Odkryć tajemnicę

Rozdział 8

Czuję jej wzrok za sobą. Czuję jak mnie odprowadza swoim spojrzeniem. Dziś mam dwie lekcje ze swoją klasą. Wychowawczą i angielski. Biorę głęboki wdech i wchodzę do pomieszczenia. Witam się z innymi profesorkami, po czym biorę swoją teczkę i idę do klasy. Rozpoczynam dzień od zajęć z klasą maturalną. Mam nadzieję, że nie będzie to zbyt upierdliwa i chamska klasa.

Wchodzę do klasy, siadając przy biurku. Widzę na stole bukiet czerwonych róż, a przy nich karteczka „Miłego dnia w pracy, Pani Richards". Uśmiechnęłam się i pomyślałam, ze to Emily. Miły gest z jej strony. Odstawiłam kwiaty do wazonu, po czym usłyszałam pukanie. Spojrzałam w stronę drzwi, a tam stała dziewczyna z moich myśli.
- Kwiaty się pani spodobały? - mówi bardzo niskim głosem.
- Owszem, to miłe z twojej strony, Em - uśmiechnęłam się.
Twarz dziewczyny od razu zmieniła wyraz. W jej oczach widziałam smutek, pustkę i przerażenie.
- Słońce coś się stało? Blado wyglądasz. Usiądź proszę - mówię i pospiesznie pomagam jej usiąść - co się dzieje? - pytam, a ona wybucha płaczem.
Nie wiem co było powodem takiej zmiany u dziewczyny, ale postanawiam nie pytać, tylko mocno ją przytulić do siebie. Dziewczyna od razu odwzajemnia mój gest. Trwamy tak chwile, gdy przerywa nam dzwonek na lekcję. Postanawiam przeprosić klasę maturalną i powiedzieć, aby przez chwilę zajęli się sobą. Idę obok swojej uczennicy, a ona próbuje nie wybuchać już płaczem. Siadamy na pobliskiej ławce na korytarzu. Dziewczyna wbija swoje oczy w moje i trwa tak przez krótki czas.
- Przepraszam - odzywa się.
- Słońce, nie przepraszaj. Jeśli chcesz to możemy porozmawiać dziś po lekcji wychowawczej. Albo jeśli masz czas i ochotę to zabiorę Cię na jakieś lody co? - uśmiecham się, co ona od razu odwzajemnia i w odpowiedzi kiwa głową na tak.

Mówię dziewczynie, aby wróciła na lekcję, a potem zobaczymy co dalej. Uczennica posłuchała mojej prośby i poszła do klasy. Siedzę chwilę na ławce, biorąc głęboki wdech i wracam do prowadzenia swojej lekcji.