Kirli Beyaz Kedi

26.Bölüm

        Hicran Çiçek olmasa da belki daha kötü bir durumda olabilirdi. Küçük bir kalp krizi geçirmişti.  Bir gece yoğun bakımında kalıp sonra normal odaya alınmıştı. Ama uyanmasına izin vermemişlerdi. Biraz uyuttukları için  bugün akşam üzeri ilaçlar etkisini yitirip uyanacaktı.  Omar'ın kucağına düştüğünde Omar hayatında ilkkez kaybetmenin ne demek olduğunu hissetmişti. Ayrılıktan daha beter ölüm olduğunu anladı. İyi gelmediğini düşündü aşkına.  Karam kaybetmeyi öle hissetti ki yaşamayı unuttu o an. Onun çektiği her acıyı hissetti kalbinde sanki. Çiçek korktu kardeşini kaybetmek korktu ama ne olursa olsun profesyonel bir şekilde işini yaparak kuzenini kurtardı. Gökhan o an yok oldu kardeşini kaybetti sandı. Pişman oldu Omar'a yaptıkları için.

    Ailesi ve arkadaşları öğrenir öğrenmez hastaneye geldiler. Annesi ve babası kızları için öle bir korktu ki evlat acısını yaşamadan hissetti.  Omar bir köşede oturmuş dizilerini önüne çekip ağlıyordu. Ne çok ağlamıştı Hiçran'ı için. Erkekler ağlamaz diyorlar erkekler belki ağlamaz ama adamlar ağlar sevdiği için ağlar. Aşkı için ağlar ,kalbi için sevdikleri için. Hicran onun herşeyi ydi sevdiği kadın aşkı kalbi.  Gittiği gün onu bıraktığı gün o da öldü aslında. Hicran ne yaşadıysa aynılarını yaşadı. Onu ilk kez böyle görmedi o gün Dubai de sokak da bayıldığın da hastaneye götüren kişi kendisiydi. Kendi elleri ile verdiydi aslında Karam'a o gün. Ogün Karam'ı arayan kendisiydi. Uyandığında yanında olup   geldim demek ne çok istedi aslında. Yaparsa tamamen kaybetmekten korktu ki vazgeçti.  O gün hastanede her an HR dk o da vardı izledi uzaktan gidemedi Gidememek ben geldim diyememek öldürdü  kalbini.
Zaman geçti kalbi acıdı  zaman geçti kalbi sızladı ama gidemedi sevdiğine.  Omar çöktü bir zamanlar sert kaya olan adam gözleri dolu bakışları hüzün duruşu yıkılmış bir adamdı. Aşkına sahip çıkmadı. Sevme Yalvarım başkasını sevme dedi kadınına.  Yalvardı ilkez bir kadına. İlkkez bir kadına  ilk kez kalbine dokundu bir kadın ilk kez aşık oldu ilk kez sevdi. Omar benim yüzümden dedi.  Ben yaptım ben kırdım onu bu kadar güçlü dik olan bana kafa tutan kız yoktu artık karşımda.  Bunun da tek sorumlusu da bendim diye düşünüyordu.
    Karam ise korkuyordu onun yaralarını saramadığı için. Ağlamıyordu ama yüreği yanıyordu kaybetmek istemiyordu sevdiğini. Sevdiği diyordu içinden  ne çok istedi ona ailemsin ama resmen ailem ol. Kalbimde ailesin benim ruhum sensin benimsin demek. Ne güzel  diyordu ailemsin diye. Sarılıp içine sokup benim ol tamamen diye.  Bugün onu öle görmek onun sucuydu yarasını sarmalıydı. Cebindeki yüzüğe dokundu yavaşça yapacağım dedi. Bir gün tamamen ailem olacaksın ve bu acıları tamamen unutacaksın sevdiğim dedi içinden kalbinden..

    Saatler geçti ama her bir saat yıl gibi geldi buradakinlere. Elif ise köşede sevgilisine sarılıp içindeki sesleri bastırmaya çalışıyordu. Kızıyordu arkadaşına bir karar vermeli diyordu.  Karam mı Omar mı? Omar onu ne çok sevdiydi kendi gördüydü hergün bunu. Karam kimdi ya. Ne yaptı Hicran için nasıl sevdi baktı Omar'a bak içinden Hiçrana senin için ağlayan yıklımış adama bak. Birde Karam'a bak hala sert ve duygusuzca bir köşede duruyor dedi. Sevse böyle mi olur dedi.
   Abisi Barut öle bir baktı ki hastane odasının kapısına ben naptım dedi içinden. O yakılırken ben olamadım yanında. Bir de yalan söyledim çektiği acıları bile bile. Geç öğrendim ben ama yine söylemeliydim. Gözümün önünde erirken resmen seyrettim kim için Omar için mi hayır öğrenip daha kötü olmasından korktuğu içindi.
     Gökhan ise düşündü dövdüm diye mi o kapıyı açıp cıktı dışarı Omar'a koştu. Yoksa dedi hala mı seviyor dedi. O zaman Karam niçin vardı. İkisini de mi seviyor dedi sonra gülümsedi imkansız dedi ikisini de sevmez dedi.  Affetmek mi istiyordu yoksa sevdiğini. Hayır dedi Hicran gururludur aşkının önüne geçer gururu dedi.  Ölüyordu onun kucağında dün. Kalp krizi geçirme nedeni Omar mı?  Eline baktı bir el vardı elinin üstünde güçlü ol der gibi sıkıyordu baktı elin sahibine sevdiği kadın Badem'di. Barışsalarda eskisi gibi olamıyordu kırgınlığını belli ediyordu sevdiğine. Düşündü ya şimdi o olsaydı şuan orda. Sarıldı sevdiğine aşk gibi bırakmıycak gibi sevda   gibi sımsıkı
   Elif o an için de tutamadı "yeter Hicran karar vermediği için orada kendinizi suclamayın " dedi son kez bağırır gibi bağırdı. Ama ona kimse cevap vermedi açıkçası kayla bile almadı. Yetmedi bu Elif'e "biliyorsunuz  karar verse böyle olmazdı" dedi. O an Karam ayağa kalktı kendinden emin bir şekilde "Hicran ne kararı verecek  güçsüz bir kadın bir erkeği seçer" dedi tiksinircesine. Bu söze Elif'e dedi. Omar cevap verme gereği duymadı Elif'e.  Elif ile samimi değillerdi aslında Omar Baran ve Hicran haricinde kimseyle samimi değildi.
  

