EIGHT

6 2 0
                                    


Ala syete ng gabi handa na akong umalis pabalik sa Pampanga. Hinayaan ko munang makapagpahinga ang katawan ko kanina kaya ngayon palang ako aalis.

Nakasakay na ako sa ducati, handa ng paandarin ngunit natigilan ako nang marinig ang boses niya.

"Yes dad.. Don't worry. I can do that. Kaya kong pumatay." She said without hesitation.

Nangilabot ako sa narinig ko mula sakanya. Mabilis na hinanap ng mata ko ang pinanggalingan ng boses. Naaninag ko si Zeaya, nakatayo malapit sa itim na kotse habang ang isang kamay ay nasa may tenga.

"Yes.. I'll do it, dad. They will pay for what they did to us." Sabay sumakay na siya sa kotse.

Wala sa sariling sinundan ko ng tingin ang papalayong kotse. I see.. You're really into something, Rickeyo. Malalim akong bumuntong hininga at tinuloy na ang naantalang pag alis. Nakaramdam ako ng biglaang pagkagalak. Isipin ko lang na babalik na ako sa pampanga. I feel like my heart is coming out with excitement. I firmly bit my lower lip. Fuck! This is not right, Drea. 

To Black:

Take Sylent now.

I texted him when I arrived at the apartment. I went to bed after I changed my clothes. My deep thoughts did not put me to sleep. Not bad either because at twelve o'clock, I called Boss. 

"Fuck! Twelve o'clock in the morning! Really? Light!"  Ngumisi ako dahil sa taas ng boses niya.

"I'm just being fair, Boss. Ayaw mo non nag effort pa akong gisingin ka." Humalakhak ako bago pinatay ang tawag. Edi natikman mo rin ang pakiramdam ng ginigising ng napakaaga.

Tamad kong sinilip ang cellphone nang marinig na tumunog iyon. I rolled my eyes.Bahala ka diyan tanda! Matutulog na ako. Sinilent ko iyon sabay dumapa sa kama at hinuli na ang tulog.

I closed my eyes to feel the wind and hear the silent waves with the chirping of birds. 

"Hey! Drey.." Tawag niya sa'kin.

I slowly opened my eyes and turned to her. She walked slowly towards me. Pabuntong hiningang hinarap ko ang dagat at tinanaw ang papalubog na araw.

"Why are you here?" She said while sitting next to me.

"Thinking." Tinaponan ko siya ng tingin.  Malayo ang kanyang tingin kaya napabalik ako ng tingin sa harapan.

Since Daddy disappeared. I no longer know how to deal with them and how I should feel for them. A lot has changed, that's all I can say. I don't even know the feeling of happiness and love because the person who makes me feel that is already gone. 

Iba na ang pakikitungo ni mommy at Andra sa'kin. Naninibago ako ngunit hinayaan ko nalang. Basta ang alam ko lang hindi ko na sila kayang paniwalaan.

Ang pagmamahal ni Dad at ang pagmamahal ko sa kanya ay kahit kailan hindi nila kayang pantayan. It's been six months since he disappeared from my life but It feels like everything just happened yesterday. Every day I cry, remembering everything we did together. He always visits my dream that makes my mind even more confused. He had things to say but it was very vague. He also always says in my dream that I should not trust anyone. Is that about your death, Dad? Or is there something else?

"I see.. Ang pagkamatay pa rin ni Dad ang iniisip mo. Kahit ako hindi talaga ako makapaniwala sa nangyari." Bumuntong hininga siya. "But It's already six months. Hindi ba kailangan na ang ginagawa natin ay ang patahimikin na ang kaluluwa ni Dad. Let's forget what happened at magsimula tayo ng panibagong alaala." I glanced at her.

Made Of Lies (Blue Series) ONGOINGTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon