Just A story of Lisa!

Afscheid

Ik zit op mijn kamer -een roze kamer met in de hoek nog een poppenhuis en een hele oude witte kast met roze bloemen,echt nog voor een klein kind- en kijk naar alles wat ik morgen achter me moet laten. Toen mijn moeder overleed in het ziekenhuis hebben mijn papa en broer besloten dat we gingen verhuizen naar Engeland, de geboorte stad van mijn moeder. Ik ben volledig tegen het achterlaten van mijn vrienden en familie. Maar toch vertrekken we morgen, en laat ik alles en iedereen achter."Lisa!" Mijn pap haalt me uit mijn gedachte."Ja pap?" "Ben je bijna klaar met inpakken?"roept hij van beneden aan de trap." Ja bijna, nog 5 minuten!", zeg ik terwijl ik mijn koffer pak om alles in te laden. "Doe je wel voort?" zegt papa gehaast."Tobias, ben jij klaar?" roept hij dan. Tobias is mijn 2 jaar oudere broer. Hij is ontzettend knap en houdt alle jongen uit mijn buurt. ( en met knap bedoel ik een sixpack.) Maar hij is de beste broer die je maar kunt hebben. " Ja pap. Ik  ben klaar. Ik zal Lisa even helpen!" roept hij naar beneden."Hey zussie, gaat het een beetje?", hij geeft me een knuffel en ik begin te wenen. "Ik ga alles en iedereen zo hard missen." Alle tranen van de voorbij 3 maanden komen er in watervallen uit. Na een minuut dat een uur lijkt te duren zegt hij:"Kom we gaan je zak verder in laden." Wat heb ik toch zo'n geluk met mijn broer.(nooit gedacht dat ik dit zou zeggen.)

Ik schrik wakker , de Zweetdruppels lopen langs mijn hoofd. Weer die nachtmerrie die ik al 1,5 maand elke nacht heb. De botsing met de camion, mijn mama die zegt dat ze van ons houd, het ziekenhuis met al die piepjes en enge geluiden, en dan..., de dokters die zeggen dat mijn mama dood is... En weer word ik wakker met een schrik. Telkens doet het pijn. De pijn die elke keer weer terug komt en meestal nog erger is dan de vorige keer. En dan! Dan begin ik terug te wenen. Te wenen om mijn mama en omdat ik alles moet achterlaten. Ik had, nee wacht ik heb echt de beste vrienden. Die me door dik en dun steunen.

Ik stap uit mijn bed. Loop door de gang naar de kamer van mijn broer. Ik klop en stap binnen. Hij is ook wakker en ik ga naast hem in zijn twee persoonsbed -hopelijk krijg ik dat ook in Engeland- liggen. Ik geef hem een knuffel en als een klein kind begin ik te huilen in zijn armen. "Het komt allemaal wel goed. Je gaat je er wel snel thuis voelen. En als er iets is dan kom je gewoon maar naar mij. Oké?" Knikken is het enigste wat ik nog kan. En viel uiteindelijk wenend in mijn broers armen in slaap.

Ik wordt wakker van getik op mijn arm. "Lisa maak je klaar we vertrekken over 2 uur naar het vliegveld." zegt mijn papa. Ik draai me om en probeer terug in slaap.

