Just A story of Lisa!

slechtste vlucht ooit

"WOW!" Wat is het hier groot." ,zeg ik. "Haha, ja zussie je zult verstelt staan hoe klein ons landje is.", antwoord mijn broer met een lach. "Hier langs jongens!!!" Ik hoor mijn papa roepen maar zie hem nergens. Mijn broer is ook opeens weg. HELP!!!Ik kijk naar boven naar een groot info bord. Daar snap ik totaal niks van . "Kan ik je helpen?" " Wow ..." Ik pak mijn hart vast. "Omg, schrik me rot gast." Ik draai me om een zie een Mega knappe gast staan. Hij heeft bruin haar een beetje zoal, Zack Efron en twee stralende groene ogen( die precies licht geven;) ). Ik schat dat hij 1 jaar ouder is." Eum...Engeland euhm naar Engeland moet ik." "Ik ga daar ook heen, ik woon daar. In het begin van het jaar ben ik weg gegaan omdat ik hier een half jaar ging wonen om Nederlands te leren." antwoordt hij alsof ik hem al jaren ken. Dus mijn antwoord was ook zo:"Ik ga in Engeland wonen, mijn moeder is net overleden en mijn papa wou daarom verhuizen." " Wacht, ben jij Lisa? Ik ben Stenn trouwens. In de gazet heb ik dat gelezen. Sorry voor je verlies. Stap maar met mij mee trouwens." Ik volgde hem op automatische piloot. Hoe wist die jongen mijn naam? Stond dat in de gazet dat mijn mama overleden is? En hoe komt mijn mama's doodsbericht in godsnaam in de krant?. Kent hij mijn mama soms? Kent iedereen mij hier soms? Wordt ik achtervolgd ? Kijkt iedereen nu naar mij? Ben ik aan het dromen? HELP! " Lisa!" ik hoor mijn broers stem. Maar voor ik kan antwoorden is alles opeens zwart.

"Waar ben ik ?!" Geen antwoord. " Hallo," Ik zie alleen maar wit rond mij. Ja ik wist het, ik ben zot aan het worden. Ben ik in de hemel ofzo? Ik begin te stappen en zie in de verte een soort van scherm. Ik loop er naartoe en stop net op tijd voor ik er tegenaan bots. Ik zie een klein meisje met haar rug naar me toe in de zandbak spelen. " Kom je naar binnen liefje?" vraagt een stem waarvan ik het bijpassende lichaam niet kan zien. Het meisje draait zich om...

" Lisa? Lisa? Lisa? Kun je me horen?" Overal zie ik wazige schimmen. Was dat een room? Dit isde werkelijkheid toch?Ik wil recht gaan zitten maar iemand duwt me terug. "Blijf maar liggen jij. Maar nu ze kan reageren mogen we haar aanboord brengen" hoor ik een vrouwenstem tegen iemand anders zeggen. "Pap?" Het komt er echt veel te stil uit. " Die is hier niet, hij is al aan boord. We brengen je naar de 'verzorgings' ruimte van het vliegveld. Ik en deze gast blijven bij je." "Tobias?" Het hand van mijn broer pak ik vast, maar het voelt zo vreemd aan. Ik ken dit hand niet. Ik wil net gillen als ik iemand hoor zeggen "Nee, ik ben het... Stenn." Stenn? A Ja die gast. " Wat doe jij hier?" Mijn stem klinkt veel te schor, ik haat dat. " Ik mocht bij je blijven." " Ik ken jou niet eens." " Maar ik jou wel, jij bent Lisa Van Vollenhoven... Maar leg je nu maar neer." "Ja,ik heb barstende kop pijn." " Oké, doei." En toen viel ik terug in slaap.

