Part 37

1.3K 128 55
                                    

Markတေယာက္Gunလူနာကုတင္ေဘးကေနတစ္ဖဝါးမွမခြာဘဲGunလက္ကေလးကိုဘဲကိုင္ထားရင္း......

"ကေလး ကိုယ္
ကိုယ္ေတာင္းပန္ပါတယ္......ကိုယ့္ေၾကာင့္မို႔

ကိုယ္သာကေလးကိုမေမ့ခဲ့ရင္အခုလိုကေလးတေယာက္တည္းသြား႐ွင္းမွာမဟုတ္လို႔

ကေလးဒီလိုျဖစ္စရာအေၾကာင္းလည္းမ႐ွိဘူးေလ

ကိုယ္မွားတာသိၿပီမို႔ အျမန္ႏိုးလာေပးေနာ္

ကိုယ္ ကေလးစိတ္ဆိုးေျပတဲ့

အထိေခ်ာ့မွာမို႔ ကေလး ကိုယ္ေျပာတာၾကားရဲ႕လား???

ဟင္ ကေလး"

Markေျပာေနရင္းႏွင့္ပင္မ်က္ရည္ေတြက်လာျပန္သည္။

ေဆးရံုေရာက္ေရာက္ခ်င္း operationခန္းဝင္သြားေတာ့လည္းအခန္း
အျပင္ကေနထိုင္ေတာင္မထိုင္ႏိုင္။

ေ႐ွ႕ေလ်ွာက္လိုက္ေနာက္ေလ်ွာက္လိုက္နဲ႔ျပာယာခတ္စြာ။

Operationၿပီးသြားေတာ့လည္းဆရာဝန္ကလူနာစိုးရိမ္
စရာမ႐ွိေတာ့ဘူးဟုေျပာေပမယ့္လို႔အခုထိသတိမရေသး
ေတာ့ေကာင္ေလးရဲ႕လူနာကုတင္ေဘးမွာညလံုးေပါက္။

အခုမနက္မိုးလင္းေတာ့မယ္.....ေကာင္ေလးကတုပ္တုပ္မလွဳပ္။

ဗိုက္အသားကိုဘဲထိုးမိၿပီးအတြင္းကလီစာေတြတခုမွမထိခိုက္မိတာမို႔အဆိုးထဲကအေကာင္းဟုဘဲမွတ္ရမည္။

သူ....ဒီေကာင္ေလးကိုေမ့ေနတဲ့အေတာအတြင္းဘယ္
ေလာက္ေတာင္နာက်င္ခံစားေနရ႐ွာမလဲ။

သူကသာေကာင္ေလးနာက်င္မွာေၾကာက္လို႔ဆိုေသာေခါင္းစဥ္ေအာက္ကေနတကိုယ္ေကာင္းဆန္စြာေကာင္ေလးကိုေမ့ပစ္ခဲ့ျခင္း။

ျပန္ေတြးလိုက္ရင္သူလည္းတကယ္နာက်င္ေနရတာ
အမွန္ပင္။

"ကေလး ႏိုးလာရင္ ကိုယ့္ကိုစိတ္ႀကိဳက္အႏိုင္ယူေနာ္

အဲ မဟုတ္ေသးဘူး ကိုယ္ကအျမဲအ႐ွံဳးေပးမယ္

အခုေတာ့အျမန္ႏိုးလာေပးေတာ့ေနာ္

ကိုယ့္ရင္ေတြခြဲတာမျမင္ခ်င္ရင္"
(နင့္အလွည့္တုန္းကတပတ္ေတာင္ေလ တရားတာ ဟြန္႔)

တစ္ဘဝလံုးခ်စ္မယ့္သူ{Completed} တစ်ဘဝလုံးချစ်မယ့်သူ{Completed}Wo Geschichten leben. Entdecke jetzt