Umut Kapısı

2.Bölüm

     Gözlerimi hafif hafif aralamaya başlamıştım. Etrafımda bulanık gördüğüm bir silüet ayaklarımın ucunda öylece durmuş etrafına bakarken aynı zamanda bir dal da sigara yakmıştı ağzına. Kafamı hafifçe oynatıp nerede olduğuma bakmaya çalışsamda bünyem o kadar zayıf düşmüştü ki başarısız olup kafamı en son hatırladığım sert zeminin aksine yumuşak bir zemine geri koyuverdim

    " Uyan artık" ayaklarımın ucundan gelen ses bir yandan çok tanıdık gelirken diğer yandan hiç tanımadığım bir insanın sesi gibi geliyordu. Gözlerimi aralayıp ayaklarımın ucunda kim olduğunu öğrenmek için kafamı o tarafa çevirdiğim de gözlerimdeki şaşkınlığı gizlemeye pek de fırsat bulamamıştım.. " Ama sen.." sözlerimi bitirmeme izin vermeyen bakışlarla gözlerimin içine doğru sus emri verirmişçesine gözlerini kilitledi

    " Nasıl buldun beni" gözlerimden yaşlar süzülmeye başlarken bir yandan hıçkırıklar boğazımda düğümleniyor bir yandan da sesim titriyordu. Bana yaşatılan anlar gözlerimin önünden yavaş yavaş geçerken kalbimde oluşan o acının tarifini etmem mümkün değildi zaten merak edipte kimse o anlara nasıl dayandın diye sormazdı. Ne yapmıştım da bana bu kötülüğü yaptılar diye düşünmeye bile gerek duymuyordum insanlar o kadar acımasız o kadar kötü yürekliydiler ki kendilerinden başka kimseyi düşünüpte canı yanar mı demiyorlardı. İki dakikalık zevk için herşeyimi almıştı o iğrenç yaratık benden.. Hıçkırıklarım çoğalırken etrafımdan gelen cam kırılması sesiyle kafamı kaldırıp sesin geldiği yöne çevirdim kafamı

    " Seni yurda bırakmıştım neden geri geldin" ela gözleri sinirden koyulaşmış etrafına ateş püskürtüyordu. " Neden geri geldin neden aptal neden" omuzlarımdan tutup sasmasıyla hem hıçkırıklarım hem çığlığım birleşip bir dağ olup çarptı yüzüme " Mecbur kaldım" diye bildim hıçkırıklarım arasından yaşadığım çaresizlik bataklığın en derinlerine çekiyordu sanki...

   " Özür dilerim Allah kahretsin özür dilerim" sesi iyice kısılmış kolları tüm bedenimi sarmak sahiplenmek istercesine sarmaladı beni. Kafamı göğsüne çekip öylece ağlamama izin verdi. " Sana da yetişemedim" diyişi kulaklarımı doldurmuştu bir anda. Sözlerindeki pişmanlığın sebebini anlayamasamda başka birini daha kurtaramayışının verdiği acı kalbimin ortasını delip geçerken kafamı göğsünden çekip  mavilerimi gözlerine doğru çevirdim ama gözlerime bakmamaya yemin etmiş gibi arkada bir yere sabitlemiş öylece duruyordu

    " Çok yaktılar mı canını" hayatımda duyduğum en anlamsız ama aslında çok şey ifade eden bir cümle dökülmüştü o an dudaklarından. Yavaş yavaş gözlerini bana çevirip iki parmağını yüzüme değdirip hemen geri çekti sanki bir şeylerden kaçıyor saklanmaya çalışıyorcasına.  Gözlerimi gözlerine kilitleyip öylece kaldım canım çok yandı bitirdiler beni. Hayallerimi, hayatımı, kızlığımı, umutlarımı.. Herşeyimi benden aldılar diyemedim gözlerimden yaşların akmasına izin verebildim sadece

  Hayat öylesine garipti ki Aysel Hanım git dediğinde herşeyimi kaybettiğimi sanmıştım çaresizliğin ortasına düşmüş sanmıştım kendimi oysa hayat o kadar acımasızdı ki ne zaman düştüm desen daha acısını yaşatıp haline şükret der gibi yaralardı insanların kalbini. Aslında bunu hayatın mı yaptığını çoğu kez merak etmiştim insanların seçimleri ve bencillikleri hayatın yönünü etkilemez miydi her zaman..

   İyi insanlar hep kazanır sabret derdi Seboş ben hiç iyi insanların kazandığını görmemiştim oysaki o küçücük ellerimle Allah'a dua ederken bile hep kötü olan insanlar kazanmıştı. Peki sabreden ve şükreden cidden kazanır mıydı?

" Daha iyi misin " sözlerini duymamla gözlerimi boşluğa diktiğimi fark etip kafamı onun olduğu tarafa çevirdim. Ela gözleri mavilerimle buluşur buluşmaz içimdeki kor ateş bir kez daha ben burdayım derken sorar  gibi kafasını oynatınca sorduğu soruyu düşünmeye başladım. Ne kadar iyi olamayacığımı biliyor olsada sormuştu belki bir umut iyidir diye düşünüyordu. Umut herşeyin üstesinden gelebilr miydi? Sorar gözlerle hala gözlerime bakarken cevabı henüz vermemiş olduğumu hatırlayıp kafamı hızlıca aşağı yukarı salladım