"Lisa, we zijn geland in Engeland. Wil je even proberen of je kan recht staan?" Ik ging op de rand van het bed zitten, en zette mijn voeten op de grond. En zakte bijna door mijn knieën, (als die mevrouw mij niet vast had dan toch). " Oké, we pakken dus een rolstoel voor je," de mevrouw zetten me in de rolstoel,"Ik heb gezegd tegen je vader dat ze bij gate 5 op ons moeten wachten." Toen ik mijn papa en broer in zicht kreeg en zij mij, liep mijn broer op mij af. "Gaat het?!?" vroeg hij overbezorgd. "Ja,ja. Ik kan alleen niet lopen." Mijn papa stapte verder naar de vrouw, ze begonnen druk te praten. " Zal ik je dan maar dragen?" ,vroeg mijn broer,"Je weegt toch niet teveel hé." "Dit is niet om te lachen!" zei ik met een lach op mijn gezicht! "Oké, dank u wel voor alles " hoorde ik mijn pap nog zeggen, voor de vrouw weg stapte." We moeten naar het ziekenhuis." zei mijn papa. "Wat?" zeiden  Tobias en ik in koor. "Er is iets mis met je benen. En de mevrouw zei het ook. En ze zei dat we maar best voor de zekerheid naar het ziekhuis konden gaan."

Toen er eindelijk  een taxi stopte. Reed hij ons naar het ziekenhuis. De ergste plek die er bestaat. ( heb allen nog maar slechte herinneringen aan het ziekenhuis)Toen we aankwamen pakte mijn broer mij op uit de auto. Terwijl mijn  papa aan het afrekenen was keek ik naar het ziekenhuis. Het was groen met wit aan de buitenkant en het was minsten 6 verdiepingen hoog. De ingang was een draaideur. Toen mijn broer me door de deur droeg vroeg ik hem, " Denk je dat het erg is ?" "Eerlijk, ik weet het niet. We zullen wel zien." Mijn papa liep direct door naar de balie. En ik en mijn broer gingen zitten in de wachtzaal. " Papa is zich precies wel heel druk aan het maken hé?" zei ik. "Jaha." was zijn antwoord. "We zijn de volg...", verder kwam mijn papa niet.." LisaVan Vollenhoven naar kamer 3." Werd  er afgeroepen. We stonden recht allé mijn broer en papa. Mijn broer pakte me weer op. "
"Hallo, ik ben dokter Nita. Wat is er met jou Lisa?" De dokter ziet er eerder uit als een fotomodel dan als een doketer, ze is echt prachtig. Ze heeft kort opgeknipt bruin haar en helder blauwe ogen" Ik kan niet meer op mijn benen staan. En we weten niet hoe dat komt." "Oké, we zullen eens zien." eerst vroeg ze telkens of het pijn deed als ze ergens op drukte. Mijn antwoord was altijd nee. Toen liet ze een scan pakken. " Ik zie niet direct wat de reden is, maar we gaan je een nachtje hier houden en zien hoe morgenvroeg verloopt."( ja, dat zeiden ze ook bij mijn mama. Nu ben ik op mijn gemak zene.)

Ik wordt wakker van de zonnestralen op mijn gezicht."Dag Lisa, goed geslapen? We zullen eens kijken of je kunt stappen hé." Mijn benen leg ik op de rand van het bed. Ik hijs me van het bed af en schuifel voetje voor voetje verder. "Het lukt, ik kan teug stappen." " Ja, dat had ik al verwacht. Na wat nachtrust. We zullen je papa bellen zodat hij je kan komen halen. Lisa, nog niet te druk doen. En als het nog eens voorkomt direct naar hier komen en vragen achter mij, dokter Nita." Ik kan alleen nog maar knikken. Als ik mijn papa en broer zie, spring ik terug in actie. "Pap, Tobias, ik kan terug lopen." Ik loop naar mijn broer en spring in zijn armen. Hij draait me rond zoals een klein meisje. We beginnen te lachen en iedereen kijkt ons raar aan -Boeien. "Dank u voor alles mevrouw." " Dat is mijn job Lisa. Hopelijk niet tot gauw zeker ;).

Hallo ik ben Just-A-story-of-S
Ik ben een  nieuwe schrijfster , mijn 2 super vriendinnen helpen mij waar kan.
Ondertussen staan er 2 hoofdstukken op, en vraag me af wat jullie hier al van vinden
Lovies