KAHAPON (BxB)

Chapter 22

The Return - Special Chapter II

He is here. He breathes. He feels.
And me? At the cold. Under the light staring at his luxury. No retreat now. No comfort. Just instinct. Just pain.

Malakas ang palakpakan ng mga tao sa loob. They look stunned by the man whom I think a long lost memory pero ngayo'y nagmumulto sa harap ko. He's not real. This is not him right? I couldn't think straight right now. Tila milyong milya nga ang tinatahak ng aking utak.

Hindi na alis ang kanyang mga mata sa akin and each time I see those eyes it feels crimson to my soul that I begin to forget everything else. Everything around me seems to be blank, a vast void where I am lost drifting aimlessly about, at the mercy of something, something that's difficult to understand.

Hot tears run like river. My stares to him were like dagger but his eyes, those fucking eyes were just too hard to decipher hanggang sa unti unting nababasa ang mga mata niya na tila hindi makapaniwala na nandito ako. Galit ang nananalaytay sa aking dugo. Ilang beses ko na siyang pinatay sa utak ko.

"Caleb saan ka pupunta?" Hazel exclaimed pero nilagpasan ko pa rin siya.

I walk briskly outside kahit na hindi ko na maramdaman ang aking sistema. Ginawa ko pa rin ang aking makakaya mailakad lang ang aking mga paa palayo. Left right and left ang mga luha'y patuloy pa rin sa pagpatak. Dahil sa galit ay mas binilisan ko pa ang pagtakbo hanggang sa dito ako napadpad sa malawak na harden. I glanced at the mansion nang napagtantong nakalayo na nga ako.

My heart was just too heavy na hindi na naging kontento ang mga mata ko't mas mabilis at madaming patak ng luha ang lumalabas. Ni hindi ko na namalayan na humahagulgol na pala ako.

5 years nang mawala siya and now babalik siya na ganun nalamang? Ano nga bang karapatan ko para husgahan siya? I'm just one of his prey. A victim perhaps. Hindi ko alam kung bakit naguumapaw ang galit ko kung ako nga itong nagpabiktima sa kanya. He just left me for no reason and I think that's more than enough para magalit ako diba. But he has fucking life Caleb hindi siya isang puno o hayop na pwede kong itali kung gugustuhin ko. He has his own decision at buhay niya iyon.

Sino nga ba ako sa buhay niya? From the third sex? From the rainbow family who has burning desire long ago? I don't know. 

Gustuhin ko mang umalis ay wala akong pwedeng masakyan. Hazel and Joey were both there needed and who am I to destroy this so called memorable night for them that is now a complete debacle of mine.

Ilang minuto ang lumipas at nakaupo pa rin ako sa wooden bench na nasa garden. Kahit na hindi mapigil ang mga nagsusumamong luha ay ginawa kong maging mahinahon kahit ito'y imposible. Iilang tala ang nasa kalangitan na para bang sila ang saksi sa pighating aking dinaramdam ngayon. I am too occupied para bumalik sa mansion. Ni hindi ko alam kung kaya ko pa bang humarap doon.

"Hey" nagtaas ako ng tingin only to see Joey na ngayo'y hinihingal na.

"Are you okay?" nagaalala niyang tugon. I nodded as a response.

"Uhm yes nagpahangin lang masyado kasing maraming tao sa loob" my lips lied kahit na hindi ko maitatago sa kanya ang ngayo'y pulang mga mata. I smiled at him though I don't know if he'll buy my excuse.

"Are you crying?" Nananantya ang kanyang tingin na tila ba hinahagilap ang mga mata ko.

"Wala, my eyes got sore so I went out" my bile slide to my throat as those lies linger again.

Nanatili ang kanyang mga titig sa akin. As much as I want to keep my eyes he keeps squinting on it. Damn ayaw kong malaman niya ang tungkol sa amin ni Titan. He walks slowly his dark eyes still on me hanggang sa makaupo na siya sa bench.