Medyada ki şarkı ile okumanızı öneririm.
^^^^^^^^
Gözümü beyaz bir odada açtım her yer bembeyaz...
Annem en son ona bir şey olmuştu onu hatırlıyorum.
"Annem nerede ?"
"Buse Hanım sakin olun serumunuzun bitmesini beklemelisiniz."
"Başlarım seruma" deyip serumu bileğinden çıkarmıştım.
Hiç fark etmediğim ablam kalktı yerinden
"Annem nerede?"
"Beni takip et"
Yürürken durdum karşımda koskocaman
AMALİYATHANE yazıyordu.
"Ne kadardır orada?" Sesim o kadar kısık ve halsiz çıkmıştı ki...
"5 saattir" arkamı döndüğüm de beni izleyen Görkem'i gördüm kollarını birleştirmiş buraya bakıyordu.
"O-onun ne işi var?" Diye sordum ablama
"Seni buraya o getirdi"
Kafa salladım ve duvara yaslanmamla inlemem bir oldu.
Ah Morluklar bedenim morluklar ile doluydu...
Doktorun çıkması ile gözler ona döndü
"Hastanın yakınları kimler?"
"Buyrun biziz"ablam benim yerime cevap vermişti
"Uzun zaman boyunca uğraştık ama... Başınız sağolsun"
Ve ablamın "Anneeee" diye haykırışları
Ben ise kapıya bakıyordum hiçbir tepki vermiyordum.
"Anne" kısık sesimi ben bile duyamıyorum
"Anneee" bu sefer sesim yükselmişti AMALİYATHANE yazan yerin kapısını yumruklamaya başladım ve ağlıyordum
"Çıkarın onu oradan o daha ölmedi ölemez"
Ve kapı açıldı içeriden sedyenin üzerinde beyazlar için de annemi gördüm gözleri kapalı bir melek misali uyuyordu...
Hiç uyanmamak üzere...
Sedyeden sarkan elini tuttum çok soğuktu ve onu benden götürdüler arkasında ise sinir krizi geçiren bir adet ben bıraktılar.
Görkem koşarak yanıma geldi bana sıkıca sarıldı o da bilmiyordu beni nasıl teselli edeceğini susmayı tercih etti...
Sadece susmayı...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Umut (-Askıda-)
ChickLitBen yorgunum ne kadar uyusam da geçmeyen bir yorgunluğun içindeyim saçımı toplayamıyacak kadar yorgunum,kendimi koruyamıyacak kadar yorgunum. Sesim kısık mutlu olduğumu söyleyemeyecek kadar,dertlerimi anlatamayacak kadar sesim kısık, kendimi ifade e...
