" Unutmuşum Kyungsoo. Hem iyi oldu seansa katılırsın sen de. "
Tabi ki hepsi planlıydı. En son 7 yıl önce sevgili yapmış arkadaşıma yardımcı olmak için yaptığım küçük bir oyundu. Dün Jongin ile konuşmuş sevgilisi olup olmadığını öğrenmiş, üstelik bir de akşam yemeğe çağırmıştım. Eh, pişman değilim.
" İşte geldik. "
Sesim biraz enerjik mi çıkmıştı?
" Ne bu sevinç? İlk gün ağlaya ağlaya geliyordun? "
" Alışmış olamaz mıyım? "
Hızlıca Jongin' in odasına çıkıp kapıyı tıklattım. 'Gel' sesini duyunca heyecanlanmıştım.
" Hoşgeldin Baek. "
Gözleri, Kyungsoo' ya kayınca parlamıştı sanki.
" Ve... "
" Kyungsoo. O benim çok yakın arkadaşım. Seni görmek ve tanışmak istedi. "
Dostum beni gözleriyle öldürecek gibi baktı yüzüme. Korkudan titremiştim. Ah, bir dakika titreyen ben değilmişim, telefonummuş. Göz gezdirdim.
" Ah, çocuklar Chanyeol iyi değilmiş gidip ona bakmalıyım. Sen burda kal dostum. Gelir alırım seni işim bitince. "
Cevabı beklemeden çıktım hemen. Tabi ki bu da planımın bir parçasıydı.
°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•
" Çok kötüsün Baek. "
" Hey! Sadece dostumun artık sevgilisi olsun istiyorum. "
" Sanki bizim vardı da ne oldu? "
Chanyeol haklıydı. Jongin' i tanımıyorum ama Minseok' un arkadaşı olduğu için iyi biri olduğuna inanmıştım. Ya Kyungsoo' yu üzerse? Ya dostumun âşkının sonu benim ki gibi olursa? Kendimden yine nefret ettim.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Masada çok saçma bir hava vardı. Minseok ve Jongdae birbirlerini öpüyordu. Chanyeol onları izliyordu. Jongin, dostuma hayran hayran bakıyordu. Dostum ise sadece yemek yiyordu. Ben ise Chanyeol'u izliyordum. Neden mi? Bilmiyorum.
" Ee kardeşim en son yazdığın kitabı bastırmayı düşünmüyor musun? "
Aslında o sayfaları yakmıştım.
" Hayır düşünmüyorum Minseok. "
Yine sessizlik. Çubukları sertçe masaya koydum. Jongdae hariç herkes irkilmişti.
" Hepinizi susun diye çağırmadım. Sohbet edelim diye çağırdım. "
Sinirlenmiştim.
" Tamam dostum. O zaman şey konuşalım. Neden beni Jongin ile baş başa bırakıp gittin? "
Keşke masa sessiz kalsaydı.
" Aklıma başka bir fikir geldi. Albümlere bakalım sonra film izleriz. "
Masadan ışık hızıyla kalkıp odama koştum. Dostumun adımı söylemesi bile durduramamıştı beni.
Yatağımın üstüne oturdum ve masamın üstünde duran mektubu aldım. Geçen gün annemin verdiği mektup. Açmaya çekindiğim için günlerdir masamın üstünde duruyordu. Minseok' a olaylardan bahsedince mutsuz olmuştu ve birkaç saat odasından çıkmamıştı. Belki mektubu okumak için iyi bir zaman değildi ama yine de içinde yazılanları merak ediyordum. Yavaşça açtım. Tahminen annemin yazdığını düşündüğüm mektup daha şimdiden beni şaşırtmıştı. Çünkü el yazısı babama aitti. Mektubu yüksek sesle okumaya başladım.
" Minik tırtılım Minseok ve küçük karıncam Baekhyun...
Canım oğullarım. Size en son ne zaman böyle seslendim? Çok uzun zaman önce...
Aslında pişman mıyım emin değilim. Emin olduğum tek konu sizi çok özledim. Artık siz olmadan bu ev bile gereksiz geliyor. Anneniz bazen sizi uyandırmaya çıkıyor eskiden kaldığınız odaya. Gözyaşlarıyla geliyor geri. Sarılıyorum ona. Bir anda karşımda beliriyorsunuz.
" Babam."
Diyor Minseok.
" O sadece benim babam."
Diyor Baekhyun.Böylece saatlerce ağlıyoruz.Tabi zamanla bende birkaç şey değişti. İlk önce adınızı unuttum mesela. Sonra yüzünüzü. Anneniz beni doktora götürdü. Doktor Alzheimer olduğumu söyledi. Çok gülünç değil mi? Oğullarım biliyorum çok kırdım, çok yaktım canınızı. En güzel zamanlarınızda yanınızda olamadım. Lütfen bir kereliğine beni görmeye gelin. Eskisi gibi yemek yiyelim. Ben sizi çok seviyorum oğullarım... "
Gözyaşlarım acı içinde yanarak terk etti beni. Teker teker gittiler. Neden gitmeden 'Hoşçakal Baekhyun' demediler. Koşarak aşağı kata indim. Nefes nefese kalmış halim herkesi korkutmuştu. Mektubu ağabeyime uzattım. Hızlıca okudu. Tek bir damla aktı sol gözünden ve öğrendim o an. Her ne yaparlarsa yapsınlar biz onlara düşünmeden gidecektik.
