Mr. Popular

Hoofdstuk 19

19. Sara

*tijdsprong van een aantal dagen*

De volgende dagen verlopen allemaal hetzelfde; ik sta op, ga naar school, doe alsof er niets aan de hand is en als iemand iets vraagt doe ik alsof ik het niet hoor, ik ga naar huis en stap in de auto naar het ziekenhuis.

Ik praat met niemand meer alleen met mijn ouders. Eerst ook nog met Emily en Lisa maar die bleven maar door zagen over wat er was met mij. En Cody en Zack... Ik probeer ze allebei te vergeten, hoe moeilijk het ook is...

Ik voel de hand van mijn moeder op mijn rug. 'Sara we zijn er.' Zegt ze bezorgd als ik niet antwoord.' Ik zucht en veeg de tranen die inmiddels al over mijn wangen lopen weg. De deur wordt geopend. Ik stap voorzichtig uit de auto en geef de chauffeur een vriendelijke blik. Hij veegt met zijn duim ,de tranen die die inmiddels alweer over mijn wagen lopen, weg.

De laatste dagen ben ik veel alleen geweest en heb ik veel tijd gehad om natekenden. Onze butler, chauffeur; was er altijd voor mij. Hij heeft naar me geluisterd, me getroost en me verwend. Ik ben hem zo dankbaar... Ik geef hem een dikke knuffel. En voel zijn klein stoppelbaarden kriebelen tegen mijn oor als hij zachtjes in mijn oor fluisterd. 'Het komt wel goe, en vergeet niet dat je enorm veel vrienden hebt die enorm veel om jou geven.' Pas na dat ik die woorden hoord, besefte ik dat ik fout bezig was. Ik sloot iedereen buiten die om me geeft, om deze stomme tumor, ik ben al aan het opgeven ookal kan ik nog genezen worden. Ik besef nu pas, dat ik moet vechten. Niet alleen voor mezelf maar ook voor mijn ouders, mijn vrienden en zelfs voor mijn vijanden...

Ik laat hem los en geef hem een dankbare blik. 'Zou je één iets voor mij willen doen?' 'Tuurlijk meisje!' Ik glimlach. 'Zou je kwallen vertellen aan Emily en Lisa dat ik in het ziekenhuis lig en dat ze hier naartoe moeten komen?' Ik zie hem begrijpend knikken en al denkend opens hij zijn mond, 'anders ga ik ze vanavond halen. En breng ik ze meteen hierheen? Is dat een plan?' Mijn ogen worden groot en ik glimlach. 'Dat zou fantastisch zijn!'

Traag slenter ik achter mijn ouders en één of andere zuster, door de gangen van het ziekenhuis. Er is geen geluid te horen alleen het getik van de hakjes van de vrouw, die in een regelmatig tempo door de gangen schellen en het geluid van de wieltjes van mijn koffer, waar al mijn gerief in zit voor de komende tijd. Gisteren toen ik op controle kwam vertelden ze me dat ik hier in het ziekenhuis moest blijven voor een nog onbepaalde tijd, de lengte van mijn verblijf zou afhangen van hoe goed de operaties zullen gaan.

Ik word uit mijn gedachten gehaald door dat ik tegen iemand aanliep; mijn vader. Hij lijkt het niet eens op te merken aangezien hij zelf nogal in gedachten verzonken is. We staan voor een kamer met op de deur in saaie zwarte dikke letters 512 geschreven. 'Dit is u kamer voor de komende tijd. Als er iets is weet u me te vinden of drukt op de groene knop boven het hoofdeinde van je bed.' Zegt ze vlug met een zagerige toon in haar stem, als ze dat gezegd heeft gaat ze zo snel als ze kan met die hoge hakjes er van door. Ik grinnik en open de deur.

Er

Ik kijk rond en net als ik op het harde bed wil gaan zitten voel ik allemaal kots naar boven komen. Ik haast mij naar het toilet en buig me over de rand van de wc-bril. Net optijd, want meteen komt de kots uit mijn keelgat. De laatste tijd heb ik dekt steeds vaker, maar de dokters zeggen dat dat normaal is in mijn situatie. Als alles eruit is heb ik alleen nog een pijnlijk gevoel in mijn keel, een vieze smaak en honger over.

Ik kuis mijn mond af met een stukje toiletpapier en spoel mijn mond. Ik hoor een klopje op de badkamerdeur en de bezorgde stem van mijn vader is zachtjes te horen. 'Gaat het liefje.' Ik open mijn mond om te antwoorden maar het volgende moment val ik met ene plof op de grond. Ik zie nog net hoe mijn vader de badkamerdeur opent, maar dan wordt alles zwart.

Hyeeeee,

Ik ben persoonlijk niet zo tevreden met dit hoofdstuk maar wou toch echt weer eens uploaden!

Zeg alsjeblieft in de comments wat je er van vond.

Ik wil jullie zo FREAKING hard bedanken voor de FREAKING 2,2K 😱 ook heb ik 115 votes waar ik ook enorm blij mee ben maar uiteindelijk is dat best weinig als je het vergelijkt met hoeveel lezers ik heb :)

HET VOLGENDE HOOFDSTUK KOMT BIJ 70 COMMENTS nu heb ik er 33 dus reageren maar :) degene die de 70ste comment geeft, krijgt een OPDRAGING :)

Heel veel liefs,

MINTEEEEE ❤️