MAVİ

IV

''Alo, Mavi? Alin ben, orada mısın?''

Bu sesi özlemişti. Boğazına bir şey takıldı, cevap vermesi birkaç saniye sürdü.

''Ee-evet Alin, buradayım.''

''Mavi, rahatsız etmek istemezdim biliyorum konuşmak istemeyeceksin ama sana ihtiyacım var. Beni bu konuda senden başka birinin anlayacağını sanmıyorum. Müsaitsen yani mümkünse buluşabilir miyiz?''

''Anladım.'' dedi Mavi. Anlamıştı, anlaması gerekenden çok anlamıştı. Sırtını dönemedi Alin'e, zaten ne zaman dönebilmişti ki?

''Evet buluşabiliriz, buralarda mısın?''

''Evet evet! Çok yakınım, alt sokaktayım hatta. Şey, sana gelebilir miyim?''

''Olur.'' dedi Mavi her ne kadar olmaz demek istese de.

''Tamam. On dakikaya kapıdayım. Iıı ben, çok teşekkür ederim Mavi.''

Mavi cevap vermeden telefonu kapattı. Düşünmek için on dakikası vardı yalnızca. Ne olmuştu, ne olmuştu da Alin dokuz yıl sonra böyle telaşla aramıştı onu? Konu neydi de onu başkası anlayamazdı? Bu soruların cevabı elbette Alin'deydi. 'Neyse ucunda ölüm yok ya!' dedi kendi kendine.

Salona geçti, ortalığı toparladı. Mutfağa gidip çay suyu koydu, sonra vazgeçti ocağın altını kapattı. Alin onun zayıf yanıydı ama çay muhabbeti yapacak kadar da düşürmemeliydi gardını. Başını kaldırdı, kendinden emin bir şekilde raftan kahveyi aldı haznesine koydu ve kahve makinesini fişe taktı.

Paketinden bir dal sigara çıkarıp yaktı ardından mutfağın penceresini açtı. Pencereden hafif sarkarak sokağa baktı. Şimdi de onun yolunu mu gözlüyordu? Özlemişti Alin'i. 'Saçmalama Mavi! Sen hep mutfak penceresinde içersin ilk sigaranı.' dedi kendine. Alin değildi konu. Gerçi kendi de inanmamıştı buna, inanmış gibi yaptı, boşverdi. Sigarayı dudaklarına götürdü, dumanı içine çekti. Derin bir nefes aldı ardından, aldığı nefesi henüz verememişti ki kapı çaldı. O derin nefes Mavi'nin içinde kaldı, çiğerlerinde hissettiği acı içinde kaldı. Alinle dostluğuna dair içinde ne vardıysa onların yanına bağdaş kurup oturdu o nefes, bir daha kalkmayacakmış gibi oturdu.

''Hoş geldin Alin.''