Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Sevgili Silüet, aslında nasıl başlayabileceğimi bilmiyorum. Sadece seni görmeden hayatımın çokdaha zor olduğunu söylemek istiyorum öncelikle.
Canın sıkkın, bunun farkındayım. Gözlerin boş bakıyor, üstelik gözlerinde beni endişelendiren bir uykuya özlem var. Ayakta uyumak da denilebilir buna. Anne ve babanın arasındaki çatışmaların seni bu denli etkileyeceği hiç aklıma gelmezdi.
Sonuçta, sen ve ben anne ve babadan uzak kalmak ne çok iyi biliyoruz, bize mutlu senaryolar yabancı kaçıyor. Beni endişelendiren onları bırakıp kaçman. Beni yanına alırsın, bundan eminim ama... Ama eski sen olmazsın. Vicdan azabı çekersin mesela, onları bırakmanın onlarda nasıl şeyler hissettireceğini biliyorsun.
Sürekli kendine onları yaraladığını söyleyip duracaksın ve zamanla beni de yaralayacağın gibi saçmalıklara inanıp sileceksinbeni. Bu sana acı verecek, verecek vermesine ama sen beni kurtardığıniçin boğazındaki ellere tahammül etmeyiseveceksin. Sonra onlar olmadan yaşamak istemeyeceksin. Senitanıyorum, hatta seni korkutacak kadar iyi tanıyorum seni.
Bu yüzden yanında olmaya çok çalıştım ama biliyorsun, seninkilerden çok daha bencil olan bir ailem var. Ailem demeye de utanır oldum, bu sefer de seni silmemi bekliyorlar. Defterimielimdenalmışolmasalardı, buraya yazmazdım. Sadece... Sana yazdıklarımıanne ve babamın okusun istemiyorum.
Verdiğim değeri yok etmelerinden başkabir işe yaramaz. Seni kırmalarına izin vermem biliyorsun. Ama olur da denerlerse, sessizce gel yanıma. Gün doğumunda terk ederiz bu şehri. Senin olduğun yer benimevim zaten, sen biraz zorlanırsın ben de alışana kadar papatya tacıyaparım sana. Sonra onlar solmadan aileni getiririm, görürsünonları. Ama yeter kikabul et, kabul et ve seni kurtarayım buradan. Sinirlendiğini hissediyorum, yani anne ve babama. Bu yüzden mektubumuburadabitiriyorum, çocuk kal sevgili Silüet. Sen çocuk kal kollarımda parkın hazır.