  Hicran ise bu surede uyuyordu. Kimse neden böyle olduğunu bilmeyip kendince fikirler üretiyordu. Ama asıl sorulan şu olmalıydı neden gittiydi Omar'ın yanına. Gerçekten hala seviyor muydu ya seviyorsa Karam neydi. Hicran bu ikilem içinde yasıyordu.     Kalbi kırıktı Hiçran'ın Omar paramparça etmişti vr kırık kalbi Karam düzeltiyordu bu bir gerçekti. Şu da vardı ki Omar ne yaparsa yapsın atamıyordu bir türlü bitsin istiyordu aslında yalan yok ama neden bitiremiyordu bunu cözemiyordu. Düşünüyordu geçmişini Omar'la yaşadıklarını mutluluğunu hüznünü yaşadıklarını silemiyordu. Omar'ı değil yaşadıklarını silemiyordu.   Yaşayamadıklarına üzülüyordu. Yaşadıkları silinecek kadar değersiz değildi.    Omar bir hiç değilde kalbinde ama neydi bilmiyordu işte. Bilse ne olduğunu şuan böyle olmazdı. Karam ise ailesiydi onun.  bir insana aile demek kolay değildi.  Ama omar için hiç bir şey diyemiyordu ne aile ne başka şey.
Unutamıyordu kolay kolay unutulmazdı zaten aşk. Sahi aşk unutulmazdı ki. Unuturum dedi Hiçran unuturummuş gibi oldu hatta ama unutamadı. Bir insanı unutmak için un ufacık etmen gerekiyor kalbinde. Ettim dedi herşeyi unuttum dedi un ufak ettim dedi ama ole olmadı.

    Koşuyordum nereye gittiğini bilmeden burası upuzun ağaçların olduğu bir ormandı.  Koştukça ağaçlar sanki daha da daralıyordu. Koştuğum her an her dk nefes nefese kalıyordum ama koşmam gerektiğini biliyordum sanki. İçimdeki ses koş diyordu ve ayaklarım içimde ki sesi dinliyordu.  Ağaçlar yağmur ormanı gibiydi ama çok güzeldi.    Ne kadar süre koştum bilmiyorum ama bir yerden sonra ağaçların odasında bir çimenlik alan görülüyordu. Oraya doğru her koştuğumda ağaçlar sıkılasıyordu. İlerledim  ilerledim ağaçların kollarımı çizdiğini fark ettim ama umursamadım daha da ilerledim. Tam bir adım daha attım ki cimenliğe düştüm ağaçlardan kurtulup. Etrafa baktığımda yemyeşil çimenlerin olduğu  sakin sesiz bir yer olduğunu fark ettim. Yavaşca ayağa kalktığımda karşıda bir şelalenin olduğu büyük bir derenin olduğunu fark ettim. Burası çok güzel sessiz bir yerdi huzur gibiydi. Yavaşca yürümeye başladığım da şelaleye doğru yürüdüğümü fark ettim.  Ne kadar yürüdüm bilmiyorum ama tepedeki güneş yakmıyordu beni. Ne çok sıcak ne çok soğuk bir yerdi. Şelalenin karşısında her tarafı cam olan bir ev vardı ne küçük ne çok büyükdü. Koskocaman bir bahçesi vardı bahçesinde meyve ağaçları buradan bile olacak şekilde gözüküyordu. Çiçekler rengarenk çiçekler öle güzellerdi ki ben burdayım ve ben dünyanın en güzel çiçeğim diyordu her biri. Evin bahçesinin dışında  bir çok hayvan vardı ama bir çoğu yırtıcı  hayvanlardı ama öle korkunç gözükmek yerine aksine iyi gibi duruyorlardı.  Bir çocuk vardı hayvanların önünde onlarla oynuyordu.  Ama çocuk korkuyor gibi durmuyordu beş altı yaşlarında  simsiyah saçları olan bir erkek çocuğuydu.  Onlara bakarken dudağımda hafif bir Gülümse oldu. Orda ki çocuk beni görmüştü ben güldüğümde bana doğru koştuğunda önündeki şelaleden akan akarsuya düşmesi an meselesiydi.  Ama durduydu kenarda bana doğru bakarak "anne " diye seslendi. Anne derken yoksa bu Berzan mıydı büyüdümü bu kadar peki benim ne işim var burada. O tarafa gitmek istediğimde "baba annem geldi" diye seslendi. Baba dediğine göre Omar değildi değil mi ? Karam dı ailem dediğim adam olmalıydı değil mi ? Ama öle olmadı kapı açıldığını fark ettiğimde aileme yürüdüm tam şelelaye adım attığımda çocuğun sesini duyar gibi oldum ama sonrası boşluk. "