(+18) ZÎFÎRÎ...(Matem)(+18)

🌹🍁Kalbim evin,müsade senin🍁🌹

Kalbinize selam olsun kardeşim.
Önce müziği son ses açın.
Buraya sohbet yorumu açıyorum. Sizinle büyüyelim.
.
.
.
Daha sonra gecenin nasıl geçtiğini anlamadan uykuya daldı.
.
.
.
Sabah olacaktı ve Esma,Kâmuran'ına tüm gerçeği anlatıp rahatlayacaktı. Ağlaya ağlaya nasıl olduğunu bilmeden uykuya daldı. Canı yanarken,daldığı uykudan sabahında hiçbir tat almayacaktı. Gecenin karanlığı,yerini gündüzün asilliğine teslim ederken,günün ilk ışıkları ile yalıda sesler yükselmeye başladı.

-Ne diyorsun sen!

*Öfkeli hırçın sesler,ahşap duvarların arasından duyulurken, Hazal en aza indirgediği ses tonuyla :

- Kâmuran birşey söylemiyorum. Maksut bey söylemiş.

*diyordu. Bir insanın kalbi diri diri karanlığa gömülür mü ? Kâmuran her cümlede yok olurken aynı zamanda karanlığın da dibini boyluyordu.
Ellerini başına götürüp,saçlarını ovalarken,solan ve gözbebeğinin ardında gizlediği bir damla yaş ile sordu :

-Ne zaman. Bana gün söyle ne zaman!

*şaşkınlık,korku,keder ve dahası o dakikalarda bedeninde istemsiz izler bırakıyordu...

-10 ay sonra...

*dedi Hazal,yüzündeki tebessüm bir an olsun eskimiyor,toparlandığı saniyenin ardında yeni bir tebessümü muhakkak gizliyordu...

-Kim peki?

*soru sorarak zaman kazanmak istemesi yanlış mıydı? Bilinmez...
Ama içinde kopan fırtınanın ardında müthiş öfke yatıyordu...

-Ah!!Sana ne oluyor?

*dedi Hazal... Ellerini bağdaş kurup suratına bakarken,kötü ses tonuyla bulunduğu ortamı kirletiyordu... Arsızca söyleniyordu :

- Ne bu halin! Görende sevdiğini veriyorlar sanacak!

*derken,hayasızlığı ansızın yakasından dökülüyordu... İnsan sevdiğinin arkasından konuşana müsade etmezken Kâmuran durup dinler mi? Ellerini yana doğru bıraktıktan sonra,işaret parmağını havaya kaldırırken çattağı karanlık gözleri bilinmeyen bir ormanın koyu derinliği gibiydi...