17 ოქტომბერი, 2018 წელი.
"და ისევ სად მივდივართ?" თავის მანქანის კარებზე მიყრდნობისას ვიკითხე.
"დედას ვსტუმრობთ," სუმ თქვა.
ამოვიხვნეშე. "ხო და რატომ?"
"რატომ სტრუმობ აქა–იქ შენს მშობლებს, იუნგი?" წყნარად თქვა, მზერა გზისაკენ ჰქონდა მიპრყობილი.
"მე მათ არ ვსტუმრობ, რადგან დეგუ შორსაა და მე–"
"სეულში გადმოვიდნენ," შემაწყვეტინა.
ცოტახანი ჩუმად ვიყავი, შემდეგ დავახამხამე თვალები. კიდევ დავახამხამე და კიდევ.
"ხშირად ვსტუმრობ?" ვკითხე.
"მხოლოდ, როცა რეკავენ და მოსვლას გთხოვენ," მან თქვა.
სუსგან ფანჯრირასკენ გავიხედე. შენობები ჩქარადვე ქრებოდა და რამდენიმე წუთში მცირდებოდა. უფრო, უფრო მეტმა სიმწვანემ მოიცვა ხედი.
მანქანა გაჩერდა და სქელ რუხ მესერს შევხედე, რომელიც მინდვრის დიდ ნაწილს საზღვრავდა. შიგნით კი საფლავები იყო?
სასფლაო.
ყოყმანით გადმოვედი მანქანიდან და სუს გავყევი. იგი მიდიოდა და მიდიოდა, საბოლოოდ ერთ საფლავამდე მივიდა, რომელთანაც დაჯდა და ყვავილების შეკვრას მოეფერა, რომელიც მჭიდროდ ეკავა პატარა ხელებში.
ლი მი რე
1970–2018
დიდიხნის წინ არ მომკვდარა.
"ჰეი, დედა," სუმ დაიწყო.
უკან გადავგდი ნაბიჯი, გადავწყვიტე პირადი სივრცე მიმეცა. სასაფლაოს გარშემო დავდიოდი და საფლავებზე სახელებს ვკითხულობდი, ვანგარიშობდი თუ რამდენი ხანია, რაც ეს ხალხი გარდაიცვალა და თუ რამდენი ხანი იცხოვრეს.
ერთ საფლავთან გავჩერდი, გული წამიერად გამიჩერდა.
პარკ ჯიმინი
YOU ARE READING
Hidden | ქართულად. ✓
Fanfiction❝ვისურვებდი, რომ ერთ დღესაც გაგეღვიძა და ჩემი სახელი დაგეძახა.❞ საძინებელში ავირბინე, გავაანალიზე, რომ ჩანაწერები ყველგან იყო მიკრული, კედლებზე, ფანჯრებზე, ჩემს მაგიდასა და ჩემს კარადაზე. ზედმეტად მეძინებოდა, ალბათ, მათ შესამჩნევად. მაგრამ მხოლოდ ერ...
