Mr. Popular

Hoofdstuk 21

BELANGERIJKE AN OP HET EINDE VAN DIT HOOFDSTUK!!!!!

21. Sara

'De elektriciteit is uitgevallen...' Hoor ik iemand schreeuwen vanop de gang. Ik zucht eens opgelucht en zet mij recht. Dan pas besef ik dat ik kan bewegen. Opgewonden stap ik uit mijn bed, maar er zitten een aantal buisjes in mij. Ik trek ze er uit en loop de gang op. Ik loop tegen iemand aan, maar aangezien het lucht niet werkt en het donker is kan ik niet zien wie het is we mompelen beiden iets dat sorry zou moeten betekenen, maar er meer als gebrabbel uitkomt, althans toch bij mij...

Ik loop door de gangen van het ziekenhuis. Als ik bij de balie aankom, ben ik super trits dat ik maar twee keer tegen ene muur ben gelopen en drie keer ben gevallen, dat is een record voor mij, zelfs als er licht is...

Het is zo donker dat ik niet kan zien of er iemand achter de balie zit. Ik gok er maar op en begin te praten. 'Hallo, ik ben Sara. Ik ben net wakker geworden uit een koma, ik heb geen idee wat er gebeurd is en zoek een verpleegster, weet u wanneer het licht weer aan gaat?' Ik wacht een aantal seconden op een antwoord, maar na twee minuten stilte is het enige antwoord dat ik krijg, het licht dat weer aan schiet, ik werp mijn blik op de vrouw/man achter de balie, maar er zit niemand, als ik rondkijk, zie ik niemand, enkel een kuisvrouw die me verbaasd aankijkt.

Snel loop ik naar mijn kamer. Ik kruip in mijn bed en duw op de knop die boven mijn bed hangt. Even later staat er een verpleger in mijn kamer.

Hij verteld me over wat er gebeurd is en wat er is met mij, door de kanker ben ik veel zwakker, iets waar ik normaal geen of weinig last van heb, is nu veel erger. Hij wijst naar een litteken op mijn arm. 'Dit was van toen we bloed van je afnamen een aantal maand geleden.' 'Een aantal maand geleden?' Zeg ik geschrokken. 'Ja... Het is nu november, de testjes waren in mei... Je hebt behoorlijk lang in coma gelegen! Je toestand was zeer onstabiel, je hebt een aantal keren, op het randje van de dood gelegen...

Geschrokken blijf ik achter, de verpleger is net de kamer uit, drinken voor me halen. Hij heeft Vanalles verteld over mijn coma, maar ook over kanker...

Maar dat zijn niet de dingen die in mijn hoofd blijven spoken... Dat zijn Cody, Zack, mijn broer en mijn ouders... Waar zijn zij, hoe Gaat het met hun? Denken ze noch aan mij?

Tijdens mijn coma heb ik veel nagedacht... Ik heb beslissingen genomen, die mijn hele leven op z'n kop zullen zetten, maar dat heb ik er voor over.

Hallo iedereen,

Ik heb het gevoel dat niemand dit boek meer leest, ik denk dat het een beetje te saai is ofzo want in het begin had ik direct veel lezers en nu bijna geen votes meer, geen reacties (enkel van tille❤️) en ook veel minder lezers, ik snap ik ook niet dat jullie niet voten als jullie het hoofdstuk hebben gelezen, dat is niet veel moeite en maakt mij echt enorm blij. Ik denk dat ik stop let dit boek. Laat me weten in de reacties wat jij wil. Maar ik denk dat ik er gewoon mee stop en het boek verwijder want zo is het niet meer leuk. Ik doe steeds mijn best om een leuk hoofdstuk te schrijven en dan nemen jullie zelfs niet eens de moeite om te voten, dat is gewoon zo simpel maar betekend zoveel voor mij.

Ik weet niet of ik ooit nog ga schrijven hierop, daag

Minte