KIZIL MAFYA ✔️

☆9. Bölüm☆

Hiç özlemiyor gibi davranmak, dünyanın en zor şeyi.
-Cedric

~~~~~~~~~
Arkadaşlar vote ve yorumlar çok az. Sizden istediğim vote atmanız ve yorum yapmanız size güveniyorum.
~~~~~~

Kıvanç

Onunla konuşmayı sarılmayı o kadar çok istiyorum ki. Daha önce çok kez konuştuk ama bu sefer Abi-Kardeş gibi. Kim bilir neler yaşadı ne yaralar aldı. Ama şimdi her şey bitti Ertanın bize oynadığı oyunu tersine çeviricez. Ama Doğam bir uyansın, bir iyileşsin o zaman bizden korkmalı Ertan.

~~~~~~

Doğa

Tiz bir ses var gidip gelen. Neredeyim ki ben. Bir dakika!

Kutlama, kaza, hastane, benimle konuşanlar, ışık, annem ve babam ve tekrar ışık.

Artık uyanmalıydım değil mi?

Kendimi zorlayarak birkaç denemenin ardından gözlerimi kırpıştırarak açtım. Ama tekrar kapattım çünkü odada ki ışık fazla yoğundu. Biraz bekleyip tekrar açtım ve ışığa gözümü alıştırmaya çalıştım. En sonunda gözüm alışınca etrafa bakındım odada sadece bir kişi vardı oda arkasını dönmüş pencereden bakıyordu. Sanırım Kıvanç'tı.

Yani, abim...

Tam bana döneceği sırada eski halimi alıp gözlerimi kapattım. Düzenli nefes alıp vermeye başladım. Neden böyle yaptım bilmiyorum, belkide onun senini dinlemeye ihtiyacım vardı. Bir de ne diyeceğini merak ediyordum.

Derin bir nefes verdi. Ve seslerden anladığım kadarıyla yanıma bir yere oturdu.

-Hadi be Doğam aç gözlerini. Doktorun dediğine göre asıl tehlikeyi çoktan atlatmışsın. Uyanmak sana kalmış. Uyansan ya, dönsen bize. Sence de biz senden yeterince mahrum kaldık mı güzelim. Bizi daha fazla bekletmesen. Sen burada böyle hareketsizce yatarken kalbimiz onlarca parçaya bölünüyor, kahroluyoruz. Hele ki Azra.

Kalbin durduğunda Azrayı görmen lazımdı nasıl korktu. Doğruyu söylemek gerekirse hepimiz korktuk. O korkuyu tekrar hissettik, derinden. Kaybetme korkusunu. Aynı acıyı aynı kişi için bir kez daha çektik.

Kalbim mi durmuş! Yok artık.

-Bak uyanınca nasıl bir tepki vereceksin hiçbirimiz tahmin edemiyoruz. Ya bizi istemezsen diye düşünüp çıkmaza giriyoruz. Bu bizi daha da korkutuyor. Ama bizi istemeseydin o gün bütün aile ile konuşmak istemezdin. Ya da o kolyeyi sıkı sıkı elinde tutmazdın.

Umarım beni duyuyorsundur güzelim. Azranın sana çok ihityacı var. Ailemizin kayıp prensesine ihtiyacı var. Bizi bırakma olur mu? Bizi bırakırsan bir daha asla toparlanamayız. Bize bunu yapma.

Sonra ani gelişen bir hareketlenme ve kapanan kapının sesi. Sanırım odadan çıkmıştı.

Kalbime öküz oturdu desem yeridir, çünkü sonlara doğru sesi titremişti.

Onları istiyor muydum?

Kesinlikle evet.

Onlara geri dönmeliydim. Onlara geri dönmeli ve karşılarında dimdik durmalıydın. Annem ile babamın son istekleriydi bu.

İçimdeki boşluk onlarla dolabilirdi. Bu demek değil ki beni büyütenleri unutacağım.

Asla! onlar kalbimin bir köşesinde duracak daima.