KIZIL MAFYA ✔️

☆29. Bölüm☆

En çok da yüreğim özledi seni...

•••

Önceki bölümde gelen oy ve yorumların sayısı beni hayli üzdü.
Okul açılana kadar işe başladım sabah 8 akşam 8 eve geldiğimde dinlenmek yerine size bölüm yazıyorum ama sınır geçilmedi bile. Kaç hafta oldu atalı bölümü. Üzüldüm yani.

•••

-Sayın yolcularımız, 5 dakika sonra inişe geçeceğiz. Lütfen koltuklarınızı dik hale getirip, kemerlerinizi bağlayınız. 

Aileme kavuşmak için son bir kaç saat kaldı. Abime dediğim son işi halletmiştik. Ailem olduğunu söyleyen insanların bana bıraktığı o ufak miras.

O mirasa ihtiyacım yoktu, kaldığım evi sattım. Onunla birlikte mirastan kalan parayı da yetimhanelere ve yardım kuruluşlarına bağışlamıştım. Artık orada bir bağım yoktu.

Aradan geçen 20 dakikanın ardından havaalanından çıkmıştık ve yola koyulmuştuk. Bir arabada Barlas bir araba da ben ve abim gidiyordu.

Çalan telefonla abime döndüm.

-Efendim Barlas.

-....

-Tamam kardeşim sen hallet. Hadi görüşürüz.

Bana döndü,

-Halletmesi gereken bir işi varmış sonra bize uğrayacakmış.

Kafa salladım. Çok heyecanlıydım her ne kadar anılarımın çoğu geri gelse de  annem ve babamla olan anılarım hala silikti. Yüzleri silikti mesela, sesleri silikti. Azra'mı hatırlıyordum ama sesini unutmuştum.

En çok can yakan kısım da buydu ya, sevdiklerini unutmak. Ve ben onlarsız 4 yıl geçirmiştim. Her ne kadar anlaşamasakta başkasına anne baba demiştim.

Gözlerimden çekeme doğru uzanan gözyaşı ve ardından dökülen diğer yaşlar.

Araba durunca kafamı çevirip o eve baktım, yani evime.

Tutulan elimle abime döndüm.

-Güzelim neden ağlıyorsun? Bak geldik evimize.

Tane tane dökülen gözyaşlarım daha çok akmaya başladı.

-Abi. B-ben onları çok özledim ama  yüzlerini hatırlamıyorum, seslerini unuttum. Ben kardeşimin sesini unuttum.

Hıçkırarak ağlamaya başlayınca abim eğilerek kolları arasına aldı beni. Ben onun göğsünde ağlarken omzunda bir ıslaklık hissettim.

Beraber ağlıyorduk, giden 4 yılımıza, belkide yaşayacağımız ama yaşayamadığı her şeye ağladık.

Birkaç dakika sonra kafamı kaldırıp abim baktım, kızarık gözleri yanaklarından süzülen yaş. Bir elini yanağına koydu ve yavaşça okşamaya başladı.

-Bazen sorguluyorum yaşadığım anı. Gerçekten burada mısın diye. 4 yıl o kadar uzundu ki. Senin şuan karşımda olman imkansız gibi ama burdasın yanımdasın.

Elimde akan gözyaşlarım sildim.

-Burdayım abim. Gitmek yok artık.

Gülerek baktık birbirimize. Sonra yavaşça arabadan inip, el ele eve doğru ilerlemeye başladık.

Beni gören korumalar şaşkınlıkla bakmaya başladı. Abim anahtarla kapıyı açtı ve o önde ben arkada eve girip salona ilerledik.

Salonda oturan bir kadını görünce duraksadım ve abime baktım. O da beni onaylayınca yavaş ve sessiz adımlarla ilerledim.