"Tobias!!!!!" mijn broer heeft zo net een emmer ijskoud water over mijn kop gegooid. "Opstaan zussie van me." zegt hij met een grote grijns op zijn kop. Kwaad kijk ik in twee groene ogen die ik zo goed ken. Soms haat ik mijn broer toch zo hard. Ik sta op en ga naar die stomme koude badkamer voor mijn laatste 'warme' lange douche in dit huis. Als ik er uit kom doe ik het kleedje van mijn mama aan (wit met groen gele bloemen) waarin ze dit huis heeft gekocht en ik nu mee verlaat. Als ik beneden kom zie ik dat mijn broer mijn lievelingseten gebakken heeft."spek! mijn lievelingseten." "Hey eindelijk op gestaan. Je hebt nog 1 uur en dan vertrekken we." "Je bedoelt over 1 uur begint de hel." Ik eet snel mijn spek op en ruim de tafel af. Als ik klaar ben spring ik op mijn fiets richting Maya. Ze is al mijn beste vriendin sinds de kleuter kas. Ik ga haar zo hard missen. Als ik aankom zie ik al mijn vrienden op haar stoep staan. Ik lach als ik ze zo zie staan. Waarschijnlijk ga ik ze zo hard missen, maar daar wil ik nu nog niet aan denken. Ik zet mijn limoengroene fiets tegen de muur en spring op de rug van Pieter Jan(aka PJ). Hij draait me wel duizend keer rond en uiteindelijk vallen we lachend op de grond. Maya komt naar me toe gelopen met een prachtige lach, maar blauwe betraande ogen. Ze heeft iets in haar hand. Een limoengroen pakje, mijn lievelingskleur :). Ze geeft het me, en ik maak het open. Er zitten een ketting in , 2 zilveren roosjes in elkaar verstrengelt, er zit een papiertje bij. "Deze ketting is voor jou zodat je ons nooit vergeet. Ze zijn verstrengelt als teken dat we toch altijd bij mekaar blijven ook al zit jij aan de andere kant van de wereld..." Ik stop met lezen want er viel een druppel op mijn blad. "wij gaan je allemaal heel hard missen, je zal altijd in ons hart blijven." Ik keek op en zag Jake en Jenna met een grote kader met allemaal kleine foto's van de voorbije jaren van ons allemaal samen. Ik begon te wenen en gaf hen een knuffel "Ik zal jullie nooit vergeten!!!"

Na het moeilijke, zware afscheid gingen Maya, PJ, Jenna, Jake en ik naar huis. Want zij mochten mee om mij uit te zwaaien aan het vliegveld. Toen ik thuis kwam nam ik mijn klein tasje voor in het vliegtuig. En stapten we allemaal in de auto van mijn opa, want die reed. Nadien ging hij mijn vrienden ook thuis afzetten. In de auto was ik al van iedereen afscheid aan het nemen.

"Jake," "Lisa, zeg maar niks beloof dat je me niet vergeet en dat je is een foto stuurt en belt, oké." Jake was ooit mijn vriendje geweest. maar we hadden het uitgemaakt omdat het anders te pijnlijk ging zijn als ik vertrek. Ja dat is waar mijn broer had Jake bij me toe gelaten, wel pas na drie jaar denk ik maar ja, hij was ook wel mijn eerste lief. "Ja,ja. Ik beloof het. Ik zal je nooit vergeten en dat weet je." We gaven elkaar een knuffel voor zover dat kon in een auto.

We waren nog 20 km van het vliegveld verwijdert. " Jenna, ik ga je ..." "Nee! Nee! Nee! Dit is geen afscheid. Ik ga je nog vaak zien." Die jenna toch, altijd positief ingesteld. " Beloof me dat je, je mooi gaat kleden ginder achter. Dus een knappe indruk maakt, en dat je maar veel jongens voor mij spot." Hahaha ze is echt altijd bezig met haar uiterlijk om hotties te spotten. Echt een mannen versinder. "Ik zal foto's doorsturen." zei ik lachend. "Lach maar ja." Ze begon mee te lachen en gaf een  knuffel.

"Lisa." PJ klopt op mijn schouder. Ik draai me om en kijk op in 2 hemels blauwe ogen." Ik wil alleen maar zeggen dat ik je ga missen. Meer wil ik niet zeggen want dan begin ik te wenen..." "En als voetbal ster mag dat niet hé." Ik geef hem een stomp tegen zijn gespierde arm. Want verder geraak ik niet met mijn arm. OOOOHHH. Ik haat auto's. "Ik ga je ook missen hoor."

Ondertussen zijn we aangekomen op het vliegveld. We stappen met zen alle uit. PJ en Jake gaan mijn papa en broer helpen met nog een paar kleine koffers. De rest staat al in Engeland.

Ik stap naar Maya en geef haar een knuffel en we beginnen samen te wenen. "Bel me elke dag oké. Vergeet niet dat ik je bestie ben als je daar nieuwe vrienden hebt hé." Ik vergeet jou zeker niet. Want er bestaat niemand zoals jij. Ik ga je missen" We geven nog een knuffel. En ik voel ook nog andere armen rond mij ' groepsknuffel'.

Als eindelijk iedereen is in gestapt. We de auto hebben uitgezwaaid, en mijn tranen zijn opgedroogd. Stap ik voor het eerst in mijn leven een luchthaven binnen.