Just A story of Lisa!

mama

Tien na elf, nog één uur en de school is voorbij. Nog één uur en ik ga mijn mama's favoriete plekje zoeken en bezoeken. Ik ga eerst kijken op internet of er misschien iets op staat over mama.
Het is Geschiedenis met mijn lievelings leerkracht en zit naast Nim, jammer dat we alleen maar taalvakken hebben met Lenn. Kan je na twee dagen al verliefd zijn op iemand?
De leerkracht begint met de les. Ik trek hier altijd veel foto's tijdens de les, en dan gniffelt Nim altijd. En dan telkens als ik vraag waarom , antwoordt ze gewoon " zomaar ". Het is toch een rare meid .

Het is twaalf uur en de bel gaat. Ik loop vol van de zenuwen. "Lis, het is zo ver." zegt Nim. Ik knik en loop naar buiten. Op woensdag is de school open voor mensen die hier willen studeren of lezen in de bib. Dus Nim, Lenn, Will, Britt, Nash en ik gaan naar de bib om dingen op te zoeken op de computer. Ja, iedereen wouw mee, iedereen wil mij steunen en mij helpen mijn mama beter te leren kennen. Wat zijn het toch schatten. Iedereen zit aan een computer en zoekt iets op over mijn mama, en ziet wat hij kan vinden. "Lis, kom eens." zegt Lenn. "ja, ik kom." ik sta recht en stap naar Lenn. "Ja?" "Lisa, heb je ooit de ouders van je mama gezien?" "Nee, die zijn  dood, en mijn mama heeft geen broers of zussen." "Lisa," zegt Lenn bang en onzeker," ze hebben tegen je gelogen. hier staat dat je mama al 16 jaar vermist is, dus opgeschreven is als dood. Want dit is je mama toch?" Lenn wijst naar de foto op het scherm en zie de foto van mijn mama. Ik knik en er komen tranen in mijn ogen. Het doet nog steeds pijn als ik haar foto zie, en dan zeggen ze nu dat ze misschien nog leeft. "Lisa, je mama heeft een broer, en haar broer is onze directeur." zegt Lenn terwijl hij recht staat en mij een knuffel geeft om mij te troosten. "Wat wil je nu doen?" vraagt Britt. Ja, wat had je gedacht iedereen heeft mee geluisterd en gekeken."ihhhk wihll nahhaar de directeur." zeg ik. Lenn aait zachtjes over mijn rug om mij te ontspannen. Ik voel dat hij iets zegt tegen de rest, maar zonder woorden zodat ik het niet kan horen. Dan vraagt hij: "Lisa, is het goed als Nim en will eerst met hem alleen gaan praten?" "Nee, ik wil dat zelf doen." ondertussen ruk ik mij uit Lenns armen. "Ik ga het hem zelf vragen."

Ik klop bang en afwachtend aan. "Binnen." hoor ik hem zeggen. We stappen met zen alle naar binnen. "Wow, een hele stoet." zegt hij lachend. "Menneer, mag ik u iet vragen, heeft u een zus die Jullie heet?" Meneer Hendrix valt bijna van zijn stoel. "hhhhoe weet jij dat ?" "Dat is mijn mama, meneer." "dat kan niet mijn zus is al 16 jaar dood." "Nee meneer, vermist. Ik denk dat ze is weggelopen naar België." zeg ik een beetje twijfelachtig. "Nim, wil jij voor mij mijn pap en Tobias bellen?" "Tuurlijk schat." Ik geef haar mijn gsm en ze gaat naar buiten. Ondertussen dat Nim belt vertel ik Alex (ja zo heet hij) het hele verhaal. Als ik klaar ben vraag ik: "Waarom kent iedereen mijn mama?" "Je mama was een beroemde zangeres, actrice en kunstenaar. Ze was heel getalenteerd." Is het dom dat ik alleen nog kan knikken . Want ik kan nu echt niets meer anders doen . Ik heb het gevoel dat iedereen meer over mij weet dan ikzelf .

Ik knik dankbaar als ik een glas water krijg aangeboden . Ik ben al een hele zo aan het nadenken dat ik niet eens doorheb dat de deur opengaat . Ik schrik dan ook op uit mijn gedachten als ik een hand op mijn schouder voel . Omdat ik nogal snel schrik , laat ik dan ook een gil horen . Ik draai me om en zie mijn papa en Tobias staan . "Ik denk dat het beter is als we naar huis gaan."hoor ik mijn papa zeggen . Ik zie hem nog iets tegen de directeur zeggen maar kan het niet verstaan omdat Tobias iets tegen mij zegt . Ik knik gewoon maar en wandel het kantoor van de directeur uit, en de tranen beginnen te lopen. "Lis! Lis! Dit kun je nu niet zomaar doen. Niet u we meer weten over je mama en haar familie." roept Lenn ons na.  "Ik wil dat jij klein mormel nooit meer tegen mijn dochter praat, en uit haar buurt blijft! Hoor je dat goed!" roept mijn vader naar Lenn. Ik ben ze bang, maar ik loop toch naar Lenn. Ik fluister heel zacht zodat niemand het hoort, "Ik bel je.", terwijl ik hem een knuffel geef. "Dank je voor alles Lenn, maar het is beter als ik jullie niet meer zie." Toen stapte ik weg van Lenn richting de uitgang.
Ik wil nu gewoon frisse lucht . Frisse lucht en niets anders. Ik adem diep in en trek mijn staart los . Ik wil gewoon een klein gevoel van vrijheid . Ik vind het zo'n fijn gevoel als de wind met mijn haar speelt . Met mijn broer langs mijn zij wandel ik naar huis . We konden ook met de auto maar daar heb ik nu geen zin in. Onze wandeling naar huis is stil, maar niet zoon pijnlijke stilte. Nee, een stilte die goed voelt.

x-jes
Just-A-story-of-S