It occurred to me that he would be taken straight to the hospital but I just thought I would leave him, my chest ached. I also can not leave him especially since someone wants to hurt him and another one I don't want to enter that place. So I decided to just take him to his condo, I can say he is safe there even if I leave him.
"W-Where are you taking me?" Kagat labing binalingan ko siya. "You know where I live?" He looked at me for a moment before closing his eyes again. Fuck! Ako mismo ang nagpapahamak sa sarili ko!
I cleared my throat. "Where do you live?" Suddenly his eyes widened.
"Y-Your voice.." I looked back at the road. "I f-find it.. Familiar." I stiffened but recovered immediately.
"What do you mean?" I changed the tone of the speech. Damn! The uglier my voice was, the more ugly it became. I could feel his stare at me so I was even more nervous.
"Nevermind.. I heard it wrong."
Muli kong tinanong ang kanyang unit, kahit na ang totoo nakarating na kami sa building. Mabuti nalang nakapikit siya at nanghihina.
Hiningi ko ang susi ng pinto ng unit niya nang nasa tapat na kami. Sinilid niya agad ang kanang kamay niya sa bulsa ng pantalon niya. Kita ko ang paghihirap niya kaya nagpresinta akong, ako nalang ang kukuha. I put my left hand in the left pocket of his pants, my cheeks suddenly warmed up when I realized what I was doing. I sniffed because of the tickle I felt because his breath hit my ear and face. This is insane!
Nang makapa ko na ang susi, mabilis akong lumayo sa kanya kaya naman iyon ang naging dahilan ng pagkaka out balance niya. Shit! Nawala sa isip ko! Dali-dali ko siyang hinila kaya mabilis din ang pagngiwi ko dahil sa pagtama ng likuran ko sa pinto.
Sa pagmulat ko ng mata sumabay ang pagkabog ng aking dibdib dahil bumungad sa'kin ang magkalapit naming muka, ang naging pagitan lang ay ang suot kong sumbrero. Humakbang ako paatras ngunit abot ko na ang dulo kaya wala ring nangyari. Ako ang unang umiwas sa titigan dahil ayokong makita niyang mabuti ang lahat sa'kin. Inayos ko ang sumbrerong suot para maitago ang mga mata ko.
Naglikot ang kanyang mata nang umurong siya at tumayo ng tuwid. Umawang ang kanyang bibig sabay nag-iwas ng tingin at nakangiwing kinamot ang batok. Nakagat ko ang ibabang labi dahil sa naging reaksyon niya. Tumalikod na ako bago pa niya makita ang naka-angat kong sulok ng labi.
Pagkabukas ko ng pinto, lumapit ulit ako sa kanya para alalayan siya papasok. Pinaglapat ko ang labi para maitago ang ngiti, paulit ulit kasing pumapasok sa isip ko ang reaksyon niya kanina.
"Are you smiling?" Lumayo siya sa'kin para tingnan akong mabuti. "Tss!" I heard his annoyance.
I bit my lower lip and looked at him. I think back to what happened earlier so I couldn't help it, I laughed. I even grabbed my stomach because of the excessive laughter.
He threw a bad look at me before going straight to the couch. He opened the drawer of the side table then pulled out a small bottle.He took a pill and shot it quickly.
I stopped laughing and took a deep breath. It was only then that I realized I had forgotten why I was so worried earlier when I saw him sitting slowly on the couch.
Wala sa sariling napatingin siya sa gawi ko, kumunot ang kanyang noo bago nag iwas ng tingin. Tumaas ang isang kilay ko. Ginalit ko ata ang lolo.
Pinunasan niya ang gilid ng labi niya na agad niyang kinangiwi. Kaya kumilos na ako patungo sa kusina para kunin ang first aid kit niya.
Pagbalik ko sa sala, napansin ko agad ang nakaawang niyang bibig habang nakatingin sa hawak ko. Marahan ko namang nilapag ang bitbit ko sa mesa. Babalik ulit ako sa kusina para kunin ang nakalimutan ko ngunit huminto ako nang bigla siyang magsalita.
