Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bakışlarını üzerimde yakaladım. En zafer dolu yakalayışım, yaklaşık bundan iki yıl önce olmuştu. Zaten sonrasında anladım benim için sen neysen ben de senin için oydum.
Seninle görüşemediğim her an, geçmişte yaşadığımız anılar ile yaşıyorum. Ciddi anlamda hayatım oldun.
Nerede kalmıştım?
Bakışlarını maç boyunca üzerimden çekmedin. Aslında sen, sen sana her baktığımda bakışlarını üzerimden çektin. Ama her bakmadığımda da bakıyordun.
İlk puanda, gözlerinde gördüğüm parıltı bana o maçı aldım yani aldık. Sanırım o an küçük kızımı ilk kez orada gördüm. Kömür karası gözlerinin içinde içten bir gülümseme, ellerinde benim için tuttuğu bir alkış vardı. O gün, yapılan hiçbir zafer kutlaması o küçük alkış kadar mutlu edemedi beni. Maçın sonunda, tüm okulun yaptığı gibi gelip takımı tebrik etmek için sıraya girdin. Benden başka kimse seninle konuşmadığı daha doğrusu saçma bahaneler ile benden uzak durdukları gibi senden de uzak durmaya devam ediyorlardı. Tüm takımla sıradan bir el sıkışması ile geçtin. Sıra bana geldi, benimle de tek kelime etmeden elimi sıkıp geçeceksin diye düşündüm ama yine beni şaşırttın. Kulağıma eğildin, duyamamamdan korkuyor olacaksın ki sesini yüksek tutmaya çalışarak konuştun. Dünyaya gelen bebeğin annesinin sesine ihtiyacı olduğu kadar ihtiyacım varmış sesine. Dolunay'dan sonra ilk kez o kadar rahat bir uyku çekmiştim. Her neyse, ne söylediğine geçeyim.
"Tezcan, bana bakmayı bıraksaydın belki de daha iyi bir fark atardın."
Gülerek baktım sana, ömrüm boyunca bakmak istedim o an. Zaman orada dursun, ben orada kalayım sen orada gülerek bana bak. Bir şey yapmadan seni izleyeyim öylece.
Çünkü güzeldin, küçük kızım gözlerindeydi. Bir de... Hiç bulamadığım anne şefkatine kavuşabileceğim kolların vardı.
Sonra sen bunu anladın, beni itmedin.
Sana bunun için sonsuza kadar minnettar kalacağım, Küçük Kızım.
