Umudun yuva yapıp sevdanın konduğu, Bacasında duman tüten evler var çok uzaklarda Bizim yolumuz çok uzun Kaybolmuşuz yalnızlıklar sokağında Bir akşam kızıllığında Çıktığımız şu patika yollarda Rüzgarla savrulan çöpler gibiyiz ayrılıklarda
Yıldızlar kaybolunca Sokak lambasının altında Sinek titremeli bir aydınlıkta Beyaz sayfalara yazılan tüm mısrada Loş ışıklar şairinin kaleminden dökülen kelimeler gibiyiz hayatta.
Oturmuşuz geceden sabaha Yürek yürek işlenip şu karanlıkta Kahve köşesinde bir masada Üşüyen ellerimizi ısıtarak Sıcak bir kahvenin buğusunda Ovuşturduk yıllarca
Biz asırlarca Düşünmeden yazılan bütün cümlelerin anlamında Duru bir su gibi aktık mısralara. Ve küçümsenen şairlerin Bakkal defteri gibi karalanan satırlarında Göz yaşımızın damladığı sözcükkerde Dağılan mürekkeb gibiyiz sayfalara
Kalemimiz kırılsada Bütün isyanımızla umut işledik satırlara Gözlerimizin önünde hayalllele Doğanın tüm renklerini işledik tuval tuval Ve yalnızlığı şiir yapıp Her gün usanmadan okuduk sokaklarda Kırık aynalara vurdukça Paramparça dağılıyorduk Loş ışıklar altında bu satırları yazarken Ellerimizin üşüdüğünü hissediyorduk Ve yalnızlığı iliklerimize kadar yaşıyorduk Yüreğimezde sağanak halinde sevgi yağıyordu ıslanıyorduk Ve ürperiyorduk Biz aslında Loş Işıkların altında göz yaşıyla yazılmış Çöplükleri saray yapan her mısrada Bir masaldık bu dünyada
Şimdi bu karanlıkta Öylesine büyük yaşıyoruz ki hayallerimizi Ardımızda bırakarak sokak lambaları altında yazılan şiirleri Yürüyüp gidiyoruz bir İhtilalden öbür yalnızlığa Sevgi duvarını aştık sonsuza yazıyoruz aşkımızı
Biz aslında; Bir ayrılığın yamacında Bir evsizin sokağında Bir kitabın arka kapağında Yaşıyoruz ağlayan kelimelerin isyanında
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
