Kız Çocuğu'na

10.06.19

Evet, yine ben. Benim senden başka kimsem olmadığı için seni böyle şeylerle meşgul etmek zorundayım. Lütfen bu çocuksu heyecanımı mazur gör ve izin ver kelimelerim senin eşsiz ruhuna dokunsun.

Bugün, seni görmek için geldim. İtiraf ediyorum, bunu yapmak zorundaydım. Sensiz kafamın içinde dolaşan düşüncelere ancak seni göstererek rest çekebilirdim. Seni gördükten hemen sonra şey dedim onlara, "Bakın, düşüncelerimin sahibi o. Ancak onu düşünebilirsiniz."

Seni düşünmelerini söyledim onlara. Seni düşünsünler ki bir işe yarasınlar. Canımı yakmak yerine, ışıklar yaksınlar karanlık zihnimin izbe koridorlarında. Işığı gören her karanlık dağılmaya mahkumdur. Benimki o hesap. Seni gördüğüm an kafamın içindeki her şey ışık olup dağıtıyor karanlığımı.

Karanlık. Sahi karanlık. Beni senden alan, seni bana veren karanlık. Seni terk etmiştim, bana sığınacak kimsen olmadığını söylediğin halde. Korkmuştum, bunları okuduğunda senden uzakta olacağım için yazmakta bir sorun görmüyorum. Seni ilk gördüğüm anı anlattım, seni ilk kızım olarak gördüğüm zamanı anlattım. Ama seni neden terk ettiğimi hiç anlatmadım.

Sana bir mektup yazmıştım. (Silüet, levla adlı bölümde geçen mektup.) Seni kendimden korumak için yaptığımı söylemiştim. Nasıl desem sana... Sana ilk söylediğim yalan burada. Ama başka yalan söylemedim. İçin rahat olsun.

Özünde oldukça zararsız bir insanım aslında. Küçük şeylerle mutlu olan, biraz da samimiyet isteyen. Ama bir tarafım var. Seni korkutacak, benden kaçmanı sağlayacak. Ben de, senin benden kaçmandansa seni kırmadan -kavga dahi etmeden- ayrılmak istedim. Ama gel gör ki, yapamadım. O hastane koridorunda, kollarıma sığındığın yerde, tüm yeminlerimi yuttum.

Bana başka bir yol bırakmadın güzel kızım. Senden kaçmamın imkansız olduğunu gösterdin. Sana bunun için binlerce kez teşekkür ederim. Beni herkes gibi o karanlıkta bıraksaydın, şu an hissettiğim aydınlığı hiç tanımayacaktım.

Canozan- Gündelik Düşler Fırtınası.