DOĞAÜSTÜ YAŞAMLAR

Güven

Mektubu titreyen ellerim arasında yavaşça katlamıştım. Kıpırdayamıyordum. bedenim buz gibiydi. Yanımda duran kırmızı göz ise benden daha sessizdi. Sanki o da bazı şeylere şaşırmış vaziyetteydi. Zihnimi toparlamalıydım. 

Ayağa kalktım ve elimin birini saçlarımın arasından geçirerek yanımda bulunan kırmızı göze şöyle bir göz ucuyla baktım. Oturduğu yerde başını öne eğmiş ve yere serili halının desenlerine gözü dalmış vaziyette durmaktaydı. Ailemin mektupta bahsettiği kaderim olan çocuk bu muydu? diye düşünüyordum. Peki beni nasıl bulmuştu? Ve neden kaderimiz bir diye birlikte olmak zorundaydık? Gerçekten aileminde dediği gibi ona güvenebilir miydim? 

Tüm bu soruları düşünürken zihnimin ve bedenimin tekrar yorulduğunu hissettim. Daha sağlıklı düşünebilmem için uyumaya ihtiyacım vardı. 

- Ben...ben yatmalıyım...

- Tabii ben burdayım, yanındayım Angarita!

Sadecec başımı sallayabilmiştim. Kendisine cevap verecek enerjim olsaydı neden burada kalacağını bile sorgular istemediğimi söyleyebilirdim. Ama sadece tamam anlamında başımı sallayabildim..

Olduğum yerde uyuduğumdan gözlerimi açtığımda koltukta doğrulmaya çalıştım. Kırmızı göz ise yattığım koltuğun ucunda arkasını yaslayarak gözlerini kapatmış belkide uyukluyordu. Ses çıkarmadan ayağa kalkmaya çalıştım.

- Uyanmışsın...Kendini nasıl hissediyorsun?

- Daha iyiyim...Derin bir nefes aldıktan sonra tüm ciddiyetimle; artık konuşmalıyız! dedim.

Sanki bu tavrımı bekliyormuşçasına hazır bir halde - Tabikii... demişti.

Nerden ve nasıl başlayacağımı aklımdaki onlarca soruyu ne şekilde ve sırada soracağımı düşünürken birden;

- Ben Alex. Alex Evans..dedi.

- Uzattğı elini sıkarak ben de Angarita. Angarita Mell Foster. diyebilmiştim. Fakat eli elime değdiğinde yine tüm vücudum yanmaya başlamıştı. Kalbim hızla atıyordu. Belli etmemeye çalışarak elimi elinden çekmiştim.

- Biliyorum Angarita..Seni tanıyorum. Ve sana merak ettiğin her şeyi anlatacağım. 

- Tamam. Lütfen bana öncelikle kim olduğunu ve beni nasıl bulduğunu anlatır mısın?

- Elbette...Önce sana şunu belirtmeliyim ki senin varlığından kendimi bildim bileli haberdardım. Ailem bana her fırsatta seninle olacak geleceğimden bahseder ve bilgiler verirdi. Bana her şeyi anlatırlardı. İnan seni kendimden daha çok tanıyorum. Senin ailenin senden saklaması gerekiyordu. Çünkü önemli olan sensin. Ben tek başıma senin kadar güçlü değilim. Bu yüzden düşmanlarımız benimle ilgilenmediler. Kaldı ki seni aramaktan beni unutmuş olduklarını bile düşünmedim değil...

Evet ailenin mektupta bahsettiği gibi ben hem melek hem de vampirim. Aslında melek olarak dünyaya geldim. Fakat düşmanlarımız savaş sırasında ailemi lanetlemişlerdi. Büyük bir savaş sırasında babam sırf annemi koruyabilmek adına düşmanlarımızı kandırmıştı ve bunu anladıklarında kendilerine daha ben doğmadan benim kaderime karışıp, vampirlikle cezalandırmışlardı. 

Normalde bilirsin vampirler güneşe çıkamazlar ama ben melekte olduğumdan dolayı bu eksi yönü artı olarak kullanabiliyorum.

Şaşkınlıkla Alex'i dinliyordum. Sanki masal anlatıyor gibiydi. Ve ben tüm dikkatimi toplayıp merakla dinlemeye hevesliydim. Ve birden aklıma gelen soruyla boğazımı temizledim.