Pierwsza część Marvelowskiej serii „Element", opowiadającej o losach młodej kobiety, która w niespodziewany sposób posiadła potężne moce.
Jenna Hawkins urodziła się na Ziemi, jednakże zbieg okoliczności sprawił, iż dorastała w Asgardzie, wśród nord...
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Wolnym krokiem wkroczyła do pomieszczenia, w którym został uwięziony Loki. Na widok ukochanego mężczyzny serce mocniej jej zabiło.
Loki również był poruszony jej przybyciem. Wstał z ziemi i podszedł do szklanej szyby, za którą był uwięziony.
– Byłem pewien, że nie przyjdziesz. – Szepnął spoglądając w jej oczy.
– Wcale nie. Dobrze wiedziałeś, że przyjdę.
Jenna również podeszła do szyby, przyglądając się ciemnowłosemu mężczyźnie.
– Co Ty uczyniłeś? – Zapytała ze łzami w oczach. – Dlaczego tak postępujesz?
– Całe życie żyłem w cieniu Thora. Pragnąłem czegoś dla siebie.
– Czego? Ziemi?
– Thor zapewne opowiedział Ci kim naprawdę jestem...
– Nie interesuje mnie skąd pochodzisz. Zakochałam się w mężczyźnie, którego poznałam w Asgardzie, z którym dorastałam, i który rozumiał mnie jak nikt inny.
– A mimo to mnie porzuciłaś...
W oczach Lokiego dało się dostrzec szczery ból, na którego widok, Jennie pękało serce.
– Miałam prawo wrócić na Ziemię. Odnalazłam ojca...
– Ale nie wróciłaś – Wtrącił Loki czując ogarniający go gniew.
– Nie – Szepnęła Jenna. – Nie wróciłam. Mój ojciec nie będzie żył wiecznie. Ma już swoje lata. Gdybyś zobaczył jaki był szczęśliwy kiedy mnie ujrzał...
– Nie obchodzi mnie ten nędzny Midgardczyk.
Jenna posłała mu urażone spojrzenie czując jak dopadają ją wątpliwości.
Zacisnęła gniewnie pięści po czym przybliżając się do szyby wycedziła przez zęby:
– Cokolwiek postanowisz bądź pewien, że będę bronić tej planety. Nie zabijesz mnie, Loki. A ja nie dam Ci zwyciężyć. Zrezygnuj ze swoich planów póki jeszcze jest taka możliwość.
Kącik ust Lokiego powędrował ku górze.
– Właśnie za to Cię pokochałem, Jenno. Jesteś stanowcza i zawsze walczysz o swoje. Niestety jest już za późno by się wycofać.
Dziewczyna uderzyła pięścią w szklaną szybę krzycząc gniewnie:
– Porzuć trujące myśli! Wróć do Asgardu. Do domu! Obiecuję, że wrócę z Tobą!
Loki uśmiechnął się ironicznie po czym odparł chłodno:
– Ja nie mam domu.
– Loki...
Mężczyzna westchnął cicho spuszczając głowę. Bił się z własnymi myślami i uczuciami. Niepewnie spojrzał na kobietę i szepnął:
