok sa isip ko na gamitin siya para sa sarili kong kagustuhan! Oo kaya tayo ngayon nandito at magkasama kasi nabuntis mo lang ako!.. Pero ako lang ba? Ako lang ba ang may kasalanan kaya tayo naiipit sa ganito..."mahina kong tanong dito.. Tears was keep falling on my eyes na hindi ko alam kung bakit hindi na maubos- ubos pa...

"Tandaan mo! I did stop you that time but you still continue... Ikaw ang pumili nito Alex kaya dapat wala kang karapatang magreklamo! Pero ngayon! Ako pa ang may kasalanan... I did try my best to stop my self from loving you kasi.. Kasi alam ko na hindi pwede dahil alam kong malabo at ako din ang masasaktan sa huli... I did try my hardest pero nabigo ako..."sabi ko dito at hindi na napigilan pa ang patuloy na pagdaloy ng luha mula sa aking mga mata...

He was speechless at hindi man lang nagsalita... That's what scares me the most...

"I-im sorry..."nakayuko nitong sabi makaraan ang ilang minuto ng aming katahimikan...

I don't know what he meant by saying sorry... Kung sorry ba dahil nasaktan niya ako? O kung sorry ba kasi hindi niya masusuklian ang pagmamahal na nararamdaman ko para sa kaniya...

Anong sorry?....

"Please... P-Please Liyah... Let me go... I.. I-I Micha needs me now pleasee"and again he plead...

Those eyes who captured me that night was now full of tears and full of beg straightly looking  at me...

I don't know what to say or to do... Pero isang bagay lang naman ang puwede kong gawin para matapos na ang lahat ng ito...

Should I let go? Should i give now?...

Give-up na ba?...

I glance at the sliding door wherein i can see Lhira's hair... Tila pilit nitong kinukubli ang sarili sa takot na makita ko siyang nakikinig sa usapan namin.. And i can say that she was crying from the way her shoulder move up and down...

It hurts seeing her that way...

Shes too young to feel and experience this kind of cruel situation...

But i need to let go...

I have to right?

"Fine..."mahina kong tugon na alam kong sapat lang para marinig niya.. He look stunned by the moment her heard it... Nanlaki ang mga mata nito at kapagkuway...

Niyakap ako....

"T-Thank you Liyah... Micha really need me now... Sorry"umiiyak nitong sabi at gaya ko ay luhaan na din...

But this time theres a difference... He was crying because of joy while me, crying because of pain...

Umiiyak ako para sa nasasalaming pag-alis niya at iiwan na kami... Ako...

Dahil kahit anong gawin ko... Alam kong hindi ko siya matitiis na makitang ganoon... Alam kong hindi ko matitiis na makita siyang ganoon...

I started to question my self... Hindi ko siya matiis pero ang anak ko paano? Thats when realization hits me... But its too late...

Dahil ng mabalik ako sa reyalidad mula sa malalim na pag-iisip... Handa na si Alex sa pag-alis... He was in front of the door and about to leave kaya naman pinigilan ko siya at tinawag...

"Alex! Sandali!"hiyaw ko na dahilan ng paghinto niya...

He look at me in horror tila natatakot na baka pigilan ko na naman siya.. I try to give him a reassuring smile but i failed to do so kaya naman hindi kona pinilit pa...

I walk on where he was... At nang nasa harap ko na siya.. I pat his shoulder...

"Can yo do me a favor?... For once? For last?"tanong ko dito at siya namang pagdaloy ng panibagong mga luha mula sa aking mga mata... He was silent for a while tila naguguluhan at nagtatalo pa ang isip nito at ang sarili...

"What is it?" He finally ask...

"S-Sa oras na....na tumawag ako... At hilingin na samahan mo kami ng sandali ni Lhira sana pumayag ka... Can we atleast borrow you if we need to?.. Kahit sandali lang please Alex?"tugon ko dito and this time its me who is begging on him...

Nanatili itong tahimik at tila naninimbang...

"i did let you go.. Pinapalaya na kita Alex kaya sana wag mo ng ipagkait sa akin ang pabor na hinihingi ko... Hindi naman siguro iyon kabawasan sa oras para makasama mo siya?"Dagdag ko pa...

After a long second of him staring at me.. He finally nod his head..

"I will.. Promise"

And by that... He left....

Doon na siguro natapos ang lahat saamin... Itong araw na ito ang alam kong araw na pagsisisihan ko.. It was like the day na nakilala ko siya... It was the day I first regret and for the second time... I did regret again...

Nang lingunin ko ang gawi ng kinatatayuan ni Lhira kanina... Wala na ito doon... Hindi ko alam kung paano ko siya haharapin ngayon... Because i am a failure... I failed to fight and make her father stay.. Im such a failure... I did disappoint her... Like how i feel disappointed at my own self...

And now... It was me.. Ako na lang mag-isa.. Ako na lang ulit... How can i say it on her na matagal na palang may problema sa pagitan namin ni Alex?... Na matagal na palang may lamat ang relasyon namin umpisa pa lang? at ngayon nga ay hiwalay na kami... I know many question was running in her mind right now.. Like paano at bakit kami humantong sa ganito.. Sa hiwalayan...

Hindi ko na alam kung ano ang sasabihin ko sa kaniya... Hindi ko na alam kung paano ko sasagutin ang mga maaaring  itanong niya... Ng hindi ko nasasaktan ang damdamin niya...

Im such a failure for a mother...

I did failed to make my child's father to stay...

I failed to be a mother