níchts || chαnвαєk

17.bölüm

Baekhyun bayan park ile içeri girmişti. Doktor adamı sedyeye yatırıp ultrasonu çalıştırdı.

"Bakalım küçüğümüz nasılmış" baekhyun bilgisayardan bebeğine bakıyordu. Çok belli değildi ama onun o halini bile görmek harika bir şeydi.

"Şimdi bir iğne yapıcam bu sizi biraz uyutucak. Vitaminleriniz için tamamen" baekhyun doktorun dediklerini tek tek yapıyordu.

Sedyeye yatıp doktorun iğneyi vurmasını bekledi. Bayan park başında bekliyordu. Doktor elinde iğneyle gelince baekhyun kafasını öbür tarafa çevirdi.

"Bittii" baekhyun'un gözleri kararmaya başlamıştı. Bulanıklaşıyordu yavaştan. Karşısında gördüğü kadın ona odaklanmasını sağlamıştı.

"Sen hiç bir zaman bir park olamayacaksın. Hiç bir zaman bu aileye bir torun veremeyeceksin. Bebeğinle vedalaş baekhyun. " baekhyun bilincini tamamen kaybettiğinde kadın çantasından çıkardığı zarfı adama uzattı.

"Harikaydın. Bu paranın geri kalanı. Bu olanları asla kimseye söylemeyeceksin." Doktor parayı alıp çekmecesine koydu.

"Sen hiç merak etme" kadın odadan çıktı. Adam baekhyun'a sakinleştirici yapıp odadan çıktı.

1 saat sonra

Baekhyun sedyeden yavaşça doğrulmuş etrafına bakıyordu. Kasıklarından hissetiği acıyla iki büklüm olmuştu. Etrafta hiç kimse yoktu.

"Bayan park nerdesiniz?" Kadından ses gelmeyince odadan dışarı çıktı. Etrafta insanlar vardı. Kimseye aldırış etmeyip dışarı çıktı. Aklına bilincini kaybetmeden önce söylenen sözler geldi.

'Bebeğinle vedalaş baekhyun...'

Bebeğini kaybettiğini anlayınca elini karnına koydu. Hastanenin merdivenlerine yığılıp kalmıştı. Gözlerinden akan yaşa engel olamıyordu.

"Bebeğim! Bebeğim öldü! Onu öldürdüler!" Bir taksi çevirip bindi. Eve gitmeliydi. Bebeğini kaybetmişti. Onu ondan koparmışlardı.

"Bebeğimi aldılar. Onu benden kopardılar! Katiller! Lanet olsun!" Soför adama şaşkın ve üzgün bakışlar yolluyordu.

"İyi misiniz?" Dedi adam.

"Lütfen sadece dediğim yere sürün" adam ısrar etmemişti. Araba durduğunda cebinden bakmadan bir para çıkarıp koydu. Zorlukla indi aşağıya. Kapıyı çaldı. Chanyeol'ün ablası açmıştı.

"Hoşgeldin baekhyun. Tanrım bu ne hal?" Kadına aldırmayıp yukarı çıktı. Odaya girip yatağına oturdu. Kenarda poşetler vardı. Bugün bebeği için almıştı onları.

Yanına gidip oturdu yere. Eline içinden bir kıyafet alıp baktı. Gözlerinden tekrar yaşlar akmaya başlamıştı.

"Bebeğim! Bebeğim yok artık! Annem! " hıçkırarak ağlamaya başlamıştı. İçinden her çıkardığı şeye daha da ağlıyordu. Tekrar doldurup eline aldı. Aşağı inip bahçeye çıktı. Artık onların bir anlamı yoktu.

Bahçenin ortasına atıp cebinden çıkardığı çakmağı üzerine attı. Chanyeol'ün ablası koşarak bahçeye çıkmıştı. Yanan eşyalar karşısında donup kalmıştı.

"Baekhyun ne yapıyorsun!" Koşarak yanına gitti. Baekhyun dayanamayıp kendini ateşin yanına bıraktı. Kadın yanına oturup omuzlarından tuttu.

"O gitti. Bebeğim artık yok. Aldılar onu benden" kadın telefonunu çıkarıp chanyeol'ü aradı.

"Sakin ol baekhyun lütfen. Alo chanyeol çabuk gel baekhyun iyi değil" kadın telefonu kapatıp aplayan adama baktı. Kollarını karnına sarmış hıçkıra hıçkıra ağlıyordu.

"Onun yaşamasına izin vermediler. Onu yok ettiler" bir yandan ağlıyor bir yandan yanan eşyalara bakıyordu.

"Sakin ol baekhyun lütfen" arkadan gelen ayak sesleri baekhyun'un yanına gelmişti. Chanyeol ayağıyla yanan ateşi söndürmeye uğraşıyordu. Birazını sürdürdükten sonra yanan şeyleri görünce şok olmuştu.

"Baekhyun tanrım ne yaptın sen!" Adam baekhyu'un yanına çöküp oturdu.

"Gitti chanyeol bak bebeğimiz yok artık. Aldılar onu kopardılar bizden" karnını göstererek konuşmuştu. Chanyeol adamın bu söylediklerine inanamıyordu. Adama sımsıkı sarıldı sanki yarasını sarabilecekmiş gibi. Sanki ağlamasını durdurabilecekmiş gibi.

"Sakin ol meleğim sakin ol" o da bir yandan ağlıyor bir yandan da onu sakinleştirmeye uğraşıyordu. Kendini toparlayamayan adam başkasına merhem oluyordu.

"Geçecek bitanem. Sakin ol geçecek hepsi. " nasıl toparlanacaktı adam. Hayalini kurduğu şeyleri yine yaşayamamıştı.

Yine her şey mahvolmuştu.

-poinemi-