GERİ DÖNÜŞ !!

5. Bölüm

Gerçek ben !!

Bana o son bakışı, o ondan başka birini sevebiliceğimi düşünmesi. Açıklayamadan çekip gitti bir soru sormadan.

Bir hafta gelemedim kendime eskilere dönmüştüm adeta. Şermin o kadar destek oldu ki bana en sonunda beni biraz evden çıkıp yürüyüş yapmamı istedi. Kulaklığımı taktım açtım yavaşça kapıyı, bana gülümseyerek bakan Şermin'e bende karşılık verdim. müziğimin sesini o kadar açmışım ki babamın aradığını duymadım bile. Bizim sokağa kadar yürümüştüm. Bana doğru bir çift geliyordu yüzlerine dikkatlice bakmadım bile. Yavaşça konuşmaları duyduğumda baktım suratlarına , gözlerime inanamıyordum. Sanki kocaman bir kabusun içindeydim gözlerimi kırpmadan baktım o kızın ellerindeAlaz'ın ellerinin ne işi vardı, ya bunun bir açıklaması var mıydı. Yanımdan geçiverdiler ben ise kaybolana kadar arkalarından baktım gözlerim doluydu en son ve gerisini hatırlamıyorum....

Evdeydim Şermin karşımda dikilmiş bana bakıyor. Rüya mı gerçek mi algılamaya çalışıyorum. Gitti mi? bitti mi? yani bu kadar kolay mıydı sevmek hiç baktı mı benim gözlerimden kendine?.

Odadan günlerce hatta aylarca çıkmak istemiyorum. Oysaki bu gün diplomaları almaya gittmemiz gerekiyormuş. O kadar insanın içine girmek mi , hayır asla! Beni bıraksanız bu odada yavaşça ölebilirdim. Şermin "Pekala hiç mi çıkmayacaksın bu odadan" biraz baktım suratına ve "Mümkünse evet" oda benim gibi biraz bakıp cevap verdi "Mutfağa iniyorum lütfen geldiğimde hazır ol" çekti ve gitti kapıyı.
Babam arıyor...
"Efendim baba!"
"Ne yapıyorsun güzel kızım"
"Şimdimi aklına geldi o güzel kızın babacım"
"Seni ziyarete gelmek istiyorum bu akşam olur mu?"
"Olur"
"Seni seviyorum güzel kızım"
"Görüşürüz baba!"
Babama gerçekten inanamıyorum! Bunca şey yaşadım bir kere aramadı ya şimdi ne oluyor istemediğim zaman karşıma çıkmalar. Ulan benim kızıma ne olmuş dememiş akşama geliyim mi......
Ve Alaz'la içtiğim geceden sonra sanırım sigaraya yine başladım. Biraz cama yaklaşıp Davıd'in kenarda bıraktığı paketten bir tane alıp yaktım.

Şermin'lerde olan bütün eşyalarımı topladım ve bir çantaya tıkıştırıp aşağıya indim. Şermin "Şşş nereye sen" sinirli bir bakış attı "Akşam babam gelecekmiş bende çok kaldım zaten evde kimse yokken biraz tadını çıkarayım" diyerek sırıttım. Şermin sinirli bakışlarına devam ederek "O odaya kapanıp öküz gibi kendini abur cubura vereceğini biliyorum Derin!" Ben gülümsedim bir daha "Hadi ben çıktım Şermin'cim"

Eve doğru yürümeye başladım kulağımda yine kulaklık. Yolu uzatarak biraz yürüdüm o kadar yorgundum ki. Hayat benim üzerime oynuyordu. Yolda o mutlu mutlu yürüyen insanlar gördükçe gözlerim daha çok doluyordu. Bir ben miyim suçlu! Eve vardığımda kapının önünde Arsel duruyordu koşarak sarıldı bana gözleri doluydu karşı koyamadım o kadar ihtiyacım vardı ki birinin sarılmasına "Hayatımdan çıkma yalvarırım Derin yalvarırım bırakma beni" şaşkınlıkla baktım " Ama Arsel" bu sefer sinirli baktı "Bana ama deme Derin o şerefsiz yüzünden üzüldüğüne inanamıyorum oysaki ben burada kaç gündür seni bekliyorum. Çok zor Derin sensiz yaşamak çok zor. Bana gülümse biraz o güzel gözlerin baksın gözlerime senden beni sevmen istemedim hiç bir zaman ama bana git deme Derin yalvarırım. Beni yapayalnız bırakma! Bırak da bu kötü günlerinde yanında kalayım" hiç bir şey diyemiyorum dondum kaldım adeta bir daha dikti gözlerini gözlerime "O çocuğun ağzını burnunu kırmak istiyorum! Öldürücem o şerefsizi!!" Biraz duruldum. "Sakinleş Arsel baksana bana o kadar alışmışım ki artık derinden yaralanmak umrumda bile değil.." Daha çok sinirlendi "Üzülmeyeceksin Derin yeter artık kendine gel!" Onu içeri davet ettim. Bana kahvaltı ettin mi diye soru etmemiştim bunu ona söylediğim de hemen bir şeyler hazırladı ve zorla yedirdi bana ve ardından "Seni bu kadar bitkin görmeye dayanamıyorum Derin" hiç bir şey söyleyemiyordum onun sözleri karşısında.

Konuşurken uykuya kalmışım bir kaç saat uyudum ve Arsel adeta bir yastık gibi saatlerce kıpırdamadan beni beklermiş. Uyandığımda dizlerinde uyuyordum. Neden Alaz Arsel kadar olamadı ki! İçimde hep bir burukluk var bu yüzden.