To Παιχνίδι Της Λίνας

Άγγιξε με

Αγάπες η ιστορία μας ψιλοσοβαρεύει γιατί το χρειάζεται η πλοκή. Αυτό δεν σημαίνει οτι δεν θα γίνει και πάλι αστεία.  Το λέω..γιατί πολλές φορές κάνω γυρίσματα στις ιστορίες. Μην φοβάστε ! Δεν είναι τέτοια ιστορία. 

Ο μεγάλος καφέ λύκος , μου γνέφει με την μουσούδα του να κατέβω απο πάνω του. Βλέπω τα χέρια μου να χαιδεύουν  την γούνα του . Είναι μαλακή και λεία , τα χέρια μου φαίνονται μικροσκοπικά 

"Μαμά" ακούω την παιδική φωνή μου καθώς σκύβω το πρόσωπο μου και το κρύβω στη γούνα της. Λατρεύω να με παίρνει πάνω της και να με κάνει βόλτα. Νιώθω πως δεν ξέρω ακόμη πως να περπατήσω. Κοιτάω το σώμα μου πάνω στον μεγάλο λύκο. Είμαι τόσο δα μικρή.

"Μαμά" 

"Ονειρεύεται πάλι " 

η φωνή του Δημήτρη..είναι και αυτός μέσα στο δάσος?

Σηκώνω τα μάτια μου καθώς περνάω σφιχτά τα χεράκια μου γύρω απο το λαιμό της μαμάς μου. Κοιτάω προς το πυκνό δάσος. Πίσω απο το δάσος είναι το μεγάλο σπίτι της αγέλης μου.

"Μην την ξυπνάτε κύριε Μεβεζή δείχνει γαλήνια"

Ακούω την φωνή του Στέφανου. Είναι μέσα στο δάσος? 

Προσέχω τα δέντρα , φαίνονται ξαφνικά όλα παράξενα ήσυχα. Νιώθω την μαμά μου να γρυλίζει επιθετικά προς το δάσος. Φοβάμαι.

Πισωπατά και πιάνομαι δυνατά απο τη γούνα της.

"Μαμά!" φωνάζω πιο δυνατά. Δεν με ακούει, νιώθω όλη η προσοχή της να είναι στραμμένη στην ακινησία του δάσους. Ούτε πουλί δεν ακούγεται. 

Ξαφνικά ένας εκκωφαντικός θόρυβος ακούγεται απο το βάθος. 

Μια έκρηξη και φλόγες. 

Η μαμά μου γνέφει να κρατηθώ καλύτερα , καθώς ξεκινά να τρέχει. Όχι προς το δάσος.

Ακούω πίσω μας φωνές. Ακούω αντρικές φωνές. Φοβάμαι. Κάποιος κυνηγά την μαμά. Που είναι ο μπαμπάς? Τι συμβαίνει?

Η μαμά τρέχει γρήγορα μέσα στα δέντρα , αναπτύσσει ταχύτητα, ακούω ένα σφύριγμα..σαν κάτι να διαπερνά γρήγορα τον άνεμο.

"ΜΑΜΑ!"

"Βλέπει εφιάλτη , θα την ξυπνήσω" 

Ακούω την φωνή του Δημήτρη, θέλω να με βοηθήσει φοβάμαι.

Η μαμά ξαφνικά πέφτει κάτω στο χώμα συμπαρασύροντας και το παιδικό μου κορμί.