Beni Sevme

🍉Tanıtım🍉

Beni Sevme..!
Seni sevmeme izin ver...

____________

"Beni sevme!" demişti. Evet doğru duydunuz yeni tanıştığım bir çocuktan duyduğum en garip cümleydi bu benim için. Neden bunu söylediğini anlayamamış olmamın şaşkınlığını üzerimden atamamıştım. Dudaklarımın arasından sadece " Neden ? " diye bir soru çıkmıştı. " Bir gün sende bu cümleyi kullanacaksın ve işte o zaman beni anlayacaksın. " demişti tok bir sesle. Garipsemiştim. Tuhaftı hemde fazlasıyla...  Zaman geçtikçe onu tanımaya başlamıştım. Kabaydı ama bir o kadar da düşünceli bir yapıya sahipti. Birbirine zıt iki karekteri barındırıyordu.. Hiç sevgi görmemişti. Çocukluğu sevgisiz geçmişti.  Bir çocuk nasıl olurda sevgisiz büyümüştü böyle. Hiç annesine sarılamamıştı ya da anne sevgisi, şefkati görmemişti. O hiç sevilmemişti ki sevgi nedir onu dahi bilmiyordu. Bu yüzden onun beni sevmesini beklemem bencillik olurdu. Ama ben onun hikayesinin her kıyısından geçerken soluk soluğa kalmıştım. Öğrendiklerim beni nefessiz bırakmıştı. O da böyle biri olmak istemezdi ama yaşadıkları onu fazlasıyla kaba soğuk biri yapmaya yetmişti. Ruhsuz gibiydi... Gülüşünü ilk ben yakalamıştım. Çünkü hiç gülmenin kıyısından dahi geçememişti. Her daim neşeli halim onada bulaşsın istiyordum. Gülümsesin istiyordum. Çok fazla şey istemiyordum ki. İlk o gün fark etmiştim. Gamzeleri vardı. O kadar eşsizdi ki kıskanmıştım. Mahrum kaldığım gamzelere sahip olmak öylesine güzel olur ki. Sürekli gülümsemekten çenemi ağrıtırdım. Hoş olmamasına rağmen yine en çok gülümsemeler bana aitti. Ama bu sefer bu her daim rastladığım çocuğa kendi gülüşlerimden vermek istedim. Ben onun yerine bir ömür suratsız olmaya razıydım. Yeter ki o bir ömür gülümsesin.. Onu gülümsetmek gibi küçük hayallerim vardı. Evet belki de büyüktü bilemiyorum. Aramıza ördüğü onca duvarlara rağmen inatla onun gülüşünü çiziyordum. Çünkü ilk bana bakıp gülümsemişti, ilk gülüşüne denk gelmiştim. Bana bakıp gülüş anını hiçbir anıya değişemiyordum.. Yapamıyordum sahi neydi bu? Sevgi mi? Aşk mı?
Bana "beni sevme" demişti. Şimdi ona olan bu duygularım onun bu isteğine ihanet etmişim gibi hissettiriyordu. Kendime kızıyordum. Ya ona olan duygularım yüzünden uzaklaşırsa benden. Günden güne bu düşüncelerle boğuşurken aslında ondan uzaklaştığımı fark etmemiştim bile. Bir gün onu uzaktan izlerken farketmiştim, ben ondan başkasını bu kadar sevemezdim... Sonra birgün aniden ortadan kayboldu nasıl oldu inanın bir fikrim yok. Sanki hayatıma hiç girmemiş gibiydi. Sanki o hiç var olmamışçasına, bir girdabın içerisindeydim. Herkesten her şeyden soyutlanmıştım. Unutamıyordum elimde değildi. Karşıma çıkan herkese "beni sevme" demeye başlamıştım. Çünkü bir tek o sevsin istemiştim. Ama o da sevmemişti. Bir anda hayatımdan çıkmıştı. Şimdi onu daha iyi anlıyordum. Bana "beni sevme" demişti. Şimdilerde ise bu cümleyi kullanır olmuştum. Onunda bir sevdiği olmuştu. Belki de özlemiyle kavrulduğu biri. O kişi her kimse ne yazık ki onu sevmemişti. Bu yüzden o da kimsenin sevgisini istememişti. O Tek bir sevgi istemişti. Bense onun sevgisini istemiştim... Peki o kimin sevgisini bu denli istemişti?

Öncelikle herkese merhaba☺Tanıtım nasıldı? Umarım beğenmişsinizdir. Beğenmediyseniz de canınız sağolsun. Ben çok umutluyum bu hikaye konusunda gerçekten güzel bir hikaye okudukça ne demek istediğimi anlayacağınızı umuyorum. Lütfen şu hayalet okuyuculardan olmayın kitap okumayı bu kadar çok sevipte yazdığımız onca hikayenin emeklerini göz ardı etmeyin. Sadece benim kitaplarım için değil. Okuduğunuz tüm kitaplar için. Emeklerimize sahip çıkın lütfen. Şöyle düşünün Çok severek çalıştığınız yaptığınız bir iş var ve emeklerinizin karşılaşılığını alamıyorsunuz oldukça üzücü bir durum değil mi? O yüzden lütfen vote ve yorumlarınızı bırakın...
Rabbim sizi korusun ilk bölümde görüşmek üzere o zamana kadar kendinize iyi bakın☺